Ο χαρακτηρισμός «κρίσιμες» συνοδεύει σχεδόν αναγκαστικά τις ενδιάμεσες εκλογές της Τρίτης 2 Νοέμβρη στις ΗΠΑ, καθώς 34 εκ των 100 εδρών της Γερουσίας, οι συνολικά 435 έδρες της Βουλής των Αντιπροσώπων (διετής θητεία), 34 εκ των 50 θέσεων κυβερνητών και κάποιες θέσεις στα Πολιτειακά Κοινοβούλια βρίσκονται υπό διεκδίκηση. Το μεγάλο στοίχημα, ο έλεγχος και των δύο Σωμάτων του Κογκρέσου.

Ολες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το Δημοκρατικό Κόμμα θα υποστεί πιθανή πανωλεθρία και θα καταγράψει τη μεγαλύτερη ήττα από το 1994, επί της πρώτης θητείας του πρώην Προέδρου Μπιλ Κλίντον, χάνοντας σχεδόν με βεβαιότητα τον έλεγχο της Βουλής των Αντιπροσώπων. Οσον αφορά τη Γερουσία, δύο είναι τα επικρατέστερα σενάρια: Είτε η πλειοψηφία των Δημοκρατικών θα μειωθεί από τις εννέα στις δύο ή τρεις έδρες, είτε το Σώμα θα περάσει και αυτό υπό τον έλεγχο των Ρεπουμπλικανών. Εντούτοις η πιθανότητα αυτή είναι ελάχιστη.

Στην πραγματικότητα, είναι επουσιώδες για τα λαϊκά στρώματα το ποιο κόμμα τελικά θα ελέγχει το Κογκρέσο, αφού και τα δύο προασπίζονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Πώς, όμως, άλλαξε συλλήβδην το πολιτικό σκηνικό, ακριβώς δύο χρόνια μετά την «πανηγυρική εκλογή» του Προέδρου Ομπάμα, τόσο ώστε οι Ρεπουμπλικανοί να είναι τα φαβορί; Δεν πρόκειται «απλώς» για αντανακλαστική κίνηση του μέσου Αμερικανού ψηφοφόρου να καταψηφίζει το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία, αυτήν την «παράδοξη παράδοση» κατά τους αναλυτές, αλλά για «επίτευγμα» του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα. Λίγο περισσότερο από 20 μήνες από τη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία, κατόρθωσε να διαλύσει ακόμη και τις ψευδαισθήσεις που είχαν καλλιεργηθεί με την εκλογή του. Δε βοήθησε ούτε το Νόμπελ Ειρήνης, και αυτοί ακριβώς που τον εξέλεξαν δύο χρόνια πριν, οι νέοι, οι μετανάστες και σε μικρότερο βαθμό οι Αφροαμερικανοί είναι οι ίδιες ακριβώς εκλογικές ομάδες, που, για άλλη μια φορά, γυρίζουν την πλάτη τους στις κάλπες και ουσιαστικά, μέσω της αποχής τους, θα «κρίνουν» το εκλογικό αποτέλεσμα. Η «ταφόπλακα» για τον Πρόεδρο Ομπάμα και το Δημοκρατικό Κόμμα δεν ήταν άλλη από το χειρισμό της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.

43,6 εκατομμύρια άνθρωποι ή ένας στους επτά Αμερικανούς ή το 14,3% του πληθυσμού ζουν κάτω από τα επίσημα όρια της φτώχειας. Η ανεργία είναι «κολλημένη» κοντά στο 10%, καθώς η αιμορραγία των θέσεων εργασίας συνεχίζεται ενώ οι αμοιβές συνεχώς μειώνονται. Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν από την υπηρεσία Κοινωνικής Ασφάλισης όσον αφορά τις αποδοχές των εργαζομένων, οι μέσες, αλλά και πραγματικές αποδοχές των Αμερικανών μειώθηκαν για όλες τις εισοδηματικές κατηγορίες εκτός από τις πολύ υψηλές.

Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι ακόμη πιο ζοφερή κατά τον οικονομικό αναλυτή Ντέιβιντ Κέι Τζόνστον. Αναλύοντας τα στοιχεία, αναφέρει ότι στην κορυφή της εισοδηματικής πυραμίδας - δηλαδή όσοι κερδίζουν πάνω από 50 εκατομμύρια δολάρια ετησίως - είδαν τα εισοδήματά τους να πενταπλασιάζονται. Αντίθετα, ο μέσος ετήσιος μισθός μειώθηκε κατά 384 δολάρια και ο μέσος μισθός κατά 253. Ενα ακόμη συντριπτικό στατιστικό στοιχείο είναι ότι ένας στους 34 μισθωτούς δεν κατόρθωσε να κερδίσει από την εργασία του έστω και ένα δολάριο μέσα στο 2009. Γεγονός, που, ουσιαστικά, επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις του οικονομολόγου Τζον Γουίλιαμς που αμφισβητεί τα επίσημα στοιχεία για την ανεργία, όπου το ποσοστό είναι κοντά στο 10%. Σύμφωνα με τον ερευνητή, αναλύοντας ακόμα και τα επίσημα στοιχεία, η πραγματική ανεργία μαζί με την υποχρεωτική υποαπασχόληση (ακόμα και αυτοί που έχουν δουλέψει έστω και ελάχιστες μέρες το χρόνο) είναι στο 22,5%, πράγμα που σημαίνει ότι η πραγματική ανεργία είναι μεγαλύτερη.

Χαρακτηριστικό στοιχείο της ανισότητας που έχει εκτοξευτεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες στις ΗΠΑ είναι το στοιχείο ότι οι 74 πλουσιότεροι στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαν εισοδήματα αντίστοιχα με αυτά 19 εκατομμυρίων χαμηλά αμειβόμενων εργαζομένων.

Την ίδια στιγμή, οι κατασχέσεις σπιτιών καταγράφουν ένα ακόμη ρεκόρ. Το καλοκαίρι κατασχέθηκαν περισσότερες κατοικίες από οποιαδήποτε άλλη τριμηνιαία περίοδο, απ' όταν άρχισε να καταρρέει η αγορά ακινήτων το 2006. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε η RealtyTrac Inc., 288.345 ιδιοκτησίες κατασχέθηκαν το τρίμηνο Ιούλη - Σεπτέμβρη. Το «τσουνάμι» των κατασχέσεων που ήδη ονομάστηκε foreclosuregate (ανάλογο με το σκάνδαλο Γουότερ γκέιτ) προκάλεσε πανικό, υπό το πρίσμα των εκλογών πάντα, στις τάξεις του πολιτικού προσωπικού και προκειμένου να κατευναστούν οι αντιδράσεις και η οργή των Αμερικανών ανακοίνωσαν ότι ξεκίνησαν έρευνες εκ μέρους των δικαστικών αρχών σε 50 Πολιτείες για τις «παρατυπίες» και τα «λάθη» που εντοπίζονται στις γνωμοδοτήσεις κατασχέσεων.

Τα αποτελέσματα των εκλογών δεν πρόκειται να αλλάξουν την καταστροφική εικόνα για τους Αμερικανούς εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Οπως ακριβώς δεν άλλαξε τίποτα η διαβόητη «μεταρρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος» που ισχυροποίησε τους τραπεζίτες. Ανάλογης «ποιότητας» είναι και η «μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας», που υποτίθεται καθιερώνει την υποχρεωτική ασφάλιση για όλους τους Αμερικανούς πολίτες. Ομως, όταν το νομοσχέδιο αναφέρει ασφάλιση, δεν εννοεί τη δημόσια κοινωνική ασφάλιση από την οποία καλύπτονται όλοι οι εργαζόμενοι ανεξαρτήτως της οικονομικής τους κατάστασης. Ετσι, το κόστος της «μεταρρύθμισης» που υπολογίζεται σε 1 τρισεκατομμύριο δολάρια για την επόμενη δεκαετία θα πληρωθεί κατά ένα μέρος από την περικοπή των κονδυλίων που προορίζονται για τα συστήματα «Medicare» και «Medicaid» (συστήματα που καλύπτουν τους ηλικιωμένους ανασφάλιστους και τους άπορους) και κατά το υπόλοιπο από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Η ασφάλιση θα παρέχεται από τους ιδιωτικούς φορείς υγείας και από τα επιχειρηματικά ταμεία, τα ταμεία που λειτουργούν σε επίπεδο επιχείρησης και τα αποθεματικά των οποίων χρησιμοποιούνται από τις ίδιες τις επιχειρήσεις... Δηλαδή, ενισχύεται το κεφάλαιο του Τομέα Υγείας, ασφαλιστικές, φαρμακευτικές κ.ά. Αυτές οι εταιρείες που πρόσφεραν πακτωλό χρημάτων στους βουλευτές και τους γερουσιαστές, ώστε να «επηρεάσουν» την ψήφο τους.

Στον αντίποδα του αργού θανάτου που είναι καταδικασμένος ο αμερικανικός λαός, ο χορός των δισεκατομμυρίων γύρω από αυτήν την εκλογική αναμέτρηση προκαλεί ίλιγγο. Θα ξεπεράσουν τα 4 δισεκατομμύρια δολάρια οι δαπάνες των υποψηφίων για τις εκλογές αυτές, σύμφωνα με το Center for Responsive Politics. Ενα ακόμη ρεκόρ που έσπασε, χάριν της απόφασης του Ανώτατου Δικαστηρίου που επιτρέπει σε οργανισμούς και εταιρείες να χρηματοδοτούν χωρίς περιορισμούς πολιτικές εκστρατείες, με αποτέλεσμα τα «ταμεία» των υποψηφίων να είναι γεμάτα... Χαρακτηριστικό της «ποιότητας» της εκλογικής αναμέτρησης είναι, σύμφωνα με έκθεση που δημοσιοποίησε η εφημερίδα «Washington Post», ότι οι τράπεζες και εταιρείες που διασώθηκαν χάριν των κονδυλίων από τον προϋπολογισμό ξοδεύουν πακτωλό χρημάτων σε προσφορές στην προεκλογική καμπάνια υποψηφίων και των δύο κομμάτων που τάσσονται κατά της υιοθέτησης νέων όρων, σχετικά περιοριστικών πάντα, όσον αφορά τη λειτουργία τους και τον έλεγχό τους. Ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός για την ανίχνευση των ποσών με τα οποία επιχορηγούνται τα δύο κόμματα, Public Citizen, σύμφωνα με δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας «Guardian», αναφέρει ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων προέρχεται από τη Γουόλ Στριτ, τον τραπεζικό χώρο και τη φαρμακοβιομηχανία.

Οι χορηγίες δεν περιορίζονται μόνα στα σύνορα των ΗΠΑ. Μεγάλα ονόματα της ευρωπαϊκής βιομηχανίας, μεταξύ των οποίων οι γερμανικές εταιρείες Bayer και BASF και οι γαλλικές Lafarge και GDF-Suez, χρηματοδότησαν Αμερικανούς γερουσιαστές πολέμιους της νομοθεσίας για το κλίμα, σύμφωνα με έκθεση που δημοσιοποίησε το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Δράσης για το Κλίμα (CAN).

Τα αμερικανικά, αλλά και διεθνή ΜΜΕ έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα να πείσουν ότι οι Αμερικανοί αντιδρούν σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση έχει έστω και χροιά «δημόσιου χαρακτήρα», όπως στην περίπτωση του συστήματος Υγείας ή απαιτούν λιγότερες μεταρρυθμίσεις. Σημαντικό ρόλο στην εκστρατεία των ΜΜΕ διαδραματίζει το «Πάρτι του Τσαγιού» - Tea Party. Δημιούργημα ουσιαστικά των ΜΜΕ, που μονοπώλησε την προεκλογική εκστρατεία και παραφουσκώθηκε σκόπιμα.

Ο κύριος σκοπός του Tea Party δεν είναι άλλος από το να αξιοποιήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή, να συμβάλει στη μετατόπιση όλου του πολιτικού φάσματος σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση και να θεωρηθούν υπό αυτό το πρίσμα ως αυτονόητες, και αναγκαστικές ακόμη, οι ακόμη πιο αντιδραστικές επιλογές της κυβέρνησης Ομπάμα και του Κογκρέσου.