1. Η όποια δανειοδότηση των κρατικών ταμείων δε γίνεται για να αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, να χτιστούν σχολεία, να εξασφαλιστεί δωρεάν Υγεία και Παιδεία για όλους, να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Γίνεται για να καλυφθούν τα χρέη και τα ελλείμματα που δημιούργησε η παροχή επιδοτήσεων και προνομίων στο μεγάλο κεφάλαιο, ώστε να ξεκινήσει ένας νέος κύκλος πριμοδότησης των επιχειρήσεων από το κράτος. Γι' αυτό η κυβέρνηση αναζητά ρευστότητα και το φθηνότερο δυνατό επιτόκιο. Οσα λιγότερα πληρώνει το κράτος για αποπληρωμή των τόκων, τόσο περισσότερα περισσεύουν για το μεγάλο κεφάλαιο. Η ελληνική κυβέρνηση λέει σε όλους τους τόνους ότι θέλει να δανείζεται από τις καπιταλιστικές αγορές με επιτόκιο ίδιο με αυτό που δανείζονται οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης, προκειμένου με αναλογικά ισότιμους όρους (δεν αλλάζουν οι όροι ανισοτιμίας που συνεπάγεται η υποδεέστερη θέση της χώρας στην ευρωενωσιακή και παγκόσμια καπιταλιστική πυραμίδα) να συμμετέχει στο παιχνίδι του ανταγωνισμού, σε ό,τι τουλάχιστον αφορά τη δυνατότητα να ενισχύει την ντόπια πλουτοκρατία από τα κρατικά ταμεία.

2. Το ίδιο επιδιώκουν και οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ, με κυριότερη τη Γερμανία. Η ίδια έβαζε και βάζει ενστάσεις για μια γενικευμένη δανειοδότηση της Ελλάδας από την Ευρωένωση, επειδή δε θέλει να στερήσει από τη δική της αστική τάξη χρήματα από τα κρατικά ταμεία. Η συμφωνία στην οποία κατέληξε η Σύνοδος Κορυφής την Πέμπτη προβλέπει ότι η Γερμανία πρέπει να συνεισφέρει στο «μηχανισμό στήριξης» με ποσοστό ανάλογο της συνεισφοράς της στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δηλαδή περίπου 25%. Αν το διαθέσιμο για δανεισμό ποσό που συμφωνήθηκε φτάσει τα 20 δισ. ευρώ, αυτό σημαίνει ότι η Γερμανία καλείται να καταβάλει περίπου 5 δισ. ευρώ στο «μηχανισμό στήριξης», τα οποία θα στερήσει από τις γερμανικές πολυεθνικές σε συνθήκες κρίσης, παρά το γεγονός ότι η συνεισφορά της κάθε χώρας γίνεται με τη μορφή δανείου και μάλιστα με επιτόκιο αγοράς. Η Γερμανία, παράλληλα, σαν ηγέτιδα καπιταλιστική χώρα στη ζώνη του ευρώ, θέλει να αποφύγει τη δημιουργία μηχανισμών δημοσιονομικής στήριξης που θα αντικαθιστούν προσωρινά και θα καθυστερούν τη λήψη σκληρών μέτρων λιτότητας και αντεργατικών ανατροπών στα κράτη - μέλη. Γι' αυτό και στο τελικό κείμενο της απόφασης, η προσφυγή στο «μηχανισμό στήριξης» προβάλλεται ως η έσχατη λύση, η δανειοδότηση διατηρεί τα υψηλά επιτόκια της αγοράς, τονίζεται ότι αποτελεί όχημα για την επιστροφή στο δανεισμό από τις καπιταλιστικές αγορές και συνοδεύεται από ισχυρές δεσμεύσεις για βάθεμα των ανατροπών σε εθνικό επίπεδο, ώστε να περικόπτονται κοινωνικές δαπάνες και θέσεις εργασίας και να «βελτιώνονται» τα δημοσιονομικά προς όφελος της πλουτοκρατίας. Στο κείμενο της απόφασης σημειώνεται χαρακτηριστικά: «Στόχος αυτού του μηχανισμού δεν θα είναι να παράσχει χρηματοδότηση με τα επιτόκια του μέσου όρου της ευρωζώνης, αλλά να θεσπίσει κίνητρα για επιστροφή στη χρηματοδότηση από τις αγορές, το συντομότερο δυνατόν με τα κατάλληλα επιτόκια κινδύνου». Είναι φανερό ότι, στο πλαίσιο του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, τα καπιταλιστικά κράτη έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα και καμιά χώρα δε θέλει με τη δική της συνδρομή να δώσει πόντους στον ανταγωνιστή. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η Γερμανία ζητάει η όποια δανειοδότηση να συνοδεύεται από αυστηρούς όρους, άμεσα συνδεδεμένους με ισχυρά ανταλλάγματα και σαρωτικές ανατροπές στα κράτη - μέλη και βέβαια με απαρέγκλιτη τήρηση των όσων προβλέπουν οι ευρωενωσιακές συνθήκες και στρατηγικές.

3. Ανεξάρτητα από την αναλογία με την οποία η ΕΕ και το ΔΝΤ συμμετέχουν στο «μηχανισμό στήριξης», το μόνο βέβαιο είναι ότι το μάρμαρο θα το πληρώσει ο λαός. Τα λαϊκά στρώματα είναι αυτά που θα φορτωθούν την αποπληρωμή των τόκων και των κεφαλαίων που αντλούνται από τις διεθνείς καπιταλιστικές αγορές και τα οποία ανέρχονται σε πολλά δισ. ευρώ. Το κυριότερο όμως είναι ότι η άντληση δανείων συνοδεύεται με την προώθηση αλλεπάλληλων αντιλαϊκών πακέτων, που θα σημάνουν νέες θυσίες και τον παραπέρα σφαγιασμό των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων. Το κείμενο της απόφασης και η προπαγάνδα της κυβέρνησης προσπαθούν να δημιουργήσουν την επίπλαστη εικόνα ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που πάρθηκαν έως τώρα επαρκούν και πως η προσφυγή της Ελλάδας στο «μηχανισμό στήριξης» δε συνεπάγεται νέα μέτρα. Λένε χαρακτηριστικά: «Υποστηρίζουμε πλήρως τις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης και καλωσορίζουμε τα πρόσθετα μέτρα που ανακοινώθηκαν στις 3 Μαρτίου τα οποία επαρκούν, προκειμένου να διασφαλίσουν τους δημοσιονομικούς στόχους για το 2010». Λένε ψέματα. Πρώτον, κάνουν λόγο μόνο για το 2010, αφήνοντας ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο να απαιτηθούν νέα αντιλαϊκά πακέτα για να πιαστούν οι στόχοι που θέτει το τριετές πρόγραμμα σταθερότητας για τα επόμενα χρόνια (2011 και 2012). Δεύτερον, κρύβουν το γεγονός ότι όλα αυτά τα μέτρα είναι μόνιμου χαρακτήρα και πως οι συνέπειές τους θα συνεχίσουν να πλήττουν την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα και φέτος, και του χρόνου, και για πάντα. Τρίτον, κρύβουν ότι η προσφυγή στο «μηχανισμό στήριξης» θα σημάνει αυτόματα και νέο πακέτο μέτρων, αφού σύμφωνα με τους όρους που μπαίνουν, η Ελλάδα θα πρέπει να βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία να αντλήσει κεφάλαια από τις καπιταλιστικές αγορές. Κάτι τέτοιο όμως θα σημαίνει και αδυναμία να επιτευχθούν οι στόχοι του Προγράμματος Σταθερότητας (είναι το βασικό κριτήριο για τη δανειοδότηση της χώρας από τις «αγορές») και άρα θα έχει προκύψει επιτακτικά η ανάγκη να αναπροσαρμοστούν και να επαυξηθούν τα αντιλαϊκά μέτρα.

4. Στην απόφαση της Συνόδου σημειώνεται με ιδιαίτερη έμφαση: «Παράλληλα, δεσμευόμαστε για την προώθηση ενός ισχυρού συντονισμού των οικονομικών πολιτικών στην Ευρώπη. Θεωρούμε ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα πρέπει να βελτιώσει την οικονομική διακυβέρνηση στην ΕΕ και προτείνουμε την αύξηση του ρόλου της οικονομικής επιτήρησης και τον καθορισμό της στρατηγικής ανάπτυξης της ΕΕ. Η σημερινή κατάσταση αποδεικνύει την ανάγκη για ενίσχυση και συμπλήρωση του υπάρχοντος πλαισίου, ώστε να διασφαλιστεί η δημοσιονομική σταθερότητα στην ευρωζώνη και να ενισχυθεί η δυνατότητά της να δρα σε περιόδους κρίσεως. Μελλοντικά η επιτήρηση των οικονομικών και δημοσιονομικών κινδύνων και τα εργαλεία για την πρόληψή τους, συμπεριλαμβανομένης και της διαδικασίας περί υπερβολικού ελλείμματος θα πρέπει να ενισχυθούν. Χρειαζόμαστε ακόμα ένα ισχυρό πλαίσιο για την επίλυση κρίσεων με σεβασμό στην αρχή της υπευθυνότητας των κρατών - μελών για τα δημοσιονομικά τους». Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Οτι με όχημα το «μηχανισμό στήριξης», η ΕΕ βάζει στο τραπέζι την ανάγκη να θωρακιστεί πολιτικά με επιπλέον θεσμούς και μηχανισμούς που θα επιβάλλουν την ταχύτερη και αυστηρότερη εφαρμογή των προαποφασισμένων αντιλαϊκών μέτρων στα κράτη - μέλη. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο κέρδος για το ευρωενωσιακό κεφάλαιο. Οτι ισχυροποιεί τον πολιτικό του έλεγχο πάνω στα κράτη - μέλη και θέτει αυστηρότερους όρους και ποινές σε περίπτωση παρέκκλισης από τα συμφωνημένα, ώστε οι κυβερνήσεις με μεγαλύτερη λύσσα και αποφασιστικότητα να σαρώνουν στο μέλλον τα εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα.

5. Η απόφαση, στην οποία κατέληξε η Σύνοδος, λέει: «Επιβεβαιώνουμε τη δέσμευσή μας για την εφαρμογή πολιτικών που θα έχουν ως στόχο την αποκατάσταση μιας ισχυρής, βιώσιμης και σταθερής ανάπτυξης με στόχο τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης και την κοινοτική συνοχή». Πρόκειται για δέσμευση σε μια στρατηγική που από μόνη της επιβάλλει σαρωτικές ανατροπές σε εργασιακά και ασφαλιστικό, όπως έκανε μέχρι σήμερα η στρατηγικής της Λισαβόνας και όπως αναλαμβάνει να κάνει τώρα η νέα στρατηγική «ΕΕ 2020». Τα κράτη εμφανίζονται να παζαρεύουν τον τρόπο δανειοδότησης της Ελλάδας. Ωστόσο, καταγράφεται απόλυτη ομοφωνία σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη στρατηγική της ΕΕ σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.