Υποστηρίζεται (σ.σ. από τους εκπροσώπους του κεφαλαίου) ότι στην καλύτερη περίπτωση, το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ χάνουν τον έλεγχο της βίας που εκτρέφουν με τη στάση τους και δεν μπορούν να αυτοπεριφρουρηθούν, εξαιτίας των θέσεων και της στάσης τους για απειθαρχία στην αστική νομιμότητα. Ετσι τροφοδοτούν την τυφλή βία, ενώ στη συνέχεια τα αποδίδουν σε προβοκάτσια.

Η συκοφαντική επίθεση στο Κόμμα αξιοποίησε την τραγική δολοφονία των τριών τραπεζοϋπαλλήλων της «Μαρφίν» τη μέρα της μεγαλειώδους απεργίας της 5ης Μάη 2010, με το ΛΑ.Ο.Σ. και τον αρχηγό του σε προβοκατόρικο αντικομμουνιστικό ρόλο.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θ. Πάγκαλος, είπε χαρακτηριστικά:

«Πρέπει να σταματήσουμε να παίζουμε το κρυφτό με την έννοια της βίας. Βεβαίως εγκληματίας είναι αυτός που σκοτώνει ανθρώπους. Αυτοί που έκαψαν τους τρεις ανθρώπους στην οδό Σταδίου είναι εγκληματίες και πρέπει να βρεθούν και να μπουν στη φυλακή. Υπάρχει και μια ανυπομονησία της κοινής γνώμης, γιατί επιτέλους δεν βρίσκονται; Αυτό όμως το φαινόμενο, αυτή η πράξη δεν είναι τυχαία. Ποιος επαγγέλλεται τη βία; Οταν φωνάζουν οι συνδικαλιστές, και μη μου πείτε ότι δεν το κάνουν οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ, γιατί τους είδα με τα μάτια μου και αναγνώρισα πρόσωπα στην τηλεόραση να φωνάζουν "να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή", αυτό δεν είναι πράξη βίας;»²².

Κι άλλο δημοσίευμα εκφράζει ολοκληρωμένα τις προθέσεις του κεφαλαίου, συνδέοντας την αντιμετώπιση των «κομμουνιστών» με την εφαρμογή των τρομονόμων:

«Μετά από την εμπειρία του 20ού αιώνα, όμως, δεν είναι λίγοι όσοι θεωρούν εκείνους που προσβλέπουν στην - επαναστατική μάλιστα (!) - αναβίωση του κομμουνιστικού συστήματος ως τους (εξ ηλιθιότητος ή εκ διαστροφής, μικρά σημασία έχει) εχθρούς της ανθρωπότητας. Το βέβαιο είναι πως, με την αυτόβουλη τοποθέτησή τους εκτός πολιτικού συστήματος, οι Ελληνες κομμουνιστές αυτοπροσδιορίζονται τόσο στην ορθόδοξη όσο και στη ΣΥΡΙΖΑ νεοσταλινική εκδοχή τους ως οι εχθροί της πραγματικότητας των ανθρώπων. Γίνονται δε, μέσα από τη "νομιμοποίηση" της αντισυστημικής αντιπολίτευσης που επέλεξαν οι - ακούσιοι; - σύμμαχοι της τρομοκρατίας. Αυτής που πυροβολεί, πυρπολεί και ποικιλοτρόπως εξοντώνει όσους δουλεύουν, όσους υπάρχουν, όσους αναπνέουν και όσους σκέπτονται...»²³.

Στα περισσότερα σχετικά δημοσιεύματα γίνεται αναφορά στην «αριστερά», στην οποία ομαδοποιείται το ΚΚΕ με αναρχοαυτόνομες ή οπορτουνιστικές δυνάμεις ευάλωτες στην προβοκατόρικη παρέμβαση κρατικών και άλλων μηχανισμών. Ετσι, συνειδητά διαστρεβλώνονται οι θέσεις του ΚΚΕ για την προοπτική εργατικής και λαϊκής εξέγερσης, ανατροπής της αστικής εξουσίας. Ομαδοποιούν αυτές τις θέσεις με εκείνες δυνάμεων που χαρακτηρίζουν ως «εξέγερση» είτε περιορισμένες αντιστάσεις κάποιων πληθυσμιακών ομάδων, π.χ. μαθητών, φοιτητών είτε πολύ περισσότερο αυθόρμητων τέτοιων εκδηλώσεων που υπονομεύονται προβοκατόρικα. Ετσι, συκοφαντείται η ιστορική αναγκαιότητα της επαναστατικής βίας των μαζών ως ένα έργο μιας μειοψηφίας στασιαστών.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θ. Πάγκαλος, είπε χαρακτηριστικά στη συνέντευξή του στο «Βήμα»: «Είναι σαφής η πρόθεσή τους. Διάλυση του κράτους, κορύφωση της ανεργίας, λαϊκή δυστυχία, ανατροπή χωρίς ένοπλο αγώνα, που δεν τον τολμάνε. Τον έχουν αποπειραθεί προσφάτως και ηττήθησαν»²⁴.

Φυσικά, από όλα τα δημοσιεύματα και όλη τη διαχρονική προπαγάνδα της αστικής τάξης αποσιωπάται ότι η βία και ο καταναγκασμός υπάρχουν στον ίδιο το μηχανισμό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, συνιστούν τη δικτατορία της αστικής τάξης.

Για τη σοσιαλιστική επανάσταση η βία είναι το μοναδικό μέσο εξουδετέρωσης της αστικής βίας, όπως στο παρελθόν η αστική βία ήταν το μέσο εξουδετέρωσης της φεουδαρχικής βίας, αφού καμία παρωχημένη τάξη δεν παραδίδει την εξουσία της.

Καμιά αστική τρομοκρατία, κανένας εκφοβισμός δεν μπορεί τελικά ν' ανατρέψει την κίνηση της κοινωνικής εξέλιξης, πολύ περισσότερο όταν αυτή διαθέτει την πείρα της πολιτικής ταξικής πάλης.

Η «αναμόχλευση της βίας» από το ΚΚΕ οδηγεί στην αντίδραση από το άλλο «άκρο». Η «ακροαριστερή» βία γεννά ακροδεξιά βία και το αντίστροφο.

Πρόκειται για εκτιμήσεις - προβλέψεις που έχουν το χαρακτήρα απειλών για την ενεργοποίηση διαφόρων συμμοριών ή μηχανισμών αγανακτισμένων δήθεν «πολιτών» που θα στραφούν ενάντια στο Κόμμα και στο ταξικό εργατικό κίνημα με τη μορφή αντιποίνων. Επί της ουσίας αυτές οι τοποθετήσεις παρακινούν για τέτοιες ενέργειες.

«Είναι σαφές ότι το σημερινό κουκουέ έχει την τάση να "παίρνει τον νόμο στα χέρια του". Οπως, για τα δικά τους, ορισμένες νεοφασιστικές ρατσιστικές ομάδες που διαπρέπουν στον Αγιο Παντελεήμονα και όσοι "αναρχοαυτόνομοι" διαπρέπουν στα Εξάρχεια. Το πού οδηγούν όλα αυτά είναι γνωστό από την Ιστορία. Οι τόσο δύσκολες - και για μερικούς δραματικές - σημερινές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες αποτελούν για όλους αυτούς μια "χρυσή ευκαιρία" (...) Ο κίνδυνος είναι άλλες ομάδες, εξίσου ριζοσπαστικές με αυτές που παίζουν σήμερα το ανατρεπτικό παιχνίδι, άλλα σαράντα παλικάρια, που δεν αντέχουν πια τη νέκρωση του εμπορικού κέντρου στην Αθήνα και αλλού, να πάρουν με τον ίδιο τρόπο τον νόμο στα χέρια τους και να πάνε να πατήσουν τον Περισσό»²⁵.

Με αφορμή τη συμβολική κατάληψη της ΕΤ3 και την εκφώνηση λιγόλεπτης είδησης για την απεργία του ΠΑΜΕ στις 17 Δεκέμβρη 2009, για την οποία η ΕΤ3 δεν ανέφερε τίποτε, έγραψαν: «Ενα πράγμα δεν σκέφτονται, όμως, οι σύντροφοι του ΠΑΜΕ. Δίνουν κακές ιδέες: Μπορεί κάποιοι να μπουκάρουν απρόσκλητοι στον "902" και να ιεραρχήσουν "λάθος" τις ειδήσεις. Και τότε πώς θα μαθαίνουμε τα επιτεύγματα του συντρόφου Κιμ Γιονγκ Ιλ;»²⁶.

Πρόκειται για απειλές και ταυτόχρονα προτροπή σε αντι-ΚΚΕ δράση. Γι' αυτό ενεργοποιούνται και ανάλογα επιχειρήματα και δράσεις που χρησιμοποιήθηκαν στη δεκαετία του 1950, μετά την ήττα του ΔΣΕ, για εξομοίωση του φασισμού με τον κομμουνισμό, για απειλή της «δημοκρατίας» από τα δύο «άκρα»: «Η ελληνική κοινωνία είναι εξαιρετικά επιεικής στα άκρα. Οπως έγραψε και κάποιος στο Διαδίκτυο δεν είναι τυχαίο ότι τα μόνα κόμματα που έχουν δικούς τους τηλεοπτικούς σταθμούς είναι ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος»²⁷. Ενώ αλλού αναφέρεται: «Το χειρότερο όμως ήταν ότι, την ίδια στιγμή, ο μόνος λόγος ουσίας προήλθε από τη σφοδρή σύγκρουση των δύο άκρων του Κοινοβουλίου. Του ΛΑ.Ο.Σ. και του ΚΚΕ. Την ώρα που τα δύο μεγάλα κόμματα ωραιολογούσαν πολιτικώς ορθά, εξωπραγματικά και ανούσια, τα δύο άκρα συγκρούονταν πολιτικά. Σκληρά, αλλά πολιτικά. Και η σύγκρουσή τους, που είχε ουσιαστικότατο περιεχόμενο, έδειξε ότι είναι πολύ πιθανό να καθοδηγήσουν πια εκείνα de facto σε μεγάλο βαθμό την πορεία των εξελίξεων»²⁸.

Ετσι, συγκαλύπτεται η βαθιά ταξική διαφορά ανάμεσα στο ΚΚΕ ως κόμμα της εργατικής τάξης και στο ΛΑ.Ο.Σ. ως κόμμα της αστικής τάξης. Δηλαδή, επιχειρούν να ταυτίσουν το πολιτικό κίνημα της εργατικής τάξης με ένα πολιτικό ρεύμα της αστικής τάξης που έχει τον αντικομμουνισμό στην προμετωπίδα του. Η πραγματικότητα όμως δεν μπορεί να κρυφτεί: Η στήριξη που παρέχει ο ΛΑ.Ο.Σ. στην αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, η αποδοχή αυτής της στήριξης, η διαπλοκή του ΛΑ.Ο.Σ. με τμήματα του κεφαλαίου και εκδοτικά συγκροτήματα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

(άρθρο των Λίνας Κροκίδη και Κύριλλου Παπασταύρου / ΚΟΜΕΠ Νο 4, 2010. Η Λίνα Κροκίδη είναι υπεύθυνη του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για τις Δημοκρατικές Ελευθερίες, τη Δικαιοσύνη και τα Δικαιώματα των Μεταναστών. Ο Κύριλλος Παπασταύρου είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής).

Σημειώσεις:

22. Συνέντευξη Θ. Πάγκαλου στην εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής», 30 Μάη 2010.

23. Θαν. Διαμαντόπουλος, εφημερίδα «Ο Κόσμος του Επενδυτή», 15 Μάη 2010.

24. Συνέντευξη Θ. Πάγκαλου στην εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής», 30 Μάη 2010.

25. Ριχ. Σωμερίτης, εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής», 23 Μάη 2010.

26. Π. Μανδραβέλης, εφημερίδα «Καθημερινή», 19 Δεκέμβρη 2009.

27. Ο.π.

28. Γ. Μαλούχος, εφημερίδα «Το Βήμα», 6 Μάη 2010.