Δε φταίει γενικά κι αφηρημένα ο άνθρωπος, η εργασία και οι γνώσεις του, οι επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τις εμμένουσες «τρύπες» του όζοντος. Για τις τεράστιες καταστροφές στο φυσικό περιβάλλον, τη συνεχή υποβάθμιση του αστικού περιβάλλοντος, την όλο και μεγαλύτερη επέκταση των παραγκουπόλεων, τις όλο και πιο συχνές και οδυνηρές επιπτώσεις των καιρικών φαινομένων σε βάρος φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Για την έλλειψη καθαρού νερού και υγιεινών τροφίμων, την καταστροφή των μνημείων πολιτισμού, τις αρρώστιες που θερίζουν δεκάδες εκατομμύρια ζωές κάθε χρόνο.

Φταίει, αντίθετα, η ίδια η φύση του καπιταλιστικού συστήματος που γεννάει, αναπαράγει και επιδεινώνει τα προβλήματα αυτά, το συνεχές κυνήγι για μεγαλύτερα κέρδη για την εξασφάλιση ισχυρότερων γεωστρατηγικών θέσεων που θα τα διασφαλίζουν. Σ' αυτό το έδαφος εκδηλώνονται και οι διαφωνίες των ιμπεριαλιστικών κέντρων στις σχετικές διεθνείς Διασκέψεις, όπως της Κοπεγχάγης. Οι διαφωνίες τους αντανακλούν την όξυνση των αντιθέσεών τους για τον έλεγχο των αγορών, που εκφράζεται και στον καθορισμό των στόχων, των μηχανισμών ελέγχου και στην κατανομή της χρηματοδότησης για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.

Το καπιταλιστικό σύστημα που σαπίζει είναι το υπόβαθρο και για τις στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, που καταστρέφουν όχι μόνο το περιβάλλον και μνημεία της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς, αλλά και χιλιάδες ανθρώπινες ζωές κάθε χρόνο. Αποτελεί το υπόβαθρο και για την εκδήλωση, κάθε τόσο, τεράστιων τεχνολογικής φύσης οικολογικών καταστροφών, όπως πρόσφατα στον Κόλπο του Μεξικού από το μονοπώλιο της BP. Γι' αυτό και η προστασία του περιβάλλοντος δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί ανεξάρτητα από τον ταξικό προσανατολισμό του δρόμου ανάπτυξης που ακολουθεί κάθε κοινωνία, που ακολουθεί και η άρχουσα τάξη στη χώρα μας. Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα το συνειδητοποιούν αυτό όλο και περισσότερο, χρόνο με το χρόνο, καθώς αποκτούν τη δική τους εμπειρία για το ρόλο που παίζουν αποπροσανατολιστικά συνθήματα για τη "συνευθύνη όλων" και για "τους ανθρώπους πάνω από τα κέρδη", καθώς και η "εθελοντική", πλην καλά αμειβόμενη, δράση των διαπιστευμένων διεθνικών και εθνικών "Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων".

Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι:

• Ο νόμος για τη δημιουργία του "Πράσινου Ταμείου ΑΕ" για τη στήριξη των μονοπωλιακών ομίλων από πόρους που μετακυλίονται στο λαϊκό εισόδημα.
• Ο νόμος για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) που παραχωρεί στο κεφάλαιο δάση και δασικές εκτάσεις, προστατευόμενες περιοχές, εθνικά πάρκα και δρυμούς, παράκτιες περιοχές ακόμη και τη χρήση αιγιαλών, προκειμένου να εγκαταστήσει, κατά παρέκκλιση ακόμη και της υπάρχουσας ψευδεπίγραφης διαδικασίας περιβαλλοντικής αδειοδότησης, ιδιωτικές μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ, ανάμεσά τους και μονάδες καύσης σύμμεικτων απορριμμάτων.
• Ο νόμος για τη Διοικητική Μεταρρύθμιση, το "Πρόγραμμα Καλλικράτης", που ανάμεσα στ' άλλα συγκεντρώνει τη διαχείριση του τοπικού πλουτοπαραγωγικού αποθέματος (φυσικό περιβάλλον, ανανεώσιμο ενεργειακό δυναμικό, αγροτογεωργικοί, αλιευτικοί και υδάτινοι πόροι) στις αιρετές Περιφέρειες, προκειμένου αυτό να παραχωρηθεί με συμφερότερους, από πλευράς κερδοφορίας, όρους στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Που εκχωρεί, ειδικότερα για την Αττική και Θεσσαλονίκη, στην Τοπική Διοίκηση τη διαχείριση των ορεινών όγκων των δύο μεγαλουπόλεων.
• Ο επικείμενος νόμος, που τώρα ψηφίζεται στη Βουλή, για την τροποποίηση του νόμου για την ανακύκλωση, που διευκολύνει παραπέρα τη διείσδυση του κεφαλαίου στη διαχείριση των στερεών αποβλήτων και ταυτόχρονα εξειδικεύει την αντιλαϊκή κοινοτική αρχή "ο ρυπαίνων πληρώνει" σε ένα χωρίς προηγούμενο χαράτσωμα της λαϊκής οικογένειας. Μεθοδεύεται ταυτόχρονα η ιδιωτικοποίηση του συνόλου της καθαριότητας. Η αρχή γίνεται με σκανδαλώδεις διαδικασίες ανάθεσης, ακόμη και για τα δεδομένα του αστικού πολιτικού συστήματος, μέσω Προγραμματικής Σύμβασης μεταξύ ΕΣΔΚΝΑ και Περιφέρειας Αστικής, που προωθείται με την καθοδήγηση της αρμόδιας Διυπουργικής Επιτροπής υπό τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης.

Για όλα αυτά τα προβλήματα, και πολλά άλλα ακόμη, το ΚΚΕ διαμόρφωσε και πρόβαλε αγωνιστικά, τόσο σε εθνικό όσο και σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, συγκεκριμένες θέσεις, στόχους διεκδίκησης και πάλης.

Στο πλαίσιο αυτό αποκαλύπτει με κάθε ευκαιρία τη βαθιά αντιλαϊκή ευρωενωσιακή θέση "ο ρυπαίνων πληρώνει", που από τη μια μεριά επιτρέπει στο κεφάλαιο να συνεχίζει να ρυπαίνει, μετακυλώντας το όποιο κόστος στη λαϊκή κατανάλωση, και από την άλλη αναγορεύει τα λαϊκά στρώματα σε "ρυπαίνοντες" που καλούνται να πληρώσουν. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι ο μηχανισμός του "εμπορίου των ρύπων", που δίνει το δικαίωμα στο κεφάλαιο να διατηρεί ρυπογόνες τεχνολογίες εάν αυτό του στοιχίζει λιγότερο από τον εκσυγχρονισμό τους, το θεσμικό πλαίσιο για την "περιβαλλοντική ευθύνη" που δίνει τη δυνατότητα στα μονοπώλια να μετακυλήσουν το κόστος του περιβαλλοντικού κινδύνου, μέσω των σχετικών ασφαλίστρων, στα λαϊκά στρώματα, οι κάθε λογής "πράσινοι" φόροι και τα πρόσθετα τέλη που τίθενται ως "κίνητρα" για τη "συμμόρφωση" των εργαζομένων σε "περιβαλλοντικές συμπεριφορές" (π.χ. υδρόμετρα στους αγρότες, χαράτσια της ΕΥΔΑΠ, επερχόμενο τέλος υγειονομικής ταφής κ.ά.).

Η κατάσταση, όμως, αυτή μπορεί να αλλάξει, διέξοδος υπάρχει.

Σε αυτόν το δρόμο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, στο πλαίσιο της λαϊκής οικονομίας, θα μπουν σε εφαρμογή και θα αναπτυχθούν νέες τεχνολογίες, φιλικότερες προς τη φύση, θα διαμορφωθεί ανάλογη συνείδηση, θα αποκατασταθεί μια συμβατή σχέση εργαζόμενου - φύσης.

Το ΚΚΕ καλεί εργάτες και μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους και φτωχούς αγρότες, νέους και συνταξιούχους μαχητικά να συσπειρωθούν με στόχους για την ικανοποίηση των αναγκών τους όπως:

• Μετατροπή σε δημόσια περιουσία όλων των μεγάλων ιδιωτικών εκτάσεων στα βουνά και τα δάση. Αναδάσωση καμένων εκτάσεων, προστασία και διαχείριση δασικών οικοσυστημάτων, που συμβάλλουν στη συγκράτηση των νερών και τον εμπλουτισμό των υδροφορέων. Μετατροπή σε δημόσια περιουσία των ακτών και ελεύθερων χώρων.
• Περιβαλλοντικός σχεδιασμός αντιπλημμυρικών έργων και αποκλειστικά κρατική και ολοκληρωμένη διαχείριση υδάτινων πόρων που θα αφορά την έρευνα, την προστασία και την αξιοποίησή τους συνολικά στη χώρα και κατά υδατικά διαμερίσματα.
• Αγώνας και κοινός στόχος να κατοχυρωθούν επικοινωνία - ενέργεια - μεταφορές ως κοινωνικές υπηρεσίες. Συνολικά ενιαίους αποκλειστικούς φορείς στους τομείς στρατηγικής σημασίας που θα αποτελούν λαϊκή περιουσία και θα υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες.
• Προστασία ελεύθερων χώρων από την τσιμεντοποίηση, των ποταμών, λιμνών, θαλασσών και του αέρα από τη βιομηχανική ρύπανση και των παραλίων από τα φερτά υλικά. Δίκτυα όμβριων υδάτων στις πόλεις και συντήρησή τους.

Για να διαμορφωθεί το λαϊκό ποτάμι της ρήξης με τα μονοπώλια, την ΕΕ, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία».