Η γλώσσα του κινηματογράφου, σκηνές που φεύγουν ταχύτατα, πέμποντας μηνύματα, κεντρίζοντας με τον τρόπο τους τη φαντασία, επανέρχεται καθώς «τρέχουν» κάτω από τα μάτια μας οι διηγήσεις του Γιώργου Καρυπίδης: «Η διάλεκτος του σκορπιού». (Ο συγγραφέας έχει στο ενεργητικό του, ως κινηματογραφιστής, αρκετές ταινίες και σίριαλ και στο πεδίο της λογοτεχνίας μια συλλογή διηγημάτων). Τις διηγήσεις αυτές θα τις αποκαλούσαμε κινηματογραφικά μικρής διάρκειας «φιλμς», που άμεσα αναπαράγονται στον εγκέφαλο.

Η θεματικότητά τους ποικίλει - καθημερινότητα, ιστορίες μεταναστών και πολεμικές. Υπερ-ρεαλιστικά, ονειρικά ή φανταστικά τεχνουργήματα. Εξωπραγματικός κόσμος των τρελών. Κάποια θραύσματα από τα χρόνια της αθωότητας - όπως αντίστοιχα και η τεχνοτροπία τους.

Η πρωτοτυπία είναι κοινό στοιχείο σε όλα. Η σφιχτή γραφή, χωρίς κανέναν εξωραϊσμό ή αισθηματική προέκταση, τρυφερότητα ή ποιητική χροιά, προκαλούν το ξεγύμνωμα κάθε ομορφιάς, μ' ένα κεντρί υψωμένο απειλητικά κι ένα ψιλόβροχο που συνέχεια νοτίζει.

Περιγραφές μονολεκτικές, κοφτές, το μισόφωτο, η γκρίζα ατμόσφαιρα, το ατσάλι του φεγγαριού, η νύχτα, το φόντο στον εξωτερικό χώρο, επηρεάζοντας και τον ψυχικό κόσμο του μοναδικού, συνήθως, πρωταγωνιστή. Τ' άλλα πρόσωπα, διάσπαρτα είναι σκιώδη, αχνά σκίτσα, μόλις διαγραφόμενα, χωρίς μιλιά, κάποτε με άδειο βλέμμα, ακαθόριστες κινήσεις ή και βυθισμένα στην ακινησία.

Ο ορίζοντάς του είναι ευρύς, όμως οικείος. Η Ελλάδα, διάφορες ευρωπαϊκές κι άλλες χώρες, με ενδείξεις μεγάλων ιστορικών στιγμών τους κι αιχμές πολιτικών γεγονότων. (Εκδόσεις «Καστανιώτη»).