Μιλώντας χτες βράδυ στην πλατεία Ταχυδρομείου στη Λάρισα, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Η συλλογική ευθύνη, αλλά και η ατομική του κάθε εργαζόμενου ανεβαίνει μέρα με τη μέρα στο κατακόρυφο.

Δύο επιλογές υπάρχουν: 'Η προσκυνάς την κυβέρνηση και τους συμμάχους της οπότε καταδικάζεσαι να ζεις στη δυστυχία αδιαμαρτύρητα, ή περνάς στην επίθεση παλεύοντας για την κοινωνική λαϊκή ευημερία απαλλαγμένος από κάθε φόβο, από κάθε αυταπάτη απέναντι στη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και την πατερίτσα του το ΛΑ.Ο.Σ.

Το ΠΑΣΟΚ είναι αποφασισμένο σε συνθήκες κρίσης να αναδειχθεί ο προστάτης των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, να αποδειχθεί ο καλύτερος, σε σχέση με τη ΝΔ, στυλοβάτης του συστήματος, της κερδοφορίας. Οι οπαδοί του έχουν να κάνουν με ένα βαθιά μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ, αδιόρθωτο εφ' όρου ζωής.

Η ΝΔ παλαντζάρει ανάμεσα στην ταξική της φύση, που την οδηγεί να συμφωνεί με το Μνημόνιο της ΕΕ, αλλά για λόγους εκλογικής πίτας εμφανίζεται με κάποια παλαντζαρίσματα και να διαφωνεί σε κάποια σημεία με το Μνημόνιο του ΠΑΣΟΚ.

Οσο για το ΛΑ.Ο.Σ, πριν λίγο καιρό ήταν πατερίτσα της ΝΔ, τώρα είναι καλό δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ, είναι πάντα σε διατεταγμένη υπηρεσία για τη βρώμικη δουλειά. Αποτελεί παράγοντα πίεσης για να επιβληθεί παντού η κρατική καταστολή ακόμα και μέσω ευρωπαϊκών μηχανισμών, θέλει να σωπάσει ο λαός, για να μπορεί να τον δηλητηριάζει με τον εθνικισμό, το σοβινισμό, το ρατσισμό.

Οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να εμπιστευθούν το ΣΥΡΙΖΑ/ΣΥΝ, έναν πολιτικό σχηματισμό που πλασαρίστηκε ως το πιο πρωτότυπο πείραμα του 21ου αιώνα στην Ελλάδα, που ύψωσε το λάβαρο της "αριστερής ενότητας", της "ενότητας στη διαφορετικότητα" και τελικά κατακερματίζεται πνιγμένος μέσα στις αντιφάσεις του.

Το ζήτημα δεν είναι ότι υπήρχαν διαφορές στις γραμμές του, το ζήτημα είναι οι αξεπέραστες εγγενείς αντιφάσεις του οπορτουνισμού, που πότε κινείται ως δύναμη συγκυβέρνησης και πότε ως δύναμη κατά του συστήματος ανάλογα με τη συγκυρία.

Απευθυνόμαστε σε όλους εκείνους που μας ρωτάνε τι μπορεί να γίνει να τα βγάλουν πέρα, που αρνούνται να ζήσουν τον εργασιακό μεσαίωνα. Που αρνούνται να ζουν με τη δαμόκλειο σπάθη των χρεών, να βλέπουν τα μαγαζιά τους έρημα από πελάτες. Που δε συμφιλιώνονται να παράγουν πολύτιμα αγροτικά προϊόντα και να μην μπορούν να τα πουλήσουν ή να τα πουλάνε σε εξευτελιστικές τιμές και να πνίγονται ταυτόχρονα στα χρέη.

Η μαζική ανεργία χτυπά παντού, οι άδειες τσέπες αφορούν ένα πολύ μεγαλύτερο αριθμό οικογενειών. Η ανασφάλεια είναι η μεγάλη απειλή. Ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο κοντά και κοινά τα προβλήματα της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολουμένων με μικρομάγαζα και της φτωχής αγροτιάς. Ποτέ ίσως άλλοτε δεν ήταν το ίδιο οξυμένα τα προβλήματα στα μεγάλα αστικά κέντρα, στην περιφέρεια, στα απόμερα χωριά και τα νησιά.

Δεν υπάρχει ειλικρινής και αντικειμενική απάντηση στο ερώτημα πώς θα αντιμετωπίσει ο λαός τις συνέπειες της κρίσης, αν δεν ξεκαθαριστεί από την πλειοψηφία του λαού ότι πρόκειται για οικονομική καπιταλιστική κρίση.

Οτι η κρίση έρχεται ως αποτέλεσμα όχι έλλειψης πόρων και κεφαλαίων, όχι ως αποτέλεσμα έλλειψης ρευστού χρήματος, αλλά ύστερα από μια μεγάλη κερδοφορία, είναι κρίση συσσώρευσης κεφαλαίων και κερδών. Είναι αγιάτρευτη αρρώστια του καπιταλιστικού συστήματος, που το βάθος της βρίσκεται στην καπιταλιστική ιδιοκτησία και ταξική εκμετάλλευση.

Ολες οι προβλέψεις των ίδιων των ιμπεριαλιστικών ιδρυμάτων, αλλά και της ΕΕ, του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ είναι ότι η ανάκαμψη των καπιταλιστικών οικονομιών, γενικότερα του καπιταλισμού από την κρίση, θα είναι αναιμική σε σύγκριση με το παρελθόν, θα επέλθουν και ανακατατάξεις στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Αρα οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη και κέντρα θα οξυνθούν ακόμα πιο πολύ. Αυτοί κουβαλάνε μαζί τους στρατιωτικές επεμβάσεις και αναμετρήσεις με θύματα τους λαούς της κάθε πλευράς.

Για την Ελλάδα όλα δείχνουν ότι η κρίση θα κρατήσει αρκετά, η ανάκαμψη θα είναι στην καλύτερη περίπτωση πολύ αναιμική, το κρατικό χρέος θα μεγαλώσει, επομένως θα υπάρξει αλυσίδα αντεργατικών μέτρων. Ενώ πιο γρήγορα ίσως από κάθε άλλη φορά θα ξεσπάσει νέος κύκλος οικονομικής κρίσης.

Η διέξοδος από την κρίση ταυτίζεται σήμερα με την οργάνωση της πάλης για τη λαϊκή εξουσία, οικονομία. Αλλιώς θα ζούμε το συνεχή φαύλο κύκλο με περισσότερες ήττες για το λαό παρά κάποιες έστω και αναιμικές κατακτήσεις. Που σημαίνει ότι πρέπει να υπάρξει ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος με αντιμονοπωλιακά - αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα και με στόχο τη διεκδίκηση της εξουσίας, την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Που σημαίνει ότι κάθε χώρος δουλειάς και κάθε γειτονιά έχει τη δική της συνδικαλιστική, λαϊκή οργάνωση που ολοκληρώνεται σε κλαδικό, περιφερειακό και πανελλαδικό επίπεδο. Που σημαίνει ακόμα ότι παραμερίζονται, ηττώνται με την ψήφο οι δυνάμεις του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού και οι συνοδοιπόροι τους από τα άλλα κόμματα που συνήθως συμμαχούν για να κερδίσουν μια έδρα, για να χτυπήσουν το ταξικό κίνημα, τις δυνάμεις του ΚΚΕ και τις άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις που συνεργάζονται μαζί του.

Η απάντηση στην κρίση και τις συνέπειές της έχει ως αφετηρία τη διαμόρφωση της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας που χτίζεται από τα κάτω προς τα πάνω, της συμμαχίας των εργατών, αγροτών, αυτοαπασχολουμένων, που διαθέτει αιτήματα και στόχους πάλης που πλήττουν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλιακών συγκροτημάτων.

Μιας συμμαχίας που καταφέρνει με τη συνεπή, σχεδιασμένη δράση της να κερδίζει μικρότερες και μεγαλύτερες μάχες, να έχει έστω και προσωρινές κατακτήσεις αν δεν μπορεί άμεσα να έχει ριζική λύση και γι' αυτό ταυτόχρονα βάζει πλώρη για να προσεγγίσει και να κατακτήσει τη μοναδική λύση που συμφέρει, τη λύση της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, που αποτελεί πρόταση συμμαχίας του ΚΚΕ.

Δεν μπορεί πια να περιμένει τίποτε ο λαός από την εναλλαγή των αστικών κομμάτων στη διακυβέρνηση, τη συμμαχία τους με συντηρητικές και ψευτοαριστερές φτερούγες. Η βία των μονοπωλίων πρέπει να αντιμετωπισθεί και να ηττηθεί από ένα λαϊκό ενωτικό κοινωνικοπολιτικό μαζικό, πλειοψηφικό ρεύμα που θα τους σαρώσει.

Ο λαός δεν πρέπει να πληρώσει. Η κρίση αφορά το σύστημα. Δεν είναι κρίση χρέους.

Γι' αυτό τα δημοσιονομικά χρέη και ελλείμματα, οι κερδοσκοπικές επιθέσεις στα κρατικά ομόλογα, οι πιέσεις και απειλές από το ευρωενωσιακό διευθυντήριο ή το ΔΝΤ ή οποιοδήποτε άλλο κέντρο δεν πρέπει να αποτελούν καημό, αγωνία και έννοια του λαού. Ολα τα παραπάνω υπαρκτά προβλήματα είναι συνέπεια, πλευρά της καπιταλιστικής ανάπτυξης, είναι προϊόν της αντίθεσης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία.

Η απαξίωση κεφαλαίων και καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων είναι εκδηλώσεις του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και της αναρχίας στην παραγωγή. Προβάλλεται από ορισμένους αριστεροανανεωτές, όπως αυτονομάζονται αυτάρεσκα, ότι μπορεί να γίνει αναδιαπραγμάτευση του χρέους, έξοδος από την ευρωζώνη και επιστροφή στη δραχμή για να βγούμε από την κρίση.

Ολες οι παραπάνω λύσεις δεν είναι καθόλου πρωτότυπες και πολύ περισσότερο φιλολαϊκές όταν δε συνδέονται με το θέμα της εξουσίας. Η στάση πληρωμών, η επιστροφή στη δραχμή με ευθύνη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα με αποδοχή της στρατηγικής της ΕΕ δε λυτρώνει το λαό από τα βάσανα, ίσα ίσα θα του ζητηθεί ακόμα μεγαλύτερο αντιστάθμισμα και περισσότερες θυσίες για να μειωθούν οι απώλειες που θα έχουν οι πιστωτές που βεβαίως είναι επιχειρηματικοί όμιλοι και θα βρουν τρόπο να αποζημιωθούν.

Είναι άλλο πράγμα η άρνηση πληρωμής του χρέους από μια λαϊκή κυβέρνηση, που ως αντιστάθμισμα των πιέσεων και των επιθέσεων που θα δεχθεί είναι η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο σχεδιασμός ανάπτυξης αποκλειστικά με γνώμονα τις ανθρώπινες ανάγκες.

Είναι άλλο πράγμα να προβάλλει ο λαός αιτήματα αντιμονοπωλιακά που απ' ευθείας πλήττουν τα κέρδη των μονοπωλίων, π.χ. για μισθούς, συντάξεις, δωρεάν Υγεία και Παιδεία κλπ. και άλλο πράγμα να βαφτίζεις αντιμονοπωλιακό μια διαπραγμάτευση με όρους που επιβάλλει το κεφάλαιο.

Βεβαίως, το λαϊκό κίνημα πρέπει να προβάλλει την ανάγκη πάλης για την κατάργηση του Μνημονίου, να θέτει ζήτημα μη αναγνώρισης του χρέους σε συνδυασμό με τη συγκέντρωση δυνάμεων για την αμφισβήτηση της εξουσίας. Αλλιώς ο αγώνας του έχει ξένη σημαία.

Τα οξυμένα δημοσιονομικά προβλήματα (μεγάλο δημόσιο χρέος, μεγάλο έλλειμμα στον κρατικό προϋπολογισμό) είναι η κορυφή του παγόβουνου που δεν αφορά μόνο την Ελλάδα ή έστω μόνο τις Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία, Πορτογαλία.

Οξύνεται η κατάσταση λόγω του αγώνα που δίνουν μεταξύ τους οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στη διεθνοποιημένη καπιταλιστική αγορά για το ποια ή ποιες θα έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο. Σκοτώνονται μεταξύ τους στις αγορές για τα αγροτικά προϊόντα, για τα βιομηχανικά, ακόμα και για τα πολιτιστικά προϊόντα».