Ο νόθος «πατριωτισμός» τους | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ο νόθος «πατριωτισμός» τους

Το «νέο πατριωτισμό» - όπως τον ονομάζει - λιβανίζει από την «Καθημερινή της Κυριακής» ο Aντώνης Καρκαγιάννης, καλώντας σε καθολική συστράτευση στον πόλεμο που κήρυξε η κυβέρνηση στις αγορές (!), επειδή «όπως συμβαίνει σ' έναν πόλεμο» όλοι «ξεχνούμε όλες τις διαφορές για να κερδίσουμε τον πόλεμο». Ισχυρίζεται ότι το συγκεκριμένο καθήκον αφορά σε όλα τα κόμματα και όλες τις κοινωνικές ομάδες και φτάνοντας στο ΚΚΕ, γράφει:

«Πιο καθαρή, αλλά και πιο ανεδαφική είναι η θέση του ΚΚΕ. Καταστατικά ορίζεται ως "κόμμα της εργατικής τάξης", που υπηρετεί τα συμφέροντά της. Η διατύπωση αυτή πράγματι ορίζει ένα σημείο "κοινού συμφέροντος". Αλλά ποτέ δεν όρισε τι εννοεί με τον όρο "εργατική τάξη". Οτιδήποτε και αν εννοούμε με τον όρο "εργατική τάξη", αυτή δεν διαμορφώνεται και δεν αγωνίζεται έξω από την υπόλοιπη κοινωνία. Ζει και αγωνίζεται μαζί της, η μία εξαρτάται από την άλλη. Τουλάχιστον στο κοινωνικό πολίτευμα στο οποίο ζούμε, όπου όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό, αλλά ασκούνται σύμφωνα με τους νόμους και το Σύνταγμα και μέσω των θεσμών.

Συνθήματα όπως "νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη" ή "ανυπακοή στο νόμο" ή "πόλεμος κατά της δημοκρατικής νομιμότητας" υπονοούν και παραπέμπουν σε μια εργατική τάξη έξω από την υπόλοιπη κοινωνία. Εξω και απέναντι, σε θέση μάχης. Υπάρχουν συμφέροντα της εργατικής τάξης, υπάρχουν διεκδικήσεις, αλλά τέτοια εργατική τάξη, έξω και απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία. Και φυσικά αναιρούν την αναζήτηση "κοινού εθνικού συμφέροντος" από την πλευρά του ΚΚΕ. Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του που εντελώς φαντασιακά αντέταξε τα "συμφέροντα της εργατικής τάξης" στα συμφέροντα της υπόλοιπης κοινωνίας και τελικά του έθνους. Σε όλες τις περιπτώσεις, χωρίς καμία εξαίρεση, οδήγησε τους οπαδούς του σε οδυνηρή και ταπεινωτική ήττα. Αντιθέτως, τη μία ή δύο περιπτώσεις που για λογαριασμό της εργατικής τάξης άσκησε ευρύτερη πολιτική για όλες τις τάξεις της κοινωνίας, κατέκτησε δύναμη και κύρος.

Το ΚΚΕ τα γνωρίζει αυτά και αντιλαμβάνεται τα αδιέξοδα. Ακριβώς επειδή τα γνωρίζει, προσφέρει στους οπαδούς του τη φενάκη της "επανάστασης" για την ανατροπή του ισχύοντος καθεστώτος. Δεν αναζητεί "κοινό συμφέρον" σε οποιαδήποτε συλλογικότητα και προωθεί συνθήματα που στρέφονται στην ανατροπή του καθεστώτος».

Ο αρθρογράφος προσπαθεί να περάσει τη θέση ότι το ΚΚΕ δρα σε βάρος της «κοινωνίας» γενικά, κάνοντας σκόπιμα μια αταξική προσέγγιση της κοινωνίας. Λέει πως το ΚΚΕ είναι υπέρ της εργατικής τάξης, την οποία όμως θέλει έξω και σε αντιπαράθεση με την υπόλοιπη κοινωνία. Γι' αυτό το ΚΚΕ δεν μπορεί να υπηρετήσει το «εθνικό συμφέρον». Αρα, τι πρέπει να κάνει το ΚΚΕ; Να εγκαταλείψει το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και να υπηρετήσει το «εθνικό συμφέρον», το οποίο - σύμφωνα με τον αρθρογράφο - είναι αταξικό και άρα συμφέρον όλης της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, ζητάνε από το ΚΚΕ να βάλει νερό στο κρασί του, να εγκαταλείψει την πάλη για τη συγκρότηση του Μετώπου της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα, με στρατηγικό στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και να κάνει κολεγιά με το κεφάλαιο, προκειμένου να υπηρετηθεί το «εθνικό συμφέρον» όπως η αστική τάξη το εννοεί.

Αλήθεια, αν αφαιρέσουμε την εργατική τάξη από την «κοινωνία», όπως την εννοεί η «Καθημερινή», τότε τι μένει; Μένει η αγροτιά, η συντριπτική πλειοψηφία της οποίας είναι φτωχή και μεσαία. Το ΚΚΕ παλεύει για τα συμφέροντά της, θεωρώντας ότι έχει τον ίδιο αντίπαλο με την εργατική τάξη, τα μονοπώλια και την πολιτική τους, που θέλουν την κυριαρχία των μεγαλοτσιφλικάδων και τη μονοπώληση της παραγωγής και διακίνησης των τροφίμων και των πρώτων υλών. Μένουν ακόμα οι μικροί επαγγελματίες, έμποροι και βιοτέχνες, τους οποίους επίσης το ΚΚΕ θεωρεί συμμάχους της εργατικής τάξης και παλεύει να τους συσπειρώσει σε ενιαίο μέτωπο απέναντι στα μονοπώλια και τους άλλους μεγαλοεργοδότες που κατέχουν μέσα παραγωγής.

Αυτή είναι η στρατηγική του ΚΚΕ. Μια στρατηγική υποταγμένη στα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού και γι' αυτό πατριωτική. Μια στρατηγική που εναντιώνεται στους μεγαλοαστούς, στο πολιτικό τους προσωπικό και την εργατική αριστοκρατία, με τους οποίους η αστική τάξη και οι γραφίδες της θα ήθελε πολύ να δει το ΚΚΕ να συγχρωτίζεται. Εκεί αποσκοπούν οι παραινέσεις Καραγιάννη, που προσπαθεί να ταυτίσει το εθνικό συμφέρον με τα συμφέροντα της αστικής τάξης για να σύρει την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα να υπογράψουν μόνοι τους τη θανατική τους καταδίκη.

Περ. Κ.