Την ώρα που στο υπουργείο Εργασίας στοιβάζονται δεκάδες κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις και αυτές με γλίσχρες αυξήσεις, οι οποίες δεν παίρνουν μέχρι τώρα την υπογραφή της αρμόδιας υπουργού για να τεθούν σε ισχύ και να επεκταθούν, χτες, κυβέρνηση, εργοδοσία και πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έστησαν άλλο ένα υποκριτικό θέαμα δήθεν υποστήριξης των κλαδικών συμβάσεων και της δυνατότητας επέκτασής τους σε όλο τον κλάδο.

Στην πραγματικότητα βέβαια, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι εργοδότες αποθρασυμένοι από την πολιτική της κυβέρνησης, που με το νόμο για τις επιχειρησιακές που ψήφισε τον περασμένο Δεκέμβρη, ευθέως υπονομεύει τις κλαδικές συμβάσεις, όχι μόνο δεν υπογράφουν νέες κλαδικές, αλλά πιέζουν για την υπογραφή επιχειρησιακών και σχεδιάζουν να μπούνε στην εποχή των ατομικών συμβάσεων εργασίας.

Σε αυτήν την προσπάθεια υπονόμευσης των κλαδικών και αποπροσανατολισμού των εργαζομένων και των συνδικάτων, βάζει για άλλη μια φορά πλάτη η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, συμμετέχοντας στο διάλογο παρωδία για την αναβάθμιση του ρόλου του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας (ΑΣΕ). Ομως, μέσω αυτής της αναβάθμισης του ΑΣΕ, στην πραγματικότητα η κυβέρνηση επιδιώκει να μην επεκτείνει αυτόματα τις κλαδικές συμβάσεις που υπογράφονται μεταξύ συνδικάτων και εργοδοτικών οργανώσεων, όπως γίνονταν 20 χρόνια τώρα, αλλά να θέτει και νέους όρους, και εντέλει βάζει νέα εμπόδια στην επέκτασή τους.

Η πρόθεση του υπουργείου είχε γίνει σαφής ήδη από τον περασμένο Γενάρη, όταν η Λ. Κατσέλη, σε συνάντηση με τους κοινωνικούς εταίρους, είχε κάνει γνωστό ότι όσες συμβάσεις δεν πληρούν τους όρους της ΕΓΣΣΕ και ορίζουν καλύτερους όρους μισθολογικούς και εργασιακούς, θα τις αναπέμπει στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας «για πληρέστερη αιτιολόγηση», δηλαδή επί της ουσίας δεν επιτρέπει την εφαρμογή τους. Την «πληρέστερη αιτιολόγηση», δηλαδή τις νέες προϋποθέσεις προκειμένου να μη γίνεται αυτόματα η επέκταση, την αναθέτουν στο ΑΣΕ το οποίο «αναβαθμίζεται». Χτες, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έσπευσε να συμμετέχει σε συζήτηση για το πώς θα γίνει η αναβάθμιση του ΑΣΕ, αποδεχόμενη επί της ουσίας τη μη αυτόματη επέκταση των κλαδικών συμβάσεων όπως ίσχυε μέχρι σήμερα. Χαρακτηριστικές, μάλιστα, για το πώς λειτουργεί το ΑΣΕ είναι οι παρατηρήσεις της ΕΣΕΕ που έκανε κατά τη διάρκεια της χτεσινής συνάντησης. «Παρατηρείται - σημειώνει η ΕΣΕΕ - ότι στην ολομέλεια του ΑΣΕ έχουν σωρευθεί σήμερα πάρα πολλές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, οι οποίες εκκρεμούν, για την κήρυξή τους ως υποχρεωτικών. Τα δύο τμήματα του ΑΣΕ υπολειτουργούν...». Γίνεται λοιπόν φανερό ότι το θέμα δεν είναι το ΑΣΕ και η λειτουργία του, αλλά η επιδίωξη της κυβέρνησης να «βάλει στον πάγο» τις κλαδικές συμβάσεις με κάθε τρόπο, προκειμένου η μεγαλοεργοδοσία να επιβάλει τις επιχειρησιακές και παραπέρα τις ατομικές συμβάσεις εργασίας.

Αλλωστε, ενδεικτική της μεθόδευσης είναι και η απάντηση που έδωσε η αρμόδια υπουργός γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει υπογράψει τις κλαδικές που είναι στο συρτάρι της. Η απάντηση της Λ. Κατσέλη ήταν η εξής: «Με την τοποθέτηση του νέου γενικού γραμματέα (σ.σ. παραιτήθηκε πριν μερικές βδομάδες) και τη βοήθεια όλων των Κοινωνικών Εταίρων, προβλέπεται η υπογραφή όλων των συμβάσεων μετά τη γνώμη των Κοινωνικών Εταίρων...». Η κοροϊδία πάει σύννεφο. Γιατί άραγε χρειάζεται η γνώμη του ΣΕΒ όταν η κλαδική σύμβαση έχει υπογραφεί από μια εργοδοτική οργάνωση και το αντίστοιχο συνδικάτο; Μήπως, τελικά, για να μπει έτσι ταφόπλακα σε όλες τις κλαδικές συμβάσεις;

Στη μεθόδευση αυτή συμβάλλει τα μέγιστα και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ο πρόεδρος της οποίας δήλωνε χτες ότι για τις κλαδικές συμβάσεις «έχουν δεσμευτεί κυβέρνηση και εργοδότες ότι θα επεκτείνονται με βάση το νόμο»! Αλλά αν είναι έτσι και όλοι είναι θιασώτες των κλαδικών, γιατί όλο αυτό το αλισβερίσι; Και γιατί μέχρι τώρα δεν έχουν υπογραφεί και κηρυχτεί υποχρεωτικές δεκάδες συμβάσεις;

Με το ίδιο ανέμελο ύφος, ο Γ. Παναγόπουλος έλεγε για τις επιχειρησιακές συμβάσεις ότι αυτές «Είναι προϊόν της ελεύθερης βούλησης δύο μερών. Δεν πάει να λέει ο κάθε υπουργός, ο κάθε παράγοντας. Αν δεν θέλει η εργατική πλευρά να υπογράψει δεν υπογράφει»! Προφανώς, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ δεν ξέρει τίποτα για τους εκβιασμούς της εργοδοσίας, δε γνωρίζει τίποτα για τις απειλές «ή υπογράφετε ή κλείνω την επιχείρηση». Αλλωστε, θεωρεί τον ΣΕΒ συν-έταιρο και όχι αντίπαλο και αφού έκανε τα μέγιστα για να υπογραφεί ο νόμος για τις επιχειρησιακές, τώρα - χωρίς ντροπή - πετάει και το μπαλάκι στα σωματεία μέσα στους χώρους δουλειάς και τους φορτώνει την ευθύνη.