Ρόλο κλειδί έχει αποκτήσει εδώ και καιρό η Τουρκία στα σχέδια των ιμπεριαλιστικών κέντρων, που σχετίζονται τόσο με την Ενέργεια όσο και με τους στρατηγικούς στόχους στην περιοχή της Ευρείας Μέσης Ανατολής, της Ασίας και των Βαλκανίων. Η εικόνα του ισχυρού εταίρου οικοδομείται και με την «αναγέννηση» της τουρκικής οικονομίας, που μετά τις επενδυτικές ενέσεις, τη συνεχή εισροή ξένων κεφαλαίων, σε συνδυασμό με τις συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις, ξεπουλάνε το σύνολο του δημόσιου πλούτου σε βάρος του λαού. Και ενώ η Τουρκία συμμετέχει στους G20, εμφανίζει ανάπτυξη σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης της τάξης του 6,5% και το χρέος της μετατρέπεται σε «θετικό» από τους οίκους αξιολόγησης, ο λαός της χώρας αντιμετωπίζει το ευρύτατο φάσμα της ανεργίας, την κρατική τρομοκρατία και «χάνεται» σε διλήμματα «ισλαμιστές ή κεμαλικοί» και εθνικιστικές κορόνες που συντηρούνται για τον αποπροσανατολισμό του από τα ταξικά συμφέροντά του.

Ωστόσο, η Τουρκία σε διεθνές επίπεδο παρουσιάζει την εικόνα μιας αναπτυσσόμενης ιμπεριαλιστικής δύναμης, που διεκδικεί ρόλο ισότιμου εταίρου στα γεωπολιτικά και ενεργειακά παιχνίδια. Χαρακτηριστικός είναι και ο αναβαθμισμένος ρόλος της όσον αφορά τα σχέδια της «αντιπυραυλικής ασπίδας», που προωθεί το ΝΑΤΟ. Η Τουρκία επί του παρόντος δεν έχει δηλώσει φυσικά την αντίθεσή της στα ΝΑΤΟικά σχέδια, ωστόσο απαιτεί «εγγυήσεις», σύμφωνα και με τη φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Ζαμάν», προκειμένου να μη διοχετεύονται οι πληροφορίες σε μυστικές υπηρεσίες κρατών όπως το Ισραήλ, που επί του παρόντος αποτελούν «κόκκινο πανί» σε επίπεδο διπλωματικού παιχνιδιού για την Αγκυρα. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία εμφανίζεται υποτίθεται σκεφτική στα σχέδια της «αντιπυραυλικής ασπίδας», προκειμένου να διαφυλάξει τις σχέσεις της με το Ιράν, ως «αδελφό μουσουλμανικό κράτος», αλλά και τη Συρία, στο πλαίσιο πάντα του ρόλου της στην περιοχή ως «γέφυρα μεταξύ του μουσουλμανικού κόσμου και της Δύσης», σύμφωνα και με τις δηλώσεις του Γερμανού Προέδρου Κριστιάν Βουλφ στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Αγκυρα.

Σύμφωνα με την Τουρκία, τα σχέδια της «ασπίδας» πρέπει να προχωρήσουν, αλλά όχι ως μέτρο αντιμετώπισης του πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης, ώστε να μπορεί να συμμετάσχει η Αγκυρα, χωρίς να διαρρηγνύει τους ισχυρούς δεσμούς που οικοδομεί μέσω ενεργειακών συμφωνιών και επενδύσεων στη γειτονική της χώρα, στην οποία δραστηριοποιούνται ευρέως τουρκικά τραπεζικά κεφάλαια.

«Εμπόδια» βάζει η Τουρκία και όσον αφορά τη συνεργασία ΕΕ - ΝΑΤΟ σε στρατιωτικές επεμβάσεις, με πρόσχημα την απροθυμία της να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Προκειμένου να έχει λυθεί το ζήτημα μέχρι τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Λισαβόνα τον ερχόμενο Νοέμβρη, η Τουρκία αξιοποιεί το μεσοδιάστημα ώστε να ασκήσει ποικίλες πιέσεις αναφορικά με το Κυπριακό, παραμένοντας αμετακίνητη στις θέσεις της, που προωθούν μία λύση τύπου «Ανάν», κάνοντας λόγο για δύο λαούς και δύο κράτη στο νησί, ενώ απαιτεί την παραμονή των εποίκων και των στρατευμάτων της στην Κύπρο, οδηγώντας ουσιαστικά την κατάσταση σε αδιέξοδο.

Την ίδια στιγμή με όπλο την Ενέργεια και τη διάθεση της ΕΕ να διεκδικήσει μεγαλύτερο μερίδιο στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια, η Τουρκία πιέζει να αποσυνδεθεί το Κυπριακό από τις ενταξιακές της διαπραγματεύσεις, κατηγορώντας τις Βρυξέλλες ότι δέχτηκαν ως μέλος την Κυπριακή Δημοκρατία, χωρίς να υπάρξει προηγουμένως επίλυση του προβλήματος. Στο ίδιο πλαίσιο η Αγκυρα προβάλλει ως πρόσχημα μη επίλυσης του Κυπριακού την απόρριψη του «σχεδίου Ανάν» από την ελληνοκυπριακή πλευρά το 2004, υποστηρίζοντας ότι δεν πρέπει να «τιμωρείται» γι' αυτό η Τουρκία, καθυστερώντας την ένταξή της, με ζητήματα που δεν «περιλαμβάνονται στα κριτήρια της Κοπεγχάγης».

Παράλληλα, η Τουρκία θυμίζει σε κάθε ευκαιρία στις Βρυξέλλες, πέρα από το ρόλο της ως «γέφυρα με το μουσουλμανικό κόσμο» και τη θέση της στον ενεργειακό χάρτη, έχοντας καταφέρει να εξασφαλίσει συμφωνίες με τις ΗΠΑ, αλλά και με τη Ρωσία.

Στο πλαίσιο αναβάθμισης του γεωστρατηγικού της ρόλου, η Τουρκία πιέζει και για μία συνολική επαναδιαπραγμάτευση στο Αιγαίο, το σημαντικότερο κόμβο στην Ευρασία, σύμφωνα με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου. Η αμφισβήτηση και τελικά μη εφαρμογή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στην περιοχή εξασφαλίζει στην Αγκυρα το αναγκαίο στρατηγικό βάθος στην Ανατολική Μεσόγειο. Η δεδομένη, δε, ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στο Αιγαίο ενισχύουν τη γεωπολιτική σημασία της περιοχής. Στην τελευταία του επίσκεψη στην Ελλάδα, με αφορμή τη διάσκεψη για την κλιματική αλλαγή, ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε ότι η Αγκυρα «έμεινε ικανοποιημένη» από τις συνομιλίες στην Αθήνα, δεδομένου ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει ήδη απεμπολήσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας στο Αιγαίο, καθιστώντας το «γκρίζα ζώνη».

Πραγματικός στόχος των μεθοδεύσεων δεν είναι άλλος παρά τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης ώστε να έχει διευρυμένο ρόλο στον έλεγχο των ενεργειακών και εμπορικών «δρόμων», προκειμένου να μεγιστοποιηθούν τα κέρδη των τραπεζικών, ενεργειακών, εφοπλιστικών και κατασκευαστικών ομίλων, από τη συνεκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του Αιγαίου. Οι επιδιώξεις της Τουρκίας ενισχύονται και από το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, που πνίγει τις δυνατότητες υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας σε στρατιωτικό επίπεδο, απαιτώντας εμβάθυνση της συνεργασίας με την Τουρκία και σφραγίζοντας τη συνδιαχείριση, υπό ΝΑΤΟική ομπρέλα.

Πέρα λοιπόν από τις υπερπατριωτικές δηλώσεις των υπουργών του ΠΑΣΟΚ, που ισχυρίζονται ότι δεν «ανέχονται καμία αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας», υπάρχουν μια σειρά συμφωνιών, που αναφέρονται σαφώς σε «συνδιαχείριση»: Το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας - Τουρκίας, τα ΝΑΤΟικά σχέδια, που αποδεικνύουν ότι τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας απεμπολούνται καθημερινά, προς όφελος των κεφαλαιοκρατών.

Τόσο ο λαός της Τουρκίας όσο και της Ελλάδας οφείλουν να αντιδράσουν στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Μόνο έτσι μπορεί να ξεδιπλωθεί συντονισμένη αντιιμπεριαλιστική δράση στην ευρύτερη περιοχή, γιατί η υπεράσπιση της ειρήνης όσο και των κυριαρχικών δικαιωμάτων ταυτίζεται με τον αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την αποδέσμευση απ' το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας σε κάθε χώρα.