ΔΙΑΝΟΗΘΗΚΕ ο «Οίκος Moody's» να υποβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα 6 ελληνικών τραπεζών και ...άστραψε και βρόντηξε ο πρωθυπουργός μας, Γιώργος Παπανδρέου.

Εξίσου οργισμένοι και ο αγαπημένος μας επίτροπος, ο Ολι Ρεν, καθώς και σύσσωμη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Τέτοια ευαισθησία για τις τράπεζες, που, όπως είπε πριν από λίγο καιρό ο Κ. Μητσοτάκης, «περνάνε δύσκολες ώρες».

Ολοι οι προαναφερόμενοι, φυσικά, δεν είχαν κανένα πρόβλημα, την παραμικρή οργή, εννοείται, καμία τύψη, όταν υποβάθμισαν την πιστοληπτική ικανότητα (και γενικώς ...κάθε οικονομική ικανότητα) στους εργαζόμενους της Ελλάδας.

Εκτός κι αν θεωρούν πως το μνημόνιό τους μας ...αναβάθμισε οικονομικά και δεν το έχουμε αντιληφθεί.

Αν, λοιπόν, η απόφαση της «Moody's» είναι «παράλογη», «ανορθολογική», «ακατανόητη» και «περίεργη» για τις ελληνικές τράπεζες, όπως λένε, τι πρέπει να πει ο συνταξιούχος, ο άνεργος, ο νέος, ο συμβασιούχος;

Μάλλον δεν πρέπει να πει τίποτε. Αλλά να πάρει ...βρεγμένη σανίδα. Και στην περίπτωσή μας αυτό σημαίνει να κινητοποιηθεί, όπου κι αν βρίσκεται, ενάντια σ' αυτήν την πολιτική και σε όσους τη στηρίζουν.

ΠΑΡΕΜΠΙΠΤΟΝΤΩΣ ΚΑΙ αν μας επιτρέπεται να παρέμβουμε στη συζήτηση που έχει ανοίξει στα ιδιωτικά κανάλια για την υπόθεση των νοσοκομείων, η κυβέρνηση, όντως, έχει ένα μεγάλο χρέος και οφείλει αμέσως να το εξοφλήσει...

Μόνο που το χρέος αυτό δεν είναι στους προμηθευτές των νοσοκομείων, δηλαδή τις εταιρείες. Είναι το χρέος που έχει προς τους Ελληνες φορολογούμενους. Αυτούς που έχουν δικαίωμα σε μια δημόσια, δωρεάν, σύγχρονη και αποτελεσματική φροντίδα υγείας.

Κι όταν λέμε «δικαίωμα», εννοούμε «δικαίωμα», και, μάλιστα, απαράβατο. Οχι ...«ευκαιρία»: Δηλαδή, έτσι έχει η κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία και άμα σου αρέσει, αλλιώς πήγαινε σε ιδιωτικό!

Οπως, άλλωστε, και στο προσωπικό των νοσοκομείων. Κι αυτοί έχουν δικαίωμα να δουλεύουν ανθρώπινα και να πληρώνονται.