Το σάρωμα των λαϊκών εισοδημάτων, η κατάλυση κάθε εργασιακού δικαιώματος και η ολοκληρωτική πλέον ακύρωση κάθε επιλογής που περιείχε το στοιχείο της κοινωνικής πολιτικής δε φτάνει. Για να εξασφαλιστεί η κυριαρχία των εκπροσώπων του κεφαλαίου, χρειάζεται να παρθούν και άλλα μέτρα. Σ' αυτό το συμπέρασμα κατέληξε ο πρόεδρος του ΣΕΒ σε παρέμβασή του σε οικονομικό φόρουμ με θέμα «Η Ελλάδα στον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη, Ανταγωνιστικότητα, Ανάπτυξη, Αξιοπιστία», στο αμερικανικό κολέγιο της Αθήνας.

«Το μνημόνιο δεν φτάνει», είπε με κάθε τρόπο ο Δ. Δασκαλόπουλος, ο οποίος επεσήμανε ότι τα προβλήματα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας «θα έπρεπε να είχαν τεθεί (...) την τελευταία, τουλάχιστον, 10ετία», επειδή, κατά τη γνώμη του, αφορούσαν «την ίδια την εθνική μας επιβίωση». Ακολουθώντας τη γραμμή Πάγκαλου, «μαζί τα φάγαμε», ο εκπρόσωπος του μεγάλου κεφαλαίου υποστήριξε ότι αντί να παρθούν μέτρα για τη στήριξη της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, «βολευτήκαμε όλοι στη "φούσκα" μιας ληξιπρόθεσμης, δανειοβίωτης και επιδοτούμενης ανάπτυξης», λες και οι εργαζόμενοι κάτι κέρδισαν από την απογείωση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η πρόκληση όμως, να τσουβαλιάζει το κομμάτι της κοινωνίας που έχει θησαυρίσει τσαλαπατώντας εκατομμύρια εργαζόμενους και ολόκληρο τον λαό, με τον ίδιο τον λαό που εδώ και δεκαετίες πληρώνει την κερδοφορία του κεφαλαίου, δε σταματάει εδώ.

Το μνημόνιο, είπε, ήρθε να αντιμετωπίσει τη «μεταπολιτευτική φούσκα που έσκασε» και αποτέλεσε την «ταφόπλακα (...) του χρεοκοπημένου μεταπολιτευτικού μοντέλου». Ηταν, υποστήριξε έχοντας υπόψη του αποκλειστικά τα οφέλη που αποκομίζει το κεφάλαιο, «μια μάσκα οξυγόνου για την οικονομία και την κοινωνία (...) μήπως και συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, μήπως και συνέλθουμε - αναδεχόμενοι το κόστος μιας μεγάλης προσπάθειας εθνικής αλλαγής, σε επίπεδο θεσμών και αξιών, νοοτροπίας και πρακτικών, ιδεών και συσχετισμών».

Με παρόμοιους βερμπαλισμούς και κλίμα τρομοκρατίας έφτασε στο διά ταύτα, για να πει ότι «το μνημόνιο απαιτούσε από εμάς πολύ λιγότερα από ό,τι θα έπρεπε να απαιτούμε εμείς από τους εαυτούς μας - για να σωθούμε», και παραβλέποντας ότι το μνημόνιο διευρύνει τη λεηλασία που υφίσταται η κοινωνία από τους εκπροσώπους της οικονομικής ολιγαρχίας, υποστήριξε ότι «αντιμετωπίστηκε με ιδιοτελή κακεντρέχεια από τα κομματικά, συντεχνιακά, συνδικαλιστικά και καιροσκοπικά συμφέροντα που λυμαίνονταν το χρεοκοπημένο κράτος της μεταπολίτευσης».

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ μίλησε ακόμα για «εδώδιμους δημαγωγούς του μπαλκονιού και του πεζοδρομίου», για «τυφλή άρνηση της πραγματικότητας» και «παθολογική απόρριψη όλων των αλλαγών που πρέπει να γίνουν για να ξανασταθούμε στα πόδια μας». Και για να πείσει ότι ολόκληρη η κοινωνία πρέπει να παραδοθεί στην αύξηση της κερδοφορίας του Δασκαλόπουλου και των άλλων εκπροσώπων του κεφαλαίου, απείλησε ότι «αν επικρατήσουν οι ποικιλώνυμες δυνάμεις της Αντίδρασης, με την περικεφαλαία του υπερπατριωτισμού και την προβιά του αντικαπιταλισμού, η Ελλάδα θα καταντήσει μια υποβαθμισμένη τριτοκοσμική χώρα της νοτιοανατολικής Μεσογείου».