Οπως γνωρίζετε, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας πολλές φορές μιλώντας γι' αυτά τα μέτρα που πήρατε, παίρνετε και θα πάρετε τα επόμενα χρόνια, είπε ότι επιστρέφουμε σε έναν εργατικό μεσαίωνα. Μπορεί κανείς να μιλήσει για συνθήκες Νταχάου. Δεν είναι ούτε λογοτεχνικές εκφράσεις, ούτε υπερβολικές. Δεν μπορεί κανείς να πει διαφορετικά όταν μιλάμε κυριολεκτικά για ξεθεμέλιωμα κατακτήσεων, οι οποίες έχουν επιτευχθεί σε επίπεδο Ευρώπης και παγκόσμια από τα τέλη ακόμα του 19ου αιώνα, εάν πάρουμε υπόψη πότε έγιναν τα πρώτα βήματα για το οκτάωρο.

Για εμάς τώρα αρχίζει κυριολεκτικά ο πόλεμος. Τώρα! Γιατί τώρα πια και από εδώ και μπρος οι εργαζόμενοι θα συνειδητοποιούν όλο και πιο πολύ ότι δεν έχει κανένα πρακτικό νόημα ο αγώνας, που έχει στη σημαία του τη διαπραγμάτευση πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Γιατί οι εργαζόμενοι έτσι κι αλλιώς, με βάση το σημερινό συσχετισμό δύναμης και με τις επιλογές που υπάρχουν σε εθνικό και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, θα χάνουν, θα χάνουν, θα χάνουν.

Επομένως, όταν εμείς λέμε «πόλεμο», εννοούμε κυριολεκτικά ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να θέσουν προ των πυλών, ως σύνθημα κατ' αρχήν και ως αποτέλεσμα στην πορεία, τη ριζική ανατροπή της κατάστασης στην Ελλάδα, τη ριζική αλλαγή του συσχετισμού δύναμης και την επίλυση του προβλήματος των προβλημάτων, ποιος έχει την ιδιοκτησία του πλούτου στη χώρα, την αλλαγή δηλαδή στο επίπεδο της εξουσίας.

Δεν πρόκειται για ένα σύνθημα που βάζουμε για να φανούμε πιο ριζοσπάστες, πιο επαναστατικοί από άλλους. Αντικειμενικά σήμερα δεν μπορεί να επιλυθούν τα προβλήματα δίχως την επίλυση του προβλήματος της εξουσίας. Βεβαίως, οι αγώνες όταν αναπτυχθούν μπορεί να ματαιώσουν κάτι, να δυσκολέψουν, να κερδίσουν χρόνο. Αλλά σε τελευταία ανάλυση, ένας αγώνας συνηθισμένος και δυναμικός, όπως γινόταν τα προηγούμενα χρόνια, θα οδηγήσει στη διαπραγμάτευση πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι και τίποτα παραπάνω.

Το κυριότερο, αυτό που κατά τη γνώμη μας σήμερα έχει αποδειχθεί πλήρως, είναι ο σκοπός για τον οποίο έγινε το μνημόνιο. Εχω διαβάσει - και διόλου απίθανο να είναι και σωστό - ότι ήταν ένα πρώτο παγκόσμιο πείραμα να δοκιμαστεί ένας μηχανισμός, όχι ενδεχομένως άμβλυνσης ή και επίλυσης της κρίσης, από τη σκοπιά βεβαίως των συμφερόντων των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Το μνημόνιο - και εδώ το υπογράφουμε! - δεν έγινε για το σκοπό τον οποίο λέει η κυβέρνηση και είμαστε βέβαιοι ότι το ξέρει η κυβέρνηση, και αν δεν το ήξερε από την αρχή, το ξέρει σήμερα. Το μνημόνιο δεν έγινε για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις η Ελλάδα, η υπερχρεωμένη, με τα μεγάλα ελλείμματα, επειδή - αν θέλετε - δε θέλει να τα πάρει από τους επιχειρηματίες, να δανειστεί ένα ποσό για να αντιμετωπίσει σε ένα βάθος χρόνου, δύο, τρία, τέσσερα, δέκα, δεκαπέντε χρόνια με την επιμήκυνση, το πρόβλημα του χρέους και των ελλειμμάτων.

Γιατί το μνημόνιο με μαθηματική ακρίβεια και με τα απλά μαθηματικά και εμείς πιστεύουμε ότι αυτό το ξέρει η κυβέρνηση - δεν μπορεί να μην το ξέρει, δεν της λείπει ούτε η διορατικότητα, ούτε η ικανότητα να βάζει τα κουκιά κάτω και να τα μετράει - θα οδηγήσει στην αύξηση του χρέους και στην αύξηση των ελλειμμάτων. Ούτε ο κρατικός προϋπολογισμός, με ό,τι περικοπές κάνει στις κοινωνικές δαπάνες, πρόκειται να μειώσει τα ελλείμματα.

Το χρέος θα μεγαλώνει και όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και των χωρών κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και μάλιστα, με τα στατιστικά που είδαν το φως της δημοσιότητας σήμερα, η Ελλάδα έχει από τα χαμηλότερα χρέη. Η Ιρλανδία έχει τρεις - τέσσερις φορές παραπάνω. Ολες οι χώρες έχουν χρέος. Και παγκόσμια η πιο υπερχρεωμένη χώρα είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Το μνημόνιο έγινε για έναν και μοναδικό λόγο. Να είναι ο «μπαμπούλας», το εκβιαστικό χαρτί, με πρόσχημα το χρέος και τα ελλείμματα, για να γίνουν οι λεγόμενες αναδιαρθρώσεις - καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις τις λέμε εμείς - που γνωρίζουμε και θα γνωρίσουμε στην πορεία. Με αυτό το εκβιαστικό χαρτί, με αυτό τον «μπαμπούλα»!

Αυτό που είπε ο κ. Παπανδρέου ήταν ολόσωστο από την πλευρά του. Οτι, δηλαδή, η κρίση είναι, λέει, και μία πρόκληση και είναι και μία ευκαιρία να πάρουμε μέτρα, τα οποία δεν τα παίρναμε εδώ και είκοσι και τριάντα χρόνια. Και τα μέτρα αυτά είναι συγκεκριμένα.

Πριν απ' όλα, για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης είναι το κλασικό μέτρο, αλλά που είναι και ένα διαχρονικό μέτρο πια για το καπιταλιστικό σύστημα, είτε είναι σε φάση ανάπτυξης, είτε είναι σε φάση κρίσης. Να γίνει όλο και πιο φτηνή αυτό που εμείς λέμε η τιμή της εργατικής δύναμης. Να γίνει, δηλαδή, όλο και πιο φθηνός ο εργατοϋπάλληλος, σε συνθήκες μάλιστα, τώρα, κρίσης και οξύτατων ανταγωνισμών.

Δεν μπορεί να μιλάς για το χρέος και τα ελλείμματα της Ελλάδας, χωρίς να πάρεις υπόψη ότι η Ελλάδα είναι ενσωματωμένη στην Ευρωπαϊκή Ενωση και, ταυτόχρονα, η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ενσωματωμένη στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά. Πάντα ήταν ενσωματωμένη, αλλά τώρα είναι και θεσμικά κλπ. Επομένως, το πρώτο μέτρο που πήρε η κυβέρνηση ήταν να κάνει όλο και πιο φθηνή την εργατική δύναμη. Φθηνή και πιο εκμεταλλεύσιμη εργατική δύναμη.

Τώρα, βεβαίως, ήρθε η ώρα να προχωρήσει και στο άλλο μέτρο και ήδη αυτό έχει προχωρήσει. Να καταστραφεί και ένα μέρος του ίδιου του κεφαλαίου. Δε γίνεται διαφορετικά. Αυτό σημαίνει διέξοδος από την κρίση. Υποτίμηση της τιμής της εργατικής δύναμης στον πάτο και καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου. Και η δυσκολία που έχει τώρα η κυβέρνηση είναι να χειριστεί αυτό το πράγμα. Γιατί έχει επιλέξει τον εργατικό μεσαίωνα για τον εργαζόμενο λαό.

Επομένως, αυτά που λέει ο κ. Σαμαράς ή, αν θέλετε, άλλες πολιτικές δυνάμεις, περί ενός άλλου μείγματος πολιτικής ή ακόμα μέτρα που φαίνονται ριζοσπαστικά, η επιστροφή στη δραχμή, να βγούμε από την Ευρωζώνη κλπ., είναι μέτρα τα οποία στην καλύτερη περίπτωση θα εξασφαλίσουν φθηνά δάνεια για την Ελλάδα, φθηνό χρήμα.

Αλλά αυτό, όμως, το χρήμα δεν πρόκειται να πάει ούτε στους μισθούς, ούτε στις συντάξεις, ούτε στην Παιδεία, ούτε στην Υγεία, ούτε καν για να βελτιωθεί η ζωή του λαού, ούτε καν για να πάρουν πίσω αυτά τα μέτρα που πήραν, αλλά θα πάει στους επιχειρηματίες, για να μπορέσουν να ξαναμπούν στον κύκλο της κερδοφορίας. Θα ενισχυθούν οι τράπεζες ακόμα περισσότερο και, κυρίως, για να νιώσουν ασφάλεια οι τράπεζες να χρηματοδοτούν, να δανείζουν τους επιχειρηματίες.

Επομένως, δε λείπει το χρήμα. Υπάρχει υπερσυσσώρευση χρήματος, γι' αυτό άλλωστε έγινε και η κρίση. Και δεν είναι το πλασματικό χρήμα, που διατείνεται η κυβέρνηση και όλοι όσοι θέλουν να αθωώσουν το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά η πραγματική συσσώρευση κερδών. Και, βεβαίως, στο καπιταλιστικό σύστημα υπάρχει και το πλασματικό χρήμα.

Και αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στις παραμονές αναγνωρισμένης χρεοκοπίας της Ελλάδας. Κατά τη γνώμη μας και επιμήκυνση θα γίνει και αναδιαπραγμάτευση του χρέους θα γίνει, με τη μορφή της καταστροφής ενός μέρους του κεφαλαίου. Και αυτό θα γίνει σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Και η διαπάλη που γίνεται σήμερα και είναι οξύτατη, ποδοπατώντας κυριολεκτικά τους εργαζόμενους, είναι ποια αστική τάξη, ποιας χώρας θα υποστεί λιγότερο τις συνέπειες της καταστροφής ενός μέρους του κεφαλαίου. Γιατί δίχως καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου δεν μπορεί να γίνει η ανάκαμψη. Και ο καυγάς είναι αυτό, για το «πάπλωμα» - ας το πούμε καθαρά - της ανταγωνιστικότητας. Μα, και με μαθηματικά να το πάρετε το χρέος θα δυναμώσει.

Εμείς θα το ξεκαθαρίσουμε: Δε θεωρούμε, στις συνθήκες του καπιταλισμού, ότι υπάρχουν ωφέλιμες θυσίες για το λαό, αναγκαίες και ωφέλιμες. Ποτέ ο λαός δεν πρέπει να δέχεται θυσίες. Δε συστρατευόμαστε με άλλες πολιτικές δυνάμεις που λένε «καλούνται οι εργαζόμενοι να κάνουν θυσίες, χωρίς αποτέλεσμα». Οι θυσίες του λαού πάντα έχουν αποτέλεσμα, την κερδοφορία.

Σήμερα, όμως, είναι φανερό ότι θα έρθουν κι άλλα μέτρα και ήδη, μάλιστα, εφημερίδες και σωστά χρησιμοποίησαν τον τίτλο ότι υπάρχουν και κρυφά αντιλαϊκά μέτρα, αντεργατικά, που θα έρθουν το 2012 και το 2014.

Ας μιλήσουμε με όρους ρεαλισμού. Ο ρεαλισμός δεν καθορίζεται από το συσχετισμό δύναμης που υπάρχει σήμερα, γιατί ο συσχετισμός δύναμης το μόνο ρεαλισμό που φέρνει είναι ο λαός να ισοπεδωθεί. Επισήμως, τώρα, με τις εργασιακές σχέσεις ισοπεδώνονται γύρω στα 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι, αλλά στην πραγματικότητα αυτό θα συμπαρασύρει τους πάντες. Μάλλον τη μεγάλη πλειοψηφία, όχι τους πάντες, όλους όσοι κατοικούν στην Ελλάδα, τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων.

Αν θέλει κανείς να είναι ρεαλιστής, μιλώντας για το επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πρέπει να μιλήσει για αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Βεβαίως, εμείς ξεκαθαρίζουμε ότι μια αποδεσμευμένη Ελλάδα, που όμως κινείται μέσα στην τροχιά της καπιταλιστικής διαχείρισης, δεν πρόκειται να τα βγάλει πέρα, γιατί θα δεχθεί, αν θέλετε, και τις συνέπειες είτε του διωγμού από την Ευρωπαϊκή Ενωση είτε της εθελοντικής αποδέσμευσης. Δεν μπορεί να αποκλείσεις την εθελοντική αποδέσμευση σε κάποια στιγμή.

Το θέμα της αποδέσμευσης συνδέεται με τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, συνδέεται με το να γίνει ο λαός ιδιοκτήτης του όποιου πλούτου υπάρχει στην Ελλάδα, είτε εμπράγματου, είτε υπόγειου, είτε υπέργειου - και εννοώ πάνω στη γη - είτε χρηματικού είτε με τη μορφή εμπορευμάτων. Να γίνει ιδιοκτήτης ο λαός και ακριβώς αυτός να διαχειρίζεται την υπόθεση της ανάπτυξης. Διαφορετικά δεν υπάρχει μέλλον.

Και η όποια αποδέσμευση γίνει χωρίς να έχει λυθεί το ζήτημα της εξουσίας, πρέπει να επιταχύνει αυτό το ζήτημα. Διαφορετικά, ούτε και με αυτό τον τρόπο μπορεί να υπάρξει ουσιαστική λύση.

Είμαστε ενόψει της Συνόδου Κορυφής. Εμείς γι' αυτό πήγαμε στη συνάντηση με τον πρωθυπουργό, ακριβώς γιατί θέλαμε να ακούσουμε δύο μέρες πριν τι περιμένει από αυτή τη Σύνοδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ας πάρουμε το θέμα του περίφημου ευρωομολόγου, που συζητιέται ευρύτατα. Μάλιστα, ξεκίνησε σε αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, από άλλες πολιτικές δυνάμεις, από το ΣΥΡΙΖΑ, από κάποιους διαφωνούντες ενδεχομένως στο χώρο του ΠΑΣΟΚ ή εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις.

Υπάρχει δυνατότητα να εξασφαλιστεί ίσο επιτόκιο για όλα τα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Αλλο θα είναι το επιτόκιο που θα δανείζεται η Γερμανία και άλλο θα είναι το επιτόκιο που θα δανείζεται η Ελλάδα. Προς το παρόν δεν έχει συμφωνηθεί, αλλά εγώ θα σας πω ότι έχει γίνει αυτό. Σ' αυτή την περίπτωση με το ευρωομόλογο ή θα γκρεμιστεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή θα καταρρεύσουν οι ελληνικές τράπεζες, για να πάρω μια πλευρά, το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Διότι είναι αδύνατον σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης να υπάρχει διέξοδος από την κρίση και αντιμετώπιση του χρέους με ίσες δυνατότητες και ίσες ευκαιρίες για κάθε χώρα. Είτε μιλάμε για ευρωομόλογο είτε μιλάμε για αναδιαπραγμάτευση είτε για οτιδήποτε άλλο, όλα αυτά θα χρησιμοποιούνται εκβιαστικά για να αφαιρεθούν όλο και περισσότερα δικαιώματα από το λαό. Αύριο μπορεί να αφαιρεθούν και να δεσμευθούν και καταθέσεις, δεν ξέρω.

Θα μου πείτε, η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει μεγάλες καταθέσεις; Λίγες κι αυτές μπορεί να του τις πάρουν. Ο δρόμος είναι ανοιχτός. Η Ελλάδα θα πτωχεύσει - ας βάλω αυτό τον όρο - θα χρεοκοπήσει. Και μιλώ με οικονομικούς και πολιτικούς όρους και όχι με ηθικούς. Και βεβαίως από αυτή την πτώχευση ένα μέρος των επιχειρήσεων θα βγει πιο δυνατό και ο λαός θα είναι συντρίμμια.

Δε μιλώ αναλυτικά για τα μέτρα. Γι' αυτό λέμε, Νταχάου, εργατικός μεσαίωνας.

Εχουμε ακούσει και από το στόμα της κ. Κατσέλη και από το στόμα του κ. πρωθυπουργού να λέγεται ότι τώρα έρχεται η μεγάλη πρόκληση για τον συνδικαλισμό, για τα εργοστασιακά σωματεία και ότι θα δοκιμαστεί η ωριμότητα και της καπιταλιστικής εργοδοσίας και των εργαζομένων και εκεί θα λυθεί το ζήτημα με τις επιχειρησιακές συμβάσεις. Θα συμφωνήσω μαζί σας από την εξής πλευρά: Από την πλευρά ότι εδώ θα δοκιμαστεί το εργατικό κίνημα όχι κατ' εργοστάσιο, αλλά και κατά κλάδο στο σύνολο.

Θα δοκιμαστούν για το εξής πράγμα: Για το αν θα διαπραγματεύονται μεταξύ τους με όρους ριζικής αντιπαράθεσης και ρήξης. Δε θα κάθονται στο τραπέζι και θα συζητάνε. Από εκεί είναι χαμένος ο εργάτης και ο υπάλληλος. Είναι κυριολεκτικά χαμένος.

Οι εργοδότες έχουν ξεσαλώσει. Ηταν ξεσαλωμένοι όταν υπήρχε η Εθνική Συλλογική Σύμβαση και όταν υπήρχε η κλαδική. Αφήστε τα αυτά. Αυτά πραγματικά είναι κόλπα, είναι ψέματα και τερτίπια για να μεταφέρετε το μπαλάκι στο συνδικαλιστικό κίνημα. Το συνδικαλιστικό κίνημα, βεβαίως, έτσι όπως είναι σήμερα - ας πάρω το συσχετισμό δύναμης που υπάρχει - δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί στις κορυφές του τους εργαζόμενους.

Εμείς θα σας πούμε ένα πράγμα: Ναι, θα βοηθήσουμε για να ανέβει η ωριμότητα της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων για να «διαπραγματεύονται» απέναντι σε αντίπαλο, σε εχθρό. Οι σχέσεις ανάμεσα στην εργοδοσία και τους εργαζόμενους είναι σχέσεις ανάμεσα σε αντίπαλους, ασυμβίβαστους, που δεν μπορούν να τα βρουν πουθενά.

Εσείς θέλετε να περάσετε στους εργαζόμενους την εξής άποψη: Θέλεις δουλειά ή μισθό; Θέλεις επίδομα ή δουλειά; Βεβαίως, ένα μέρος των εργαζομένων κάτω από το φόβο μπορεί να υποκύψει. Δεν ωραιοποιούμε την κατάσταση. Αλλά εμείς τουλάχιστον αυτή την πρόκληση θα τη λάβουμε υπόψη μας. Εχουμε ήδη εμπειρία και σε εργοστασιακό επίπεδο και σε κλαδικό και στο επίπεδο της γειτονιάς, πώς μπορεί δηλαδή ο εργαζόμενος, όταν ξεπεράσει φόβους και κυρίως αυταπάτες, να ετοιμάσει αυτό τον πόλεμο απέναντι στον εχθρό του, που ποτέ δεν μπορεί να γίνει φίλος.

Πιάσατε τις ΔΕΚΟ - πρώην ΔΕΚΟ να τις πούμε, γιατί οι περισσότερες είναι ιδιωτικοποιημένες - και λέτε πάρα πολλά πράγματα. Μάλιστα, μιλάτε προσβλητικά και προσπαθείτε να γελοιοποιήσετε τους εργαζομένους στις ΔΕΚΟ για να περάσετε όλα τα γενικότερα προβλήματα. Εγώ θα σας δώσω ένα στοιχείο.

Δίνει η κυβέρνηση ένα σημείωμα που λέει ότι οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ παίρνουν 2.800 ευρώ μεικτό μισθό το μήνα. Ολοι; Βάζετε και τους μισθούς των διευθυντικών στελεχών.

Αλλά να σας πω και κάτι άλλο: Στις ΔΕΚΟ, όπου η δουλειά ήταν σταθερή, ο υπάλληλος έχει εργασία τριάντα χρόνων. Δηλαδή με την ωρίμανση συν τα επιδόματα - αυτά τα κόλπα που έχετε βρει με τα επιδόματα για να μην ανεβάζετε τον βασικό μισθό - το ποσό των 2.800 ευρώ το μήνα είναι τόσο μεγάλο ύστερα από τριάντα χρόνια δουλειάς; Βεβαίως, όταν ο εργάτης παίρνει 700 ευρώ και 1.000 ευρώ και 1.500 ευρώ, του φαίνονται πολύ. Αλλά η λύση δεν είναι στην αντιπαράθεση των δύο.

Τώρα λέτε ότι, ναι, μπορεί να γίνει μείωση μισθού εκεί που χρειάζεται, αλλά δε θα φύγει από τη Συλλογική Σύμβαση, δηλαδή τα 750 ευρώ. Ο εργαζόμενος στην τράπεζα, αυτός που δουλεύει δέκα χρόνια και είναι έγγαμος, παίρνει 1.120 ευρώ το μήνα. Μπορεί να πέφτω έξω στα λεπτά και στις δεκάδες. Ο εμποροϋπάλληλος παίρνει λίγο παρακάτω. Εάν δεχθεί μείωση μισθού στην καλύτερη περίπτωση θα πάει στον αντίποδα της Συλλογικής Σύμβασης, θα χάσει ο καθένας από 350 ευρώ το μήνα. Αυτό πώς το βλέπετε εσείς; Μιλάμε για πραγματικούς μισθούς. Λέτε ότι είναι εξασφάλιση. Δεν παίρνουμε υπόψη ότι οι νεοπροσλαμβανόμενοι, οι νέοι άνθρωποι ή οι μακροχρόνιοι άνεργοι, θα έρχονται με 580 ευρώ μεικτό μισθό.

Ας πάρουμε αυτόν που δουλεύει δέκα χρόνια και είναι έγγαμος και του λένε ότι για να σώσει την τράπεζα ή για να σώσει την επιχείρηση πρέπει να παζαρέψει τη μείωση του μισθού, αλλά δε θα πέσει κάτω από τη Συλλογική Σύμβαση. Θα χάσει ο εμποροϋπάλληλος στον ιδιωτικό τομέα 350 ευρώ και ο τραπεζοϋπάλληλος 340 ευρώ. Αν πέφτω έξω μπορεί να είναι στα πέντε, έξι ευρώ.

Την ίδια ώρα ο κ. Χρυσοχοΐδης κάνει τον αναπτυξιακό νόμο και λέει: Για κάθε ένα ευρώ που θα παίρνει ο επιχειρηματίας από το κράτος, θα απαλλάσσεται τρία ευρώ στους φόρους. Χαρίζετε ανείσπρακτους φόρους 24 δισεκατομμυρίων ευρώ αυτή την περίοδο.

Να, γιατί το μνημόνιο θα ανεβάσει τα ελλείμματα και τα χρέη, γιατί έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, γιατί κανένα σύμφωνο δεν μπορεί να το κάνει και κανένα χαρτί, είτε μετοχή είτε ομόλογο, μπορεί να το αντιμετωπίσει. Την ίδια ώρα στο μόνο σημείο που θα έχει λειτουργήσει είναι στο θέμα του εκβιασμού απέναντι στους εργαζόμενους.

Επομένως, εμείς ήρεμα λέμε ότι επί της ουσίας οι εργαζόμενοι πρέπει να οργανώσουν τον πόλεμο μέχρι την τελική ρήξη. Δεν υπάρχει κανένα άλλο μείγμα πολιτικής, όπως λέει ο κ. Σαμαράς κλπ. Και όποιο μείγμα πολιτικής έρθει, το πολύ πολύ θα εξασφαλίσει φθηνότερο χρήμα στους επιχειρηματίες. Και για κάθε φθηνότερο ευρώ που θα έχουν οι επιχειρηματίες, οι εργαζόμενοι θα χάνουν πολλαπλάσια.