Τρίτη 21 Δεκέμβρη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κάνει τη δουλειά του συστήματος όπως πάντα...

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Εξέφρασα επίσημα την αλλαγή της αντιμετωπίσεως των πραγμάτων, και όχι της κυβέρνησης, πρώτα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και εν συνεχεία στον Πρωθυπουργό. "Μέχρι εδώ και μη παρέκει". Τέλος στην συναίνεση. Διαβλέπω μία σειρά πραγμάτων. Είχα υποχρέωση να δώσω μία "πίστωση χρόνου" (...) Είδα ότι το πράγμα δεν "τραβάει". Το περιβάλλον του πρωθυπουργού είναι ανεπαρκές. Δεν έχει ούτε το κύρος, αλλά ούτε και το ανάλογο βεληνεκές που απαιτούν οι περιστάσεις. Δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις». Τάδε έφη χτες ο Γ. Καρατζαφέρης στον ρ/σ «ΒΗΜΑ».

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. αναιρεί την επομένη αυτά που έλεγε την προηγούμενη. Αλλωστε είναι χαρακτηριστικό του χαμαιλεοντισμού τέτοιες αλλαγές. Μόνο που δεν μπορεί να κρύψει πως ό,τι και αν κάνει το κάνει γιατί βολεύει το σύστημα. Και τότε που ψήφισε το μνημόνιο και τώρα που δήθεν λέει «τέλος στη συναίνεση», τις ίδιες υπηρεσίες προσφέρει.

Τι διαβλέπει; Τις διεργασίες στη λαϊκή συνείδηση. Το βάθεμα της ριζοσπαστικοποίησης. Τη διογκούμενη οργή και δυσαρέσκεια για την εφαρμοζόμενη πολιτική. Την αυξημένη δυνατότητα αυτή να μετατραπεί σε υλική δύναμη ανατροπής, σε ανειρήνευτους ταξικούς αγώνες. Αυτά διαβλέπει και τα «γυρνάει» τώρα, μπας και καταφέρει από το μετερίζι της συμβολής στη χειραγώγηση να κάνει τη δουλειά του συστήματος. Ετσι κι αλλιώς η στήριξη που παρείχε στην κυβέρνηση ψηφίζοντας το μνημόνιο σημαίνει συμφωνία με τα βάρβαρα μέτρα που συνομολόγησε με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Υπερψηφίζοντάς τα στη Βουλή. Αυτό συνεχίζει να κάνει συκοφαντώντας πάντα και κάθε αγωνιστική κινητοποίηση. Γι' αυτό προπαγάνδιζε τα περί «οικουμενικής κυβέρνησης» από όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Και τώρα το ίδιο κάνει με άλλη τακτική, ρίχνει στα «μαλακά» την κυβέρνηση προσάπτοντάς της μόνον ανεπάρκειες. Μπορεί να παριστάνει ότι βγαίνει στα κεραμίδια ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ., έχει όμως μόνιμα λερωμένη τη φωλιά του κι αυτό το γνωρίζει καλά ο λαός. Και θα τον πληρώσει ανάλογα...

Μεγάλη κουβέντα μην πεις...

Διαβάζουμε στο «ΠΡΙΝ» της Κυριακής ότι «το τεράστιο μπλοκ του συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων ξεπερνούσε σε όγκο το μπλοκ του ΠΑΜΕ» στην απεργία της περασμένης Τετάρτης. Δεν έχουμε καμιά διάθεση να αναμετρηθούμε με τις ικανότητες και την αντίληψη όσων αναλαμβάνουν για λογαριασμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των ΕΑΑΚ και των άλλων να «μαζέψουν» την εικόνα των συγκεντρώσεων, μιας και είναι φανερό ότι τα όσα γράφει η εφημερίδα απευθύνονται σε ανθρώπους που δεν είχαν καμιά επαφή με το κέντρο της Αθήνας τη μέρα της απεργίας. Αλήθεια πού πήγαν όλες αυτές οι μάζες την Παρασκευή στη συγκέντρωσή τους στα Προπύλαια όπου ήταν «τρεις και ο κούκος»;

Η εκτίμηση του «ΠΡΙΝ» προδίδει μια διάθεση να πείσει ότι η συσπείρωση στο αυτοαποκαλούμενο «συντονιστικό των σωματείων» έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, δείχνοντας ταυτόχρονα ότι αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το ΠΑΜΕ. Τα ίδια έλεγε και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πριν από μερικά χρόνια, ανάγοντας σε νούμερο ένα στόχο την «αλλαγή των συσχετισμών στην αριστερά», με την εκλογική υπερσκέλιση του ΚΚΕ. Οταν μάλιστα το σύστημα αποφάσισε να φουσκώσει δημοσκοπικά τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε τα στελέχη του ανέβηκαν στα κεραμίδια! Το αποτέλεσμα είναι γνωστό και είναι συνέπεια της τυχοδιωκτικής στρατηγικής τους, η οποία είναι αντικαπιταλιστική στα λόγια και βαθιά ενσωματωμένη στην ουσία της. Στο διά ταύτα, δυο μόλις μέρες μετά την απεργία, η μαζικότητα του Συντονιστικού πήγε περίπατο, στη συγκέντρωση που διοργάνωσε μόνο του στα Προπύλαια. Είναι και αυτό ένα από τα σημεία των καιρών που επιβεβαιώνει τη λαϊκή ρήση «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις»...

Μηχανισμοί θωράκισης της δικτατορίας των μονοπωλίων

Ακριβώς για τους ίδιους λόγους που υπέγραψε το μνημόνιο, η κυβέρνηση υποστηρίζει και προσυπογράφει το μόνιμο μηχανισμό σταθερότητας της ΕΕ, παρά τους αρχικούς λεονταρισμούς του Γ. Παπανδρέου κατά της συμμετοχής των ιδιωτών, που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην ελεγχόμενη πτώχευση των κρατών - μελών που αδυνατούν να αποπληρώσουν το χρέος τους. Η κυβέρνηση επέλεξε την υπογραφή του μνημονίου και τη συνεργασία με την τρόικα (ΔΝΤ - ΕΕ - ΕΚΤ) προκειμένου να εξοπλιστεί με ένα πιστόλι που θα σημαδεύει σταθερά το λαό προκειμένου να σκύβει διαρκώς το κεφάλι και να αποδέχεται τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα στο όνομα της χρεοκοπίας. Το παραδέχθηκε ευθέως ο Γ. Παπανδρέου, δηλώνοντας ότι ο μηχανισμός του μνημονίου «αποτέλεσε και αποτελεί ασπίδα» στην κυβέρνηση και «επιτρέπει να κάνουμε απερίσπαστα μεγάλες (σ.σ. διαρθρωτικές) αλλαγές στην Ελλάδα», ενώ ταυτόχρονα εξασφαλίζει «την απαραίτητη δανειοδότηση, καθώς οι αγορές είναι ακόμη επιφυλακτικές». Ακριβώς από αυτή τη σκοπιά, δηλαδή τη σκοπιά της διάσωσης και προστασίας των συμφερόντων της εγχώριας πλουτοκρατίας και των ξένων συμμάχων τους ο πρωθυπουργός προσυπέγραψε το μόνιμο μηχανισμό σταθερότητας της ΕΕ, ενώ πλειοδοτεί και υπέρ της ενίσχυσης της οικονομικής διακυβέρνησης της ΕΕ. Γι' αυτό χαρακτήρισε σημαντικό βήμα προς τα μπρος την απόφαση της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ για το μόνιμο μηχανισμό σταθερότητας, γιατί εκτός των άλλων «θα βοηθά στην επιτάχυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» καθώς «και για τη μετάβαση της Ευρώπης σε μια βιώσιμη και ανταγωνιστική οικονομία». Πράγμα που αποτελεί ενιαία στρατηγική των κυβερνήσεων της ΕΕ.

Ο αντικομμουνισμός να πέσει στο κενό

Σε μια περίοδο που το κεφάλαιο, στην ΕΕ και ολόκληρο τον κόσμο, κλιμακώνει την επίθεσή του ενάντια στα εργατικά λαϊκά δικαιώματα, προσπαθώντας να ρίξει τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στους εργαζόμενους, ταυτόχρονα γενικεύει την ιδεολογική αντικομμουνιστική τρομοκρατία. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και η λεγόμενη πρωτοβουλία των υπουργών Εξωτερικών έξι χωρών της ΕΕ (Βουλγαρίας, Τσεχίας, Ουγγαρίας, Λετονίας, Λιθουανίας και Ρουμανίας) που απευθύνθηκαν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και καλούν στη διαμόρφωση κοινής «ευρωπαϊκής θέσης» απέναντι στα δήθεν «εγκλήματα του κομμουνισμού», που ισχυρίζονται ότι διαπράχθηκαν σ' αυτές τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Ζητούν νομοθετικά μέτρα κατά όσων υπερασπίζονται την ιστορική αλήθεια, όπως την αντιφασιστική νίκη και τις θυσίες των κομμουνιστών για την επίτευξή της, το σοσιαλισμό και τις πρωτόγνωρες κατακτήσεις του σε όφελος όλων των λαών κλπ.

Η νέα αυτή κλιμάκωση της αντικομμουνιστικής υστερίας έρχεται να «πατήσει» στις απαγορεύσεις των κομμουνιστικών κομμάτων στις Βαλτικές χώρες, τις διώξεις σε Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία κλπ. Εντάθηκε ιδιαίτερα από το 2006 όταν επιχειρήθηκε η θεσμοθέτηση του σύγχρονου αντικομμουνισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο στο Συμβούλιο της Ευρώπης με το «Αντικομμουνιστικό Μνημόνιο», που χάρη και στη δραστηριοποίηση του ΚΚΕ και άλλων Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της Ευρώπης δε συγκέντρωσε τα 2/3 και χαρακτηρίστηκε «μη συνιστώμενο», ωστόσο σηματοδότησε τις μετέπειτα μεθοδεύσεις και σε άλλους οργανισμούς. Τον Απρίλη του 2009 εγκρίθηκε από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου η καθιέρωση της 23ης Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων», προωθώντας την ταύτιση κομμουνισμού - ναζισμού, και μέσα στο καλοκαίρι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ανέλαβε να συγκροτήσει μια «ομάδα» για τη «συμφιλίωση των Ευρωπαϊκών Ιστοριών», διαστρεβλώνοντας πλήρως την Ιστορία με ευθεία επίθεση των θυτών (ιμπεριαλιστών), στα θύματα (λαοί, με επικεφαλής τα Κομμουνιστικά Κόμματα που τσάκισαν το φασισμό, γέννημα του ιμπεριαλισμού).

Οι αστοί δεν έχουν στόχο μόνο τον εκφοβισμό των λαών αυτών των πρώην σοσιαλιστικών χωρών. Επιχειρούν να τρομοκρατήσουν τους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου ώστε να χτυπηθεί συνολικά το λαϊκό κίνημα, η οργανωμένη ταξική πάλη και η σοσιαλιστική προοπτική. Τα διάφορα ποικιλώνυμα «ινστιτούτα μνήμης» που επεξεργάζονται την προπαγάνδα συκοφάντησης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση. Η επιχείρηση αυτή στοχεύει, κυρίως, στις συνειδήσεις της νέας γενιάς, που επιδιώκει να τις εγκλωβίσει στον καπιταλισμό ως δήθεν τη μόνη προοπτική. Σε πολλές περιπτώσεις οι αντικομμουνιστικές πρωτοβουλίες αναλαμβάνονται όχι μόνον από τα συντηρητικά - δεξιά κόμματα, αλλά κι από τα σοσιαλδημοκρατικά. Ιδιαίτερη ευθύνη γι' αυτήν την κατάσταση φέρουν και οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, που στην Ευρώπη συσπειρώνονται στο λεγόμενο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), το οποίο πρωτοστατεί στην «καταδίκη του σταλινισμού».

Το ΚΚΕ ήδη από την περασμένη Παρασκευή, που έγινε γνωστή η νέα αντικομμουνιστική πρωτοβουλία, προχώρησε σε παραστάσεις διαμαρτυρίας στις έξι πρεσβείες στην Αθήνα και τόνισε ότι ο αντικομμουνισμός θα πέσει στο κενό, γιατί η κοινωνική εξέλιξη δε σταματά και έχει κινητήρια δύναμή της την ταξική πάλη. Ο καπιταλισμός μπορεί να ανατραπεί και θα ανατραπεί!


Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

ΠΑΣΟΚικοί χειρισμοί ενάντια στο λαό...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΝΑΙ, ΒΡΕ ΠΑΙΔΙ μου, το ΠΑΣΟΚ περικόπτει, φορολογεί, καταργεί δικαιώματα, δημιουργεί ανεργία, φτώχεια, ακρίβεια, κατεστραμμένους και άστεγους, αλλά ...έχει καλή ψυχή!

Το επιβεβαίωσε - για όσους είχαν αμφιβολίες - και ο ίδιος ο υπουργός Οικονομίας, που ξεκαθάρισε πως η ψυχή του κινήματος έχει παραμείνει αλώβητη από την πολιτική του και ανήκει στην κοινωνία (η ψυχή πάντα).

Από κανάλια και εφημερίδες, μαθαίνουμε επίσης με λεπτομέρειες πόσοι από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν μετά από έντονη συνειδησιακή διαμάχη, με δάκρυα στα μάτια, με πόνο στην καρδιά, με σφιγμένα χείλη και με μελαγχολία, το πρόσφατο αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο...

Τώρα εμείς πρέπει να τα πιστέψουμε όλα αυτά και αν μπορούμε να συμπαρασταθούμε ηθικά στους δυστυχείς αυτούς πράσινους βουλευτές στις δύσκολες ώρες που περνάνε...

Αυτούς ντε, που θα σηκώσουν όλοι το χεράκι τους για να ψηφίσουν αύριο τον προϋπολογισμό του μνημονίου...

ΤΟ ΑΚΟΥΣΑΜΕ (και) αυτό σε όσα συζητούνται αυτές τις μέρες: Τη δημιουργία «μηχανισμών στήριξης» στην ΕΕ την οφείλουμε στο «διεθνές κύρος» του Γιώργου Παπανδρέου...

Εχει, λένε, καταφέρει να οδηγήσει - με κόπους και επιδέξιες κινήσεις - σε αυτήν την κατεύθυνση την άκρως συντηρητική Ευρώπη όπου κυριαρχούν οι δεξιές κυβερνήσεις!

Οχι πως αυτή η περιγραφή «κολλάει» με τη δουλοπρέπεια που δείχνουν οι κυβερνώντες απέναντι στους εκπροσώπους του κεφαλαίου.

Ομως, ακόμη και αν δεχθούμε ότι είναι αληθινή, μόνο σε ένα συμπέρασμα καταλήγουμε: Πως όσα περνάει σήμερα ο Ελληνας εργαζόμενος είναι ...ιδέα του Γιώργου Παπανδρέου.

Αν αυτό το εκτιμούν ως θετικό για το ΠΑΣΟΚ οι βουλευτές του και τα στελέχη του, τότε να τον χαίρονται και τον αρχηγό τους και τις φαεινές ιδέες του...


Παπαγεωργίου Βασίλης

Προβοκάτσια στο τετράγωνο

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Στη συμβολή των οδών Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου άρχισε να τον προπηλακίζει πρώτα ένας ηλικιωμένος που συμμετείχε στο μπλοκ των απεργών του ΠΑΜΕ». Ετσι είδε το «Βήμα» το επεισόδιο με τον τραμπουκισμό σε βάρος του βουλευτή της ΝΔ Κ. Χατζηδάκη, την περασμένη Τετάρτη, μέρα της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας. Το Συγκρότημα προσπαθεί με άθλιο τρόπο να βάλει στο κάδρο της προβοκατόρικης επίθεσης το ΠΑΜΕ, για να συκοφαντήσει τη μεγαλειώδη συγκέντρωση των ταξικών δυνάμεων και να δημιουργήσει την αίσθηση ότι το ΠΑΜΕ δεν περιφρουρεί τις διαδηλώσεις του. Τι κι αν η πορεία του ΠΑΜΕ είχε περάσει από το σημείο πολύ νωρίτερα από το περιστατικό! Τι κι αν το σημείο στο οποίο έγινε το περιστατικό καμία σχέση δεν έχει με την πορεία που ακολούθησε το ΠΑΜΕ, το οποίο κατευθύνθηκε στο Σύνταγμα μέσω της Σταδίου! Αυτά καμιά σημασία δεν έχουν για το «Βήμα», το οποίο πασχίζει να πείσει τους αναγνώστες του ότι το ΠΑΜΕ συμμετείχε στην προβοκατόρικη αθλιότητα, η οποία υπονομεύει το ίδιο το λαϊκό κίνημα. Το ίδιο επιχείρησαν και τον περασμένο Μάη τα συγκροτήματα του Τύπου, προσπαθώντας να αποδώσουν στο ΠΑΜΕ τους προβοκάτορες που επιχειρούσαν να εισβάλουν στη Βουλή για να αρχίσει ο πετροπόλεμος με τα ΜΑΤ. Μάταιος ο κόπος τους και χωρίς αντίκρισμα ο βρώμικος ρόλος τους, ο οποίος αποκαλύπτεται ολοένα και περισσότερο στα μάτια του λαού.

Τους φοβίζει και τους ανησυχεί η ανατροπή

Μαθήματα στο ΚΚΕ για την αποτελεσματικότητα των αγώνων(!) προσπαθεί να δώσει η «Αυγή της Κυριακής», παρουσιάζοντας διαστρεβλωμένα ένα σημείο από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη συζήτηση για τα εργασιακά στη Βουλή. Γράφει η εφημερίδα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ότι η Αλέκα Παπαρήγα είπε στη Βουλή πως «όσο δυναμικοί και αν είναι οι αγώνες των εργαζόμενων, δεν πρόκειται ούτως, άλλως να κερδίσουν τίποτε. Στην καλύτερη περίπτωση με τους αγώνες τους οι εργαζόμενοι να χάσουν λιγότερα, αλλά και τότε θα είναι χαμένοι». Η «Αυγή» παρουσιάζει όπως θέλει τα όσα είπε η Αλέκα Παπαρήγα, για να καταλήξει ότι η θέση του ΚΚΕ είναι η εξής: «Με το ΠΑΜΕ οι αγώνες αξίζουν, με τους άλλους είναι χαμένοι». Τι είπε πραγματικά η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ; Αντιγράφουμε από τα πρακτικά της Βουλής: «Αντικειμενικά σήμερα δεν μπορεί να επιλυθούν τα προβλήματα δίχως την επίλυση του προβλήματος της εξουσίας. Βεβαίως, οι αγώνες όταν αναπτυχθούν μπορεί να ματαιώσουν κάτι, να δυσκολέψουν, να κερδίσουν χρόνο. Αλλά σε τελευταία ανάλυση, ένας αγώνας συνηθισμένος και δυναμικός, όπως γινόταν τα προηγούμενα χρόνια, θα οδηγήσει στη διαπραγμάτευση πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι και τίποτα παραπάνω». Πεντακάθαρη και χιλιοειπωμένη η θέση του ΚΚΕ ότι σήμερα οι αγώνες των εργαζόμενων πρέπει να κάνουν ένα βήμα παραπέρα από τα συνηθισμένα, να πολιτικοποιηθούν δηλαδή και να βάλουν στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της εξουσίας, για να είναι πραγματικά αποτελεσματικοί και ως προς την απόσπαση κατακτήσεων, αλλά και και ως προς την προοπτική. Ομως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η «Αυγή», βγάζουν σπυράκια στην ιδέα και μόνο ότι σήμερα μπορεί και πρέπει να υπάρξουν αγώνες με τέτοιο προσανατολισμό. Γιατί; Επειδή δεν αμφισβητούν την εξουσία του κεφαλαίου και αντικειμενικά δουλεύουν για τη διαιώνισή της. Κάθε προοπτική ρήξης και ανατροπής αυτής της εξουσίας, με όρους μαζικής πολιτικής πάλης τους είναι εχθρική επειδή η στρατηγική τους είναι στρατηγική ενσωμάτωσης και εξωραϊσμού του καπιταλισμού. Γι' αυτό θέλουν τους εργαζόμενους να βολοδέρνουν σε αιτήματα όπως η έκδοση ευρωομολόγων, η κρατικοποίηση μεγάλων τραπεζών και πάει λέγοντας. Για να χάνεται ο πραγματικός αντίπαλος και να καλοπερνάει το κεφάλαιο στο σβέρκο του λαού.

Ανακάλυψαν τη «βρώμικη» κεντροαριστερά!

Νούμερο επιθεώρησης θυμίζει ένας από τους τίτλους της «Κυριακάτικης Αυγής», ο οποίος πληροφορεί τους αναγνώστες: «Οι κεντροαριστεροί πάντα για τη βρώμικη δουλειά». Θα μπορούσε να εκλάβει κανείς τον τίτλο σαν μια εκδήλωση βαθιάς αυτογνωσίας από την πλευρά του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή όμως κάτι τέτοιο θα ακύρωνε το ρόλο του σαν ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών συνειδήσεων και εγκλωβισμού τους στη σοσιαλδημοκρατία, ο τίτλος και το ρεπορτάζ που τον συνοδεύει υπηρετεί άλλο σκοπό: Να πείσει ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ουδεμία σχέση έχει με τη βρώμικη κεντροαριστερά, όσο κι αν την έχει υπηρετήσει με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμα και η πρόσφατη επιλογή του Αλ. Μητρόπουλου, ενταγμένη στον ίδιο στόχο ήταν: Το ξεγέλασμα του λαού ότι μέσα από τη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του καπιταλισμού μπορεί να δει χαΐρι. Την ίδια αυταπάτη καλλιεργούσε πάντα και συνεχίζει να καλλιεργεί η λεγόμενη κεντροαριστερά, διεκδικώντας ξανά ενισχυμένο ρόλο στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Τη ίδια στρατηγική συνεχίζει να προωθεί όπως φαίνεται και με τις αποφάσεις του «Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς». Ο Αλ. Τσίπρας, σχετικά με την εκλογή του νέου προέδρου του ΚΕΑ, του εθνικού γραμματέα του «Γαλλικού ΚΚ», Π. Λοράν, είπε χαρακτηριστικά: «Αυτό το οποίο επικροτείται με την εκλογή στην ηγεσία του ΚΕΑ του εθνικού γραμματέα του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος είναι η επιμονή στην επιλογή συμπόρευσης και συστράτευσης με τη ριζοσπαστική και σοσιαλιστική αριστερά στη Γαλλία». Με άλλα λόγια, σε ό,τι αφορά τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, «τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα», κι ας προσπαθεί με άρθρα σαν αυτό της «Αυγής» να πείσει πως η καμπούρα των άλλων, στην προκειμένη περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, είναι μεγαλύτερη και χειρότερη από τη δική του.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Κρύβουν τον πραγματικό εχθρό

Από τα στελέχη της κυβέρνησης και της ΝΔ, μέχρι τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, άλλες δυνάμεις που πλασάρονται σαν «αντικαπιταλιστικές», αναπαράγεται με αποχρώσεις το ιδεολόγημα ότι η χώρα βρίσκεται υπό την κατοχή είτε της ΕΕ, είτε του ΔΝΤ και ότι η ασκούμενη πολιτική έχει τη δική τους σφραγίδα, αφού η κυβέρνηση είναι «υπό κηδεμονία». Στην ίδια θέση και η εκκλησία. Η θέση αυτή είναι επιζήμια και επικίνδυνη για το λαό και το κίνημά του. Στόχο έχει να αφήσει την εκάστοτε κυβέρνηση στο απυρόβλητο. Να εγκλωβίσει το λαό σε ψευτοδιλήμματα για το ποιος είναι ο καλύτερος ιμπεριαλιστής και να αποσπάσει τη λαϊκή πάλη από τον πραγματικό αντίπαλο, που δεν είναι άλλος από την κυρίαρχη στρατηγική, η οποία υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και προωθείται ενιαία από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου.

Δικά τους δημιουργήματα είναι τόσο οι διακρατικοί πολιτικοοικονομικοί οργανισμοί, σαν την ΕΕ, όπως και τα άλλα ιμπεριαλιστικά όργανα, όπως το ΔΝΤ. Οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν επιλέξει στρατηγικά τη συμμετοχή τους τόσο στην ΕΕ όσο και στους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, συνδέοντας αυτή την πρόσδεση με την υπηρέτηση των συμφερόντων της ντόπιας αστικής τάξης. Τις επιλογές αυτές, με εξαίρεση το ΚΚΕ, τις στήριξαν ή τις ανέχτηκαν όλες ανεξαιρέτως οι πολιτικές δυνάμεις στη χώρα μας, συντηρώντας αυταπάτες για το ρόλο της Ευρωένωσης και διεκδικώντας συμπληρωματικό ρόλο στην ενσωμάτωση των αντιλαϊκών συνθηκών στο ελληνικό δίκαιο.

Ολοι αυτοί έρχονται τώρα να παρουσιάσουν τους ξένους συμμάχους της κυβέρνησης σαν τους βασικούς υπαίτιους για τα βάσανα του λαού και την κυβέρνηση ολίγον καταπιεσμένη, λες και δεν είναι συνεταίρος τους υπηρετώντας το κεφάλαιο εντός και εκτός συνόρων της χώρας. Σαν να μην ήταν το ΠΑΣΟΚ αυτό που έγραφε με μεγάλα γράμματα στο πρόγραμμά του ένα προς ένα τα κεφάλαια των ανατροπών στο Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά, όσες δεν πρόλαβε ή δεν κατάφερε να προωθήσει το ίδιο σαν κυβέρνηση ή δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ. Σαν να μην έζησε ο λαός στο πετσί του την πολιτική ΝΔ και ΠΑΣΟΚ όλα τα προηγούμενα χρόνια, σαν να μην είδε τις συνέπειες από την ένταξη και ενσωμάτωση της χώρας στην ΕΕ και τους άλλους οργανισμούς του κεφαλαίου. Ο λαός δεν πρέπει να ανέχεται να τον κοροϊδεύουν. Ο εχθρός του έχει όνομα και πρέπει να τον πολεμήσει πολιτικά.

Είναι η στρατηγική που ενισχύει το κεφάλαιο και μετατρέπει την εργατική δύναμη σε ολοένα και πιο φτηνό καύσιμο για την κερδοφορία της πλουτοκρατίας. Τη στρατηγική αυτή υπηρετούν ενιαία οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις σε όλα τα κράτη - μέλη, τα διακρατικά τους όργανα και οι σύμμαχοί τους σε παγκόσμιο επίπεδο. Για τον ίδιο στόχο πασχίζουν όλοι, με δεδομένους τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, αλλά και τη διαφορετική θέση του καθενός στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, λόγω της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Εχθρός για το λαό είναι η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα που υπηρετούν αυτήν τη στρατηγική. Σύμμαχοι του λαού είναι όσοι παλεύουν στο πλευρό του χωρίς μισόλογα και δείχνουν την προοπτική στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Οσοι προσπαθούν να θολώσουν τα νερά και να παραστρατίσουν το λαό σε αδιέξοδα μονοπάτια, πρέπει να απομονωθούν και να ηττηθούν πολιτικά.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ