Θέλουμε να ευχαριστήσουμε πολύ τους Μακρονησιώτες αγωνιστές, την Πανελλήνια Ενωση Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου για την τιμή που μας κάνετε να συνδιοργανώσετε με την ΠΕΜΕΝ, το ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ και την Πανελλήνια Ενωση Συνταξιούχων NAT αυτή την όμορφη εκδήλωση για να τιμήσουμε τον κομμουνιστή ναυτεργάτη Δημήτρη Τατάκη.

Να τιμήσουμε τον αγωνιστή καπετάνιο που δολοφονήθηκε στο κολαστήριο της Μακρονήσου από την αστική τάξη και τα όργανά της.

Στο πρόσωπο του Δημήτρη Τατάκη τιμούμε όλους τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, τους αγωνιστές της ΕΑΜικής και ΕΛΑΣίτικης Αντίστασης, τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, όλους αυτούς που προσέφεραν τη ζωή και τα νιάτα τους στον αγώνα για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, για την απελευθέρωση από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, για τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.

Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο αυτού του αγώνα και τους λέμε:

Είμαστε περήφανοι.

Με την προσφορά σας, με τον ηρωισμό και τις θυσίες σας γράψατε σημαντικά κεφάλαια στην ιστορία αυτού του τόπου, στην ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού, εργατικού κινήματος. Η ίδια σας η ζωή είναι ένα μάθημα που εμπνέει τις νέες γενιές, που μας εμπνέει στην πάλη που δίνουμε σήμερα, σ' αυτές τις σύνθετες συνθήκες.

Ο λαός μας πρέπει να κατανοήσει ακόμα περισσότερο ότι είναι επικίνδυνοι οι επίδοξοι αναθεωρητές, διαστρεβλωτές της Ιστορίας που έγραψε ο λαός μας με το αίμα του, αυτοί που στηρίζουν τους δυνάστες, αυτοί που καλύπτουν ή δικαιολογούν την αστική τάξη που ένα τμήμα της συνεργάστηκε με τους κατακτητές ή λάκισε στη Μέση Ανατολή.

Είναι και θα είναι πάντα εκτεθειμένοι αυτοί που επιχειρούν να δικαιολογήσουν τα τάγματα ασφαλείας, τους βασανιστές του λαού μας, οι αντικομμουνιστές που ξερνούν δηλητήριο γιατί μισούν την εργατική τάξη και το κόμμα της, φοβούνται το ταξικό κίνημα, φοβούνται την ταξική πάλη που με τη γραφίδα της γράφει την Ιστορία και πάει μπροστά την κοινωνική εξέλιξη.

Οι αγωνιστές είναι σεμνοί. Αλλά έχουμε το δικαίωμα να πούμε ότι εμείς βαδίζουμε στο δρόμο του Τατάκη, του Μπελογιάννη και των άλλων λαϊκών ηρώων γιατί αγαπάμε το λαό μας, γιατί πιστεύουμε στο δίκιο του.

Ενώ οι παραχαράκτες της Ιστορίας είναι από την αντίπερα όχθη, είναι αντίπαλοι του λαού μας, είναι με τους εκμεταλλευτές του, με την αστική τάξη, με το NATO, την Ευρωπαϊκή Ενωση και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Οι εργαζόμενοι έχουν υποχρέωση να κρίνουν με αυστηρό κριτήριο και να βγάλουν συμπεράσματα.

Η προσεκτική εξέταση των εξελίξεων δείχνει και στον πιο διστακτικό ότι οι πολιτικές δυνάμεις που επιτίθενται στο ΚΚΕ, στο ΠΑΜΕ και στην ιστορική τους διαδρομή, είναι αυτές που χτυπάνε τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα, που μειώνουν τους μισθούς και τις συντάξεις, που υπονομεύουν, διαλύουν την Κοινωνική Ασφάλιση και επιβάλλουν τις πιο εκμεταλλευτικές εργασιακές σχέσεις. Είναι οι δυνάμεις που πετάνε τους ναυτεργάτες από τα καράβια, που τους πνίγουν με την πολιτική τους που ασκείται για λογαριασμό των εφοπλιστών.

Είναι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ που στηρίζονται από το αντιδραστικό κατασκεύασμα του ΛΑ.Ο.Σ. και διευκολύνονται από τις δυνάμεις του οπορτουνισμού, που είναι φορείς της αφερεγγυότητας, της σύγχυσης, του αντικομμουνισμού.

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,

Κάθε κομμάτι της ζωής και της δράσης του Δημήτρη Τατάκη, πολύ περισσότερο η ένταξή του στο ταξικό κίνημα και στο ΚΚΕ, έχει τη δική του συνεισφορά στη συγκρότηση της αγωνιστικής του προσωπικότητας.

Γεννήθηκε το 1913 στην Ανδρο. Αμέσως μόλις τελείωσε το σχολείο μπαρκάρισε και δούλεψε αρκετά χρόνια στα καράβια. Αρχικά ως δόκιμος και κατόπιν ως αξιωματικός καταστρώματος. Ναυτεργάτες που τον γνώρισαν και που δούλεψαν μαζί του μιλάνε για την ευθύτητα του χαρακτήρα του, την απλότητα και τη σεμνότητά του. Ηταν αγαπητός απ' όλο τον κόσμο.

Τη δεκαετία του 1930, όπου ο Τατάκης έκανε τα πρώτα του βήματα στη θάλασσα, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα μετρούσε ήδη πλούσια πείρα και αγώνες.

Αυτήν ακριβώς την περίοδο, από το 1936, ξεκίνησε τη συνδικαλιστική, πολιτική του δράση. Η έκρηξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου τον βρήκε στο εξωτερικό, όπου μετείχε ενεργά στις προσπάθειες για την καλύτερη οργάνωση του αντιφασιστικού, εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα αλλά και την πιο αποτελεσματική οργάνωση της πάλης των ναυτεργατών στα καράβια.

Σαν ένα από τα πρώτα στελέχη της Ενωσης Ναυτίλων Αξιωματικών (της οποίας διετέλεσε και γενικός γραμματέας), δούλεψε ακούραστα για την ανάπτυξη και το δυνάμωμά της. Το Μάρτη του 1943 μπήκαν οι βάσεις για τη δημιουργία της θρυλικής Ομοσπονδίας Ελληνικών Ναυτεργατικών Οργανώσεων (ΟΕNO), που στο τιμόνι της ήταν η δυαδική γραμματεία, με τους κομμουνιστές Αντώνη Αμπατιέλο από τα πληρώματα και Βασίλη Μπεκάκο (πρόεδρος της ΠΕΜΕΝ) από τους αξιωματικούς.

Ο Τατάκης πρωτοστατούσε στις εξελίξεις και αναδείχθηκε μέλος της πρώτης Εκτελεστικής της Επιτροπής, εκπροσωπώντας σε αυτή τους ναυτίλους αξιωματικούς.

Μαζί με τους άλλους συντρόφους του πρωτοστάτησε στην υλοποίηση του συνθήματος της ΟΕΝΟ «Τα πλοία εν κινήσει», προσφέρθηκε ως εθελοντής και είχε συμβολή στην οργάνωση της απόβασης στη Νορμανδία.

Μαζί με τους άλλους συντρόφους έδωσαν τη μάχη και κατέκτησαν τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπέγραψε η ΟΕΝΟ, η οποία προέβλεπε πολύ σημαντικές αλλαγές στις συνθήκες ζωής, δουλειάς, αμοιβής στα καράβια.

Η προσφορά της ΟΕΝΟ στον αντιφασιστικό, εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα αλλά και στον αγώνα για τα δικαιώματα των ναυτεργατών είναι ανεκτίμητης αξίας, γι' αυτό αντιμετωπίστηκε εχθρικά από τους εφοπλιστές και το αστικό κράτος, την εξουσία του κεφαλαίου.

Το πέρας του πολέμου βρίσκει στην Ελλάδα δύο κόσμους σε σύγκρουση: Από τη μια η αστική τάξη, οι κατοχικοί μηχανισμοί καταστολής (ταγματασφαλίτες, χωροφυλακή, κλπ.) και ο διεθνής ιμπεριαλισμός. Από την άλλη, το λαϊκό κίνημα που αναδείχθηκε μέσα από την εθνικοαπελευθερωτική πάλη, η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, με πυρήνα το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ.

Η ΟΕΝΟ βρέθηκε επίσης στο στόχαστρο της αστικής βίας και καταστολής, αφού, μεταξύ πολλών άλλων, θεωρούνταν υπεύθυνη από το εφοπλιστικό κεφάλαιο για το ότι, όπως έλεγαν, «το ελληνικόν πλοίον απώλεσε το μοναδικόν του πλεονέκτημα, το χαμηλόν κόστος εκμεταλλεύσεως, που του επέτρεπε να συναγωνίζεται επιτυχώς τας ξένας ναυτιλίας». Ετσι, ενώ οι εφοπλιστές κατάφεραν να ξεπεράσουν σύντομα το προπολεμικό τονάζ, με τα 100 Λίμπερτυ και τα 7 δεξαμενόπλοια που αγοράστηκαν με εγγύηση του ελληνικού κράτους και χαρίστηκαν στους εφοπλιστές, οι αγωνιστές της ΟΕΝΟ, εκείνοι που προσέφεραν τα πάντα στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, άρχισαν τώρα να φυλακίζονται, να βασανίζονται, να εξορίζονται και να στήνονται στο εκτελεστικό απόσπασμα. Χιλιάδες μπήκαν στις μαύρες λίστες των μεταπολεμικών κυβερνήσεων και των εφοπλιστών καταδικαζόμενοι σε πολύχρονη ανεργία.

Το 1945 ο Τατάκης γύρισε στην Ελλάδα με το πλοίο «ΕΛΛΑΣ» για να απολυθεί άμεσα από τις αρχές με τη δικαιολογία ότι δήθεν είχε οργανώσει στάση στο καράβι! Στη συνέχεια, από τη στιγμή που απολύθηκε μέχρι και τη στιγμή που πιάστηκε, σε καθεστώς ημιπαρανομίας, θα αφιερωθεί με συνέπεια και με όλες του τις δυνάμεις στην υπόθεση της οργάνωσης του αγώνα των ναυτίλων αξιωματικών και γενικότερα όλων των ναυτεργατών.

Το διάστημα 1946-1949 οι κομμουνιστές ναυτεργάτες συνεχίζουν την πάλη στα καράβια και στα λιμάνια, ενώ ένα τμήμα τους παίρνει το δρόμο για το βουνό, ενώνεται με τους άλλους αγωνιστές και παλεύει στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας κατά των αστικών δυνάμεων και των Αμερικανών ιμπεριαλιστών.

Στις 8 Γενάρη του 1948 το ΚΚΕ τέθηκε και τυπικά εκτός νόμου, με το νόμο 509, ενώ η Ασφάλεια, στις 14 του ίδιου μήνα, έκανε επιδρομή στα γραφεία της ΟΕΝΟ, διαλύοντας ουσιαστικά την οργάνωση και απαγορεύοντας την έκδοση της εφημερίδας της, της «Ναυτεργατικής Φωνής». Πολλά κομματικά και συνδικαλιστικά στελέχη συνελήφθησαν. Δρομολογήθηκε η δίκη της ΟΕΝΟ.

Στο εδώλιο του έκτακτου Στρατοδικείου Αθηνών οδηγήθηκαν τελικά 36 κατηγορούμενοι. Για τους απόντες, γύρω στους 40 - μεταξύ αυτών και ο Τατάκης - η δίκη διαχωρίστηκε. Ολοι κατηγορούνταν πως επιδίωκαν την απόσπαση μέρους της ελληνικής επικράτειας σε όφελος τρίτης χώρας! Ομως, οι Αμπατιέλος, Τιμογιαννάκης, Μπεκάκος, Κολιαράκης, Ορφανός και οι άλλοι σύντροφοι συγκατηγορούμενοι δεν πτοήθηκαν, δεν υπέκυψαν στην τρομοκρατία της έδρας του στρατοδίκη. Αντίθετα, μετέφεραν το αγωνιστικό ήθος του κομμουνιστή και στη δικαστική αίθουσα, μετατρέποντας το εδώλιο του κατηγορουμένου σε κατηγορητήριο κατά της αστικής εξουσίας, υπερασπίζοντας αταλάντευτα το δίκιο των ναυτεργατών και συνολικά της εργατικής τάξης.

Η δίκη - παρωδία κατέληξε με την καταδίκη 10 κομμουνιστών - στελεχών της ΟΕΝΟ σε θάνατο, 8 σε ισόβια και άλλες μικρότερες ποινές.

Την ίδια χρονιά, το 1948, ο Τατάκης πιάστηκε από τον ταξικό εχθρό και στάλθηκε εξορία, αρχικά στην Ικαρία και από κει, λίγους μήνες μετά, στις Στρατιωτικές Φυλακές Αθηνών, την περιβόητη ΣΦΑ στο Μακρονήσι.

Ο Τατάκης έφτασε στο Μακρονήσι στις 5 Νοέμβρη 1948. Με το που πάτησε το πόδι του στη ΣΦΑ δέχτηκε τον πρώτο, συνήθη, κύκλο βασανιστηρίων υποδοχής των νέων κρατουμένων. Ρίχτηκε στον κλωβό της απομόνωσης και μαζί με τους υπόλοιπους «αδήλωτους» συγκρατούμενούς του, πέρασε μια σειρά βασανιστηρίων, δίχως όμως να υποκύψει στη βία και στον εκβιασμό της δήλωσης.

Στις 14 Μάη 1949 μεταφέρθηκε στη Γενική Ασφάλεια της Αθήνας για ανάκριση. Σύντομα, όμως, οι ανακριτές - βασανιστές του αντιλήφθηκαν ότι επρόκειτο για «αμετανόητο» κομμουνιστή και ότι δεν επρόκειτο να λυγίσει μπροστά στην ανάκριση. Ετσι αποφάσισαν να τον στείλουν και πάλι στη Μακρόνησο για περαιτέρω ...«αναμόρφωση».

Οταν στις 8 του Ιούνη 1949 έφτασε ξανά στη ΣΦΑ, οι δεσμοφύλακες του επιφύλασσαν ένα ιδιαίτερο μαρτύριο, σχεδιασμένο να τον εξοντώσει, είτε ψυχικά είτε σωματικά: Την ορθοστασία μέχρι θανάτου!

Επρόκειτο για ένα ιδιότυπο και ταυτόχρονα διεστραμμένα απάνθρωπο βασανιστήριο: Ο κρατούμενος ριχνόταν αρχικά στη θάλασσα φορτωμένος με όλα τα πράγματα ως το λαιμό. Κατόπιν, και αφού μουσκευόταν μέχρι το μεδούλι, στηνόταν όρθιος, ακίνητος και αμίλητος, με δύο φρουρούς να τον επιτηρούν μέρα-νύχτα, μην επιτρέποντάς του να καθίσει ούτε στιγμή ή να μιλήσει με κανέναν. Μόνο κατά τη διάρκεια του φαγητού του επιτρεπόταν να καθίσει, και αυτό μόλις 5 λεπτά, αυστηρά, με το ρολόι.

Ταυτόχρονα με τη σωματική κόπωση, ο κρατούμενος έπρεπε να δέχεται βουβά και όλες τις προκλήσεις, τους εξευτελισμούς, τις ύβρεις των δεσμοφυλάκων-βασανιστών του.

Το όλο μαρτύριο λάμβανε χώρα πάνω σε έναν βράχο, στην παραλιακή ακτή της ΣΦΑ, μπροστά στις σκηνές των χιλιάδων κρατουμένων της Μακρονήσου. Και αυτό, γιατί το «σπάσιμο» του αγωνιστή έπρεπε να πραγματοποιηθεί σε κοινή θέα, «προς γνώσιν και συμμόρφωσιν» όλων. Κάθε ατομικό «σπάσιμο» στόχευε στο να αποτελέσει χτύπημα, να προκαλέσει ρήγμα στην αγωνιστική διάθεση και ηθικό του συνόλου.

Ο Τατάκης, όμως, βλέποντας το σχέδιο του εχθρού, ετοίμαζε ήδη το δικό του αντισχέδιο. Ηξερε πως η μάχη αυτή που καλούνταν να δώσει, δεν αφορούσε μονάχα τον εαυτό του, τη δική του τιμή και υπόσταση ως αγωνιστή - στελέχους του ΚΚΕ, αλλά και τους χιλιάδες άλλους συντρόφους και συναγωνιστές του.

Και η πρώτη πράξη της αντίστασης επρόκειτο να λάβει χώρα από την πρώτη κιόλας μέρα. Λαμβάνοντας το πρωινό τσάι από το μάγειρα, συνοδεία του ίδιου του αρχιβασανιστή Κοθρά, ο Τατάκης αποφάσισε να αψηφήσει την απαγόρευση του καθίσματος, αναλογιζόμενος ότι ακόμα και αυτά τα 2-3 λεπτά ξεκούρασης που θα κέρδιζε θα του ήταν πολύτιμα ενόψει της ολοήμερης και ολονύχτιας ορθοστασίας που είχε μπροστά του και που θα μπορούσε να διαρκέσει βδομάδες.

-- Τατάκη, το τσάι θα το πιεις όρθιος, διέταξε απειλητικά ο αρχιβασανιστής Κοθράς.

-- Οι άνθρωποι το τσάι το πίνουν καθιστοί, Κοθρά, απάντησε αγέρωχα ο Τατάκης, προκαλώντας το μένος του βασανιστή του, ο οποίος έπεσε με λύσσα πάνω του, με γροθιές, κλοτσιές και βουρδουλιές. Τα νέα του ανυπότακτου «καπετάνιου» εξαπλώθηκαν γρήγορα στον καταυλισμό. Ολοι, δεσμοφύλακες και κρατούμενοι, αδημονούσαν πλέον να δουν ποιος θα έβγαινε νικητής από αυτή τη μάχη. Η ίδια σκηνή επαναλήφθηκε την επόμενη μέρα και τη μεθεπόμενη, κ.ο.κ. Ωσπου, μια μέρα, ο αλφαμίτης, βλέποντας ότι δεν ήταν δυνατό να σπάσει την αντίσταση του αγωνιστή, παραιτήθηκε πια από τον άσκοπο αγώνα. Ο Τατάκης είχε κερδίσει, επιβάλλοντας το δίλεπτο του τσαγιού. Μια μικρή, πρώτη νίκη, σε έναν αγώνα ακόμα μακρύ και δύσκολο.

Ο χρόνος περνούσε, αλλά ο «καπετάνιος» δε λύγιζε. Οι κρατούμενοι αντλούσαν κουράγιο και οι βασανιστές του Μακρονησιού έχαναν την υπομονή τους.

-- Βάζεις στοίχημα, Τατάκη, πως θα υπογράψεις δήλωση; τον ρώτησε ο Κοθράς μετά από μια βδομάδα μαρτυρίου.

-- Οχι, Κοθρά, του απαντάει. Δεν βάζω στοίχημα. Γιατί είσαι φτωχός και σε λυπάμαι, θα χάσεις το στοίχημα.

Και οι μέρες έρχονται και παρέρχονται η μία μετά την άλλη, οι πόνοι γίνονται αβάσταχτοι, οι παραισθήσεις μόνιμος σύντροφος, γύρω από τους αστράγαλους σχηματίζονται δακτύλιοι από αίμα. Ο Τατάκης τραβούσε πια για το 20ήμερο. Η ψυχή παλεύει με το σώμα, τους πόνους και την κόπωση του μαρτυρίου. 30ή, 31η, 32η, 33η μέρα. Η επίσημη γνώμη των γιατρών της ΣΦΑ ήταν πως κανείς δεν μπορούσε να υπερβεί εκ φύσεως τις 12-15 μέρες ενός τέτοιου μαρτυρίου. Και όμως, ο Τατάκης έμεινε όρθιος 33 ολόκληρες μέρες και νύχτες. Δεν έσπασε. Δεν υπέγραψε.

Οταν οι δήμιοί του τον ρώτησαν «γιατί το έκανες αυτό, Τατάκη;» εκείνος απάντησε:

«Το έκαμα για να αποδείξω πως όλα τα πλάνα της ανθρώπινης αντοχής, οι αγωνιστές τα ξεπερνάνε, όταν πιστεύουν και θέλουν. Δεν υπάρχουν άπαρτα φρούρια για τους κομμουνιστές!».

Οι σύντροφοι και συναγωνιστές του στη ΣΦΑ τον χαιρέτισαν ως έναν «Νέο Προμηθέα».

Η πράξη όμως αυτή ανυπακοής και αντίστασης του Τατάκη δεν μπορούσε να μείνει ατιμώρητη. Αφού ο ταξικός εχθρός δεν κατάφερε να τον εξοντώσει ηθικά, ψυχικά και ιδεολογικά, έπρεπε να τον εξοντώσει βιολογικά. Ο «καπετάνιος» οδηγήθηκε στον κλωβό της απομόνωσης με άλλους 20 συντρόφους του. Εκεί, στις 9 Γενάρη 1949, οι αλφαμίτες επιχείρησαν σχεδιασμένη δολοφονική επίθεση, οπλισμένοι με μπαμπού, λοστούς και σίδερα. Και αφού βασάνισαν άγρια τον Τατάκη επί ώρες, τον άφησαν μισοπεθαμένο να τον αποτελειώσουν τα τραύματά του.

Ο Τατάκης άφησε την τελευταία του πνοή τη νύχτα της 9 με 10 Γενάρη 1949. Δεν είχε κλείσει τα 36 του χρόνια... αλλά διάνυσε ιστορικά μια πολύ μεγάλη διαδρομή.

Απέκτησε γνώση και πείρα, συνειδητοποίησε την αναγκαιότητα της ταξικής πάλης, δημιούργησε ισχυρούς δεσμούς με τους ναυτεργάτες, κατέκτησε την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη τους, αναδείχθηκε σε ηγετική μορφή.

Ατσαλώθηκε στις δυσκολίες, στα βασανιστήρια, έφτασε μέχρι του σημείου να διαθέτει την ίδια του τη ζωή για το δίκιο της τάξης του, για τα κομμουνιστικά ιδανικά, για το κόμμα του, το ΚΚΕ.

Μέσα σ' αυτή την πορεία, μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ και του ταξικού κινήματος, με τη βαθύτερη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας για ανυποχώρητη σύγκρουση, για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού καθεστώτος, για τη νέα σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία, διαμορφώθηκε η προσωπικότητα του Δημήτρη Τατάκη, διαμορφώθηκαν οι προσωπικότητες των αγωνιστών που αφιέρωσαν τη ζωή τους στον ταξικό αγώνα, μέχρι το τέλος.

Αυτό είναι το βασικό για κάθε αγωνιστή.

Θέλουμε να πούμε ιδιαίτερα στους νέους και στις νέες ότι η μελέτη, η γνώση της ιστορίας του κομμουνιστικού, του εργατικού κινήματος, είναι σημαντικός παράγοντας που εξοπλίζει, που διδάσκει και επιτρέπει να αναμετριόμαστε με τις πιο δύσκολες καταστάσεις.

Η ιστορική πείρα και η κατάκτηση των νόμων της ταξικής πάλης σου επιτρέπει να προβλέπεις, να οργανώνεις καλά και να ελέγχεις την πορεία του αγώνα, να αξιοποιείς τα θετικά στοιχεία, να ενσωματώνεις τη θετική πείρα στην καθημερινή δράση, να εκτιμάς τις παραλείψεις, τα λάθη και να φροντίζεις να μην επαναληφθούν.

Μέσα σ' αυτό το δρόμο γίνεται η προσφορά μας πιο αποτελεσματική.

Το τονίζουμε αυτό γιατί έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας, έχουμε μεγάλες υποχρεώσεις.

Η ίδια η επίθεση του κεφαλαίου, των πολιτικών και συνδικαλιστικών του εκπροσώπων επιβάλλει να δυναμώσει η προσφορά και η απαιτητικότητα του ταξικού κινήματος, των δυνάμεων που μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ υπερασπίζονται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Με τη δική μας προσπάθεια μπορεί να κερδηθούν νέες δυνάμεις που προβληματίζονται και μπαίνουν στον αγώνα.

Με τη δική μας προσπάθεια μπορεί να προχωρήσει η υπόθεση της οργάνωσης στους χώρους δουλειάς, να ενταχθούν νέοι εργάτες και εργάτριες στα συνδικάτα, να απελευθερωθούν από τα δεσμά του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού σε όλα τα επίπεδα, από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ που εκπροσωπούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, μέχρι τα πρωτοβάθμια σωματεία.

Δίνουμε καθημερινά τη μάχη για κάθε πρόβλημα διαφωτίζοντας τους εργαζόμενους για τις πραγματικές αιτίες που τα δημιουργούν, για τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης που σημαδεύει το εκμεταλλευτικό σύστημα. Εχουμε ξεκάθαρο ότι ο αγώνας μας δεν περιορίζεται στη βελτίωση των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης αλλά ανοίγει το δρόμο για την κατάργηση της εκμετάλλευσης.

Ο αγώνας μας βάζει τις βάσεις για άλλη κοινωνία, που η εξουσία θα είναι στα χέρια της εργατικής τάξης και τα μέσα παραγωγής θα είναι περιουσία του λαού που θα τα διευθύνει σχεδιασμένα.

Σ' αυτό τον αγώνα μάς διδάσκει, μας συντροφεύει, μας διαπαιδαγωγεί, η ζωή, η δράση και η θυσία του Τατάκη και των άλλων ηρωικών μορφών που ανδρώθηκαν, ατσαλώθηκαν, μεγαλούργησαν μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ και του ταξικού κινήματος.