Οι απειλές και η τρομοκρατία δεν πιάνουν τόπο στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα

Το σκεπτικό της απόφασης είναι πρωτοφανές και ιδιαίτερα επικίνδυνο, καθώς υιοθετεί πλήρως όλους τους ψευδείς ισχυρισμούς της εργοδοσίας που αφορούν τον απολυμένο και τις ταξικές δυνάμεις που οργάνωσαν τη μάχη για την ανάκληση της απόλυσης. Υιοθετεί την απαίτηση της πολυεθνικής για τα «όρια» στη συνδικαλιστική δράση, τα οποία σταματούν εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα κέρδη της. Πρόκειται για μια απόφαση που αποτελεί προϊόν της εντολής του τέως εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδά προς τους κατά τόπους υφιστάμενους εισαγγελείς να αναλάβουν δράση κατά του «εγκλήματος», όπως χαρακτήριζε, τον πολύμηνο μεγαλειώδη αγώνα που οργάνωσαν οι ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ και τα συνδικάτα που συσπειρώνονται σε αυτό, σε όλη τη χώρα, απαιτώντας την ανάκληση της απόλυσης, βάζοντας συνολικότερα ζητήματα για τις συνθήκες εργασίας, ασφάλισης, μισθών κλπ. των εργαζομένων στα καταστήματα της πολυεθνικής. Μια απόφαση που έρχεται σε μια περίοδο που το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του υπηρέτες έχουν κηρύξει τον πόλεμο στα συμφέροντα και την ίδια τη ζωή της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.

Η συνδικαλιστική δράση που είχε αναπτύξει ο Νίκος Νικολόπουλος, ως ενεργό μέλος του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας, για καλύτερες συνθήκες δουλειάς, για πλήρη ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα κλπ., έπρεπε να παταχθεί καθώς δημιουργούσε «προβλήματα» και «απειλούσε» τις προσπάθειες της εργοδοσίας για αύξηση της κερδοφορίας της. Μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την εργοδοσία αποτέλεσε η συμμετοχή του εργαζόμενου στην πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 10 του Δεκέμβρη του 2008, γεγονός για το οποίο τον απέλυσε.

Τη λογική αυτή φαίνεται να υιοθετεί και το δικαστήριο με την απόφασή του όταν αποδέχεται τα «όρια στη συνδικαλιστική δράση» που θέτει η εργοδοσία. Οπως χαρακτηριστικά σημειώνει (οι υπογραμμίσεις δικές μας) μετά την ανάκληση της πρώτης απόλυσης του Ν. Νικολόπουλου και «παρά τις παραινέσεις της εργοδότριας εταιρείας για περιορισμό της συνδικαλιστικής του δράσης, εκείνος συνέχισε με αμείωτη ένταση, όπως ο ίδιος διαλαμβάνει στο δικόγραφο της αγωγής του, με διανομή της εφημερίδας του Σωματείου Εμποροϋπαλλήλων, προτροπή των εργαζομένων να εγγραφούν ως μέλη του, καθώς και να συμμετάσχουν στη στάση εργασίας της 7ης Ιανουαρίου 2009, από τις 12.00 έως το πέρας του ωραρίου, σε ένδειξη συμπαράστασης προς τον αγωνιζόμενο λαό της Παλαιστίνης...».

Σημειώνει επίσης ότι «...η υπαιτιότητα για την έλλειψη κλίματος ομαλής συνεργασίας μεταξύ των διαδίκων οφείλεται αποκλειστικά στον ενάγοντα, διότι η αντιπαράθεσή του με την εναγόμενη εργοδότρια εταιρεία και τους νόμιμους εκπροσώπους αυτής εξήλθε από τα όρια της γνήσιας συνδικαλιστικής δράσεώς του (και ενδεχομένως έφθασε μέχρι διάπραξη ποινικών αδικημάτων), καθόσον ελάμβανε χώρα εν ώρα εργασίας...»!

Το σκεπτικό του δικαστηρίου γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνο όταν υιοθετεί τις κατηγορίες της πολυεθνικής για «αποκλεισμούς» των καταστημάτων της κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων που αφορούσαν την ανάκληση της απόλυσης και στοχοποιεί το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ. Χαρακτηριστικά σημειώνει: «Το χρονικό διάστημα ενός μηνός που ακολούθησε (δηλ. μετά την απόλυση) πραγματοποιήθηκαν από μέλη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ 93 οργανωμένες συγκεντρώσεις από τις οποίες 88 τις ημέρες Σαββάτου σε 32 καταστήματα της εταιρείας σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, με αποκλεισμό των εισόδων...»!

Η δράση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, οι μεγαλειώδεις αγώνες που είχε αναπτύξει σε όλη τη χώρα ενάντια στην απόλυση και τις μαφιόζικες και εκβιαστικές μεθοδεύσεις της πολυεθνικής κατά του εργαζόμενου (του είχε προσφέρει 50.000 ευρώ να φύγει «οικειοθελώς», διαφορετικά - όπως του είπαν - κινδυνεύει), το κύμα συμπαράστασης που είχε εκφραστεί από εργαζόμενους και καταναλωτές, η δυναμική που αποκτούσε αυτή η δράση, είχε θορυβήσει ιδιαίτερα τη μεγαλοεργοδοσία.

Αυτή την «αρνητική» για τα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας εξέλιξη ανέλαβε να ανακόψει η «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη. Ετσι - μετά και από την επίμονη απαίτηση του ΣΕΛΠΕ - ο τέως εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδάς με έγγραφο - εντολή στις 16 Φλεβάρη του 2009 καλούσε τους διευθύνοντες των Εισαγγελιών Πρωτοδικών Αθηνών, Αγρινίου, Αλεξανδρούπολης, Βόλου, Ηρακλείου, Θεσσαλονίκης, Ιωαννίνων, Καβάλας, Καρδίτσας, Κέρκυρας, Κορίνθου, Λάρισας, Πατρών να αναλάβουν δράση.

Χαρακτηριστικά ανέφερε: «Διαβιβάζουμε μια ακόμη αναφορά (4η κατά σειρά) με ημερομηνία 1/2/2009 του Συλλόγου Επιχειρήσεων Λιανικής Πωλήσεως Ελλάδος και το συνημμένο σ' αυτή από 9/2/2009 έγγραφο της εταιρείας JUMBO ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ, με τα οποία καταγγέλλονται αυτεπαγγέλτως διωκόμενα εγκλήματα σε βάρος καταστημάτων της εταιρείας JUMBO από τους σε αυτά (τα έγγραφα) αναφερόμενους και παρακαλούμε να ενεργήσετε τα νόμιμα, καθ' όσον αφορά στα καταγγελλόμενα και τελεσθέντα ήδη στην περιφέρειά σας εγκλήματα, μεριμνώντας για την ταχεία περάτωση της προδικασίας.

Εφιστούμε εξάλλου την προσοχή, όπως σε περίπτωση επαναλήψεως της εκνόμου δραστηριότητας σε βάρος των καταστημάτων της ανωτέρω εταιρείας, μεριμνήσετε για εφαρμογή της αυτοφώρου διαδικασίας κατά των πρωταιτίων των τελουμένων αυτόφωρων εγκλημάτων, ώστε να τύχουν της εννόμου προστασίας που δικαιούνται οι ρηθείσες επιχειρήσεις».

Αποτέλεσμα αυτής της εντολής ήταν και η κατάπτυστη απόφαση, λίγο καιρό μετά, του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (Απρίλης του 2009) που αποδέχτηκε τα ασφαλιστικά μέτρα της πολυεθνικής «ΤΖΑΜΠΟ», με τα οποία ζητούσε την καταδίκη και την οικονομική εξόντωση συνδικάτων και συνδικαλιστών σε περίπτωση που συνεχίζονταν οι κινητοποιήσεις. Συγκεκριμένα, το δικαστήριο απαγόρευσε στο Σύλλογο Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας να προβαίνει σε κινητοποιήσεις στα καταστήματα της πολυεθνικής και ταυτόχρονα απείλησε με επιβολή σε βάρος της προέδρου του Συλλόγου Μαρίας Τσαγκατάκη προσωπικής κράτησης διάρκειας 2 μηνών και χρηματικής ποινής 1.000 ευρώ για κάθε παραβίαση αυτής της απόφασης.

Οι ιδιαίτερα επικίνδυνες και αρνητικές εξελίξεις, μετά και την τελευταία δικαστική απόφαση, οι οποίες έρχονται την ώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη η χειρότερη και πιο βάρβαρη επίθεση της εργοδοσίας, της κυβέρνησης και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών πρέπει να σημάνουν συναγερμό στους εργαζόμενους. Πολύ περισσότερο μάλιστα που η τελευταία δικαστική απόφαση στρώνει το έδαφος για την εξέλιξη των μηνύσεων που εκκρεμούν σε βάρος δεκάδων πρωτοπόρων αγωνιστών του ταξικού και συνολικότερα εργατικού κινήματος σε όλη τη χώρα, καθώς και της αγωγής με την οποία επιχειρείται και η οικονομική εξόντωση συνδικάτων και αγωνιστών. Γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη για οργάνωση και συσπείρωση των εργαζομένων στα ταξικά τους συνδικάτα και το ΠΑΜΕ, μέσα στους τόπους δουλειάς, με το στήσιμο σωματειακών επιτροπών, επιτροπών αγώνα, αξιοποιώντας όλες τις μορφές πάλης, κόντρα και ενάντια στα «όρια» που επιχειρούν σήμερα να βάλουν εργοδοσία, κυβέρνηση και οι μηχανισμοί τους. Αυτές τις εξελίξεις μπορεί να ανατρέψει μόνο ο ενιαίος, συλλογικός και οργανωμένος αγώνας στη γραμμή της σύγκρουσης με την πολιτική και τους μηχανισμούς της που υπηρετούν την κερδοφορία του κεφαλαίου.