Το Εθνικό Θέατρο, για πρώτη φορά στα χρονικά του, παρουσιάζει (έως 30/1/2011), στη Νέα Σκηνή του, το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Το γλυκό πουλί της νιότης», σε μετάφραση Εφης Γιαννοπούλου, σκηνοθεσία Εφης Θεοδώρου, σκηνικά Εύας Μανιδάκη, κοστούμια Ιωάννας Τσάμη, μουσική Νίκου Πλάτανου, φωτισμούς Σάκη Μπιρμπίλη. Παίζουν: Μαρία Σκουλά, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Μάνος Βακούσης, Υβόννη Μαλτέζου, Θεοδώρα Τζήμου, Λένα Παπαληγούρα, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Κώστας Βασαρδάνης, Θέμης Πάνου, Μιχάλης Αφολαγιάν, Γιώργος Τζαβάρας, Γιάννης Τσεμπερλίδης, Γιωργής Τσουρής. Ο νεαρός και φιλόδοξος Τσανς Γουέιν επιστρέφει στη γενέτειρά του, συνοδεύοντας την άλλοτε διάσημη ηθοποιό Αλεξάνδρα ντελ Λάγκο. Στην πόλη του βασιλεύουν η σκληρή πραγματικότητα, η βία, το δίκαιο του ισχυρότερου και ο ρατσισμός. Οι δυο τους, κυριευμένοι από τρόμο μπροστά στον πανδαμάτορα χρόνο, βρίσκουν καταφύγιο σε τεχνητούς «παραδείσους», σε μία απατηλή ζωή. Καθώς οι ελπίδες τους διαψεύδονται, οδηγούνται και οι δυο στην κατάρρευση. Ενα έργο για την πτώση δύο ανθρώπων από το όνειρο στην ωμή πραγματικότητα.

• Το «Υπόγειο» του «Θεάτρου Τέχνης» παρουσιάζει (Δευτέρα - Τρίτη) την παράσταση «Ανώνυμη αγία». Πρόκειται για θεατροποίηση ενός κειμένου του Γιάννη Ρίτσου, με τίτλο «Μια κοινότατη ιστορία» από το πεζογραφικό έργο του «Εικονοστάσι ανωνύμων αγίων», σε διασκευή - σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη, σκηνικά - κοστούμια Κωνσταντίνου Ζαμάνη, μουσική επιμέλεια Νέστορα Κοψιδά, φωτισμούς Λευτέρη Παυλόπουλου. Παίζουν: Βίκυ Βολιώτη, Σοφία Σεϊρλή, Κρις Ραντάνωφ, Θάλεια Γρίβα.

Το κείμενο του Γιάννη Ρίτσου, με γλώσσα ποιητική αλλά και τολμηρή, χειρίζεται το ζήτημα του σαρκικού πάθους μεταξύ ταξικά αντίθετων ανθρώπων. Η μεγαλοαστή Ευδοκία μισεί ταξικά τον Μανωλιό, αλλά μην μπορώντας να αντισταθεί στην ομορφιά και δύναμή του, υπομένει τα πάντα για να μην τον χάσει. Εκείνος, μεθυσμένος από την «εξουσία» που ασκεί πάνω της, αλλά και σπρωγμένος από ταξικό μίσος, θέλει να την υποτάξει ολοκληρωτικά. Ετσι ξεκινά το μαρτύριο της Ευδοκίας, που θα βρει τη δύναμη να αντιδράσει στην καταστροφική μανία του Μανωλιού, όταν θα είναι πλέον πολύ αργά.