«Η επίθεση στα εργατικά και ασφαλιστικά δικαιώματα δεν έχει ημερομηνία λήξης (...) Πρέπει να γίνει συνείδηση: Η κατεδάφιση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων δε θα σταματήσει. Ο Γολγοθάς για τους εργαζόμενους δεν έχει τέλος. Οι μόνοι που μπορούν να σταματήσουν την ολέθρια αυτή πορεία είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους. Και έχει μεγάλη σημασία, για το περιεχόμενο αυτών των αγώνων και την τακτική του κινήματος, η σωστή και ρεαλιστική αποτίμηση του χαρακτήρα των μέτρων. Τώρα δε χωρά καμιά αυταπάτη. Σε συνθήκες κρίσης, σε συνθήκες όξυνσης όλων των ανταγωνισμών, η πλουτοκρατία επιδιώκει να ισοπεδώσει τα πάντα. `Η εμείς ή αυτοί. `Η τα μονοπώλια ή ο λαός. Αυτή είναι σήμερα η ιστορική πρόκληση που μπαίνει εκ των πραγμάτων μπροστά στους εργαζόμενους σε όλα τα λαϊκά στρώματα.

Αντίστοιχη με την πρόκληση και το τι κρίνεται, πρέπει να είναι και η απάντηση των εργαζομένων. Η απάντηση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Ενισχύοντας τη συσπείρωση της εργατικής τάξης, δυναμώνοντας τους δεσμούς των συνδικάτων με τους εργαζόμενους, βελτιώνοντας αποφασιστικά τη λειτουργία τους, πρέπει τώρα να γίνουν άλματα στην οργάνωση της πάλης. Οργάνωση που θα αγκαλιάζει όλες τις μορφές, θα ωθεί νέες δυνάμεις στον αγώνα. Ο εμπλουτισμός με νέες μορφές, με πρωτοβουλίες που θα καλύπτουν όλους τους χώρους που ζει και εργάζεται η εργατική τάξη, που "προκαλούν" εργατικές μάζες να συμμετέχουν, είναι σήμερα ένα από τα στοιχήματα των ταξικών σωματείων. Γιατί η ισχυροποίηση του ταξικού πόλου, η ήττα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, σε συνάρτηση με τη μαζικοποίηση των ταξικών συνδικάτων, είναι σήμερα όρος απαράβατος, για να δοθούν με αξιώσεις οι ταξικές μάχες που είναι μπροστά μας. Για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της λαϊκής οικογένειας, κόντρα στα μονοπώλια»

(από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).