Από τη δεκαετία του '80, ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) συνιστούσε στα κράτη - μέλη του τη σαρωτική «μεταρρύθμιση» των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης. Μεταξύ άλλων, πρότεινε την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Τότε αιτιολογούσε αυτές τις προτάσεις προβάλλοντας την ανάγκη μείωσης του «μη μισθολογικού κόστους εργασίας». Με τον τρόπο αυτό οι επιχειρήσεις θα μπορούσαν να διευρύνουν τα περιθώρια των κερδών τους. Αργότερα, στα τέλη της δεκαετίας του '90, ο ΟΟΣΑ συνέχισε να προωθεί την ακόμη μεγαλύτερη αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης με το επιχείρημα ότι έτσι θα βελτιωθεί η «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων και των εθνικών οικονομιών. Επί τριάντα περίπου χρόνια αυτός ο Οργανισμός συνιστούσε στις κυβερνήσεις των μελών του την κατεδάφιση των συνταξιοδοτικών και ασφαλιστικών συστημάτων με γνώμονα πάντα το μεγαλύτερο κέρδος του κεφαλαίου.

Ο παραπάνω πρόλογος κρίθηκε αναγκαίος, γιατί την περασμένη Πέμπτη ο επικεφαλής του ΟΟΣΑ, Ανχελ Γκουρία, δήλωσε ότι η προωθούμενη από την ισπανική κυβέρνηση αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 έτη πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για όλα τα κράτη - μέλη του Οργανισμού ως αντίδοτο στη διεθνή οικονομική κρίση. Είναι προφανές ότι ο ΟΟΣΑ, όπως εξάλλου το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), ως θεματοφύλακες και εγγυητές του καπιταλιστικού συστήματος, αντιλαμβάνονται την κρίση ως ευκαιρία για να προωθήσουν τις ειλημμένες (εδώ και τριάντα χρόνια) αποφάσεις τους.

Βεβαίως, η δράση αυτών των οργανισμών καθόλου δε μειώνει την ευθύνη των κυβερνήσεων για την εκπόνηση και την εφαρμογή παρόμοιων μέτρων. Εξάλλου αυτές οι κυβερνήσεις και οι εκπρόσωποί τους συνδιαμόρφωσαν αυτές τις αποφάσεις στον ΟΟΣΑ, στο ΔΝΤ και την ΕΕ.