Πανικός και χαμός στους τίτλους, γιατί, λέει, η «Moody's» υποβάθμισε τη χώρα.

Διαβάζεις, μετά, το κείμενο των σχετικών δηλώσεων και διαπιστώνεις ότι αυτό που λέει η «Moody's» είναι πως η κυβέρνηση πάει καλά, αφού με το «πακέτο στήριξης» μπόρεσε να βάλει μπροστά μέτρα λιτότητας και μεταρρυθμίσεις κι ότι αυτά ακριβώς τα μέτρα αν πράγματι εφαρμοστούν ικανοποιούν τις αγορές. Σ' αυτή την κατεύθυνση πιέζει η «υποβάθμιση».

Οι εκτιμήσεις των «Moody's» είναι παρότρυνση για συνέπεια στην εφαρμογή ακόμα πιο σκληρών μέτρων. Απόδειξη, η ίδια η συμπεριφορά των «αγορών» που δεν το αντιμετώπισαν σαν υποβάθμιση.

Μένουν οι ντόπιοι, που με κάτι τέτοια τρικ «πανικού και χαμού», στέλνουν μήνυμα στους ανθρώπους της δουλειάς: «μη μιλάς, κινδυνεύει η Ελλάς».

Το λέει πολύ απλά ο Σωμερίτης.

Απλά, το λένε και οι άλλοι στο ίδιο συγκρότημα: Ολοι καταλαβαίνουν ότι είναι θέμα χρόνου η κυβέρνηση να βρεθεί αντιμέτωπη με ακόμη πιο μαζικές ταξικές αντιδράσεις, και ποιος ξέρει κάτω από το παραπέρα βάθεμα της κρίσης, ακόμη και με αμφισβήτηση της αστικής πολιτικής, ακόμη και με αδυναμία χειραγώγησης των λαϊκών δυνάμεων.

Είχαν και έχουν λόγο να τρέμουν τη λαϊκή οργή.

Γι' αυτό και έχουν αρχίσει τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη από διάφορες πλευρές που έχουν συμμετάσχει στη διαμόρφωση συνείδησης ενόχου στην εργατική τάξη. Ολοι αυτοί που χρόνια και χρόνια παπαγάλιζαν ότι «ζούμε με περισσότερα απ' όσα παράγουμε».

Σ' ανύποπτες εποχές μπορούσες να δεχτείς διάφορα τέτοια κείμενα συμπάθειας. Σήμερα όχι.

Είναι εύκολο για έναν δημοσιογράφο, να «αγανακτεί», μιμούμενος τη λαϊκή αγανάκτηση. Το κρίσιμο είναι το «διά ταύτα». Τι προτείνεις, σε τι μπαίνεις μπροστά για να αλλάξουν τα πράγματα. Κι απ' τα γεμάτα κλάμα άρθρα στον αστικό Τύπο λείπει πάντα το διά ταύτα όταν είναι γνωστές όλες οι απαντήσεις. Αρνούνται να ομολογήσουν ότι η βασική αντίθεση είναι ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία. Αρνούνται να ομολογήσουν ότι η λύση αυτής και μόνο αυτής της αντίθεσης είναι ικανή να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, να παράγουν δηλαδή οι εργάτες του κόσμου τα καλά και να απολαμβάνουν επίσης όλον τον πλούτο που παράγουν.

Μπροστά σε μια νέα απόπειρα παραπλάνησης (καθώς η αστική τάξη ετοιμάζει τις πολιτικές εναλλακτικές της) είναι κρίσιμο θέμα εργάτες που ψηφίζουν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ να αρχίσουν να κοιτάνε όχι ποιος τους χαϊδεύει κατά καιρούς την πλάτη, αλλά ποιος τους καλεί να βάλουν πλάτη για να ξεπετάξουν το ζυγό που βαραίνει όλο και πιο πολύ στο σβέρκο. Που τους καλεί να πετάξουν το ζυγό, αυτούς που τους τον φοράνε, και όποιους τους χαϊδεύουν την ώρα που τους σκάβουν το λάκκο.

Αυτό όμως και το αναγκαίο. Σ' αυτό καλεί το ΚΚΕ.

Ασχετο: Οι άνθρωποι της δουλειάς την αλληλεγγύη δεν την μαθαίνουν στα καφενεία, αλλά την ώρα της κρίσης, την ώρα που το αφεντικό χτυπάει τον διπλανό. Και την μαθαίνουν εκεί γιατί εκεί και μόνο εκεί στο πεδίο της ταξικής αντιπαράθεσης είναι καθαρό ποια είναι η αντιπαράθεση. Κάθε άλλη «αλληλεγγύη» είναι χριστιανικού τύπου πρόταγμα «να τα βγάλουν πέρα μεταξύ τους οι από κάτω» για να αφήσουν ανενόχλητο το αφεντικό τους.

Με λίγα λόγια, «δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη», όχι γιατί είμαστε μάγκες ως αλληλέγγυο έθνος, αλλά γιατί η εργατική τάξη αργά αλλά σταθερά αποκτά τη συνείδηση που της επιτρέπει να γνωρίζει ποιος είναι ο αντίπαλος και πώς ανατρέπεται. Εδώ ο ρόλος του ΚΚΕ. Αυτόν τον ρόλο διάφοροι κακόμοιροι της «ριζοσπαστικο-δημοκρατικής ανανέωσης» τον αντιπαλεύουν.