Η πάλη για το μισθό, το 7ωρο, τη σταθερή δουλειά, τα ασφαλιστικά δικαιώματα, την υγεία και την ασφάλεια στους τόπους δουλειάς, για τους εργαζόμενους στον κλάδο του φαρμάκου δεν μπορεί να είναι ξεκομμένη από τη διεκδίκηση ενός Ενιαίου Κρατικού Φορέα Φαρμάκου, που θα περιλαμβάνει την έρευνα, παραγωγή, εισαγωγή, διανομή των φαρμάκων. Σε αυτή τη ρότα και μπροστά στο 11ο Συνέδριο της ΟΕΦΣΕΕ, αναδεικνύεται πως η αποτελεσματικότητα και η προοπτική της πάλης για αξιοπρεπή δουλειά και ζωή «περνάει» μέσα από την πάλη για κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα φάρμακα. Αυτό που μπαίνει επί τάπητος όλο και πιο αποφασιστικά είναι ότι η πάλη για βελτίωση των συνθηκών και σχέσεων εργασίας, η πάλη ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία θα είναι λειψή, όσο δε τροφοδοτεί την πάλη για την ανάπτυξη που θα υποτάσσεται απόλυτα στην κάλυψη των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών.

Σήμερα υπάρχουν οι προϋποθέσεις, η παραγωγή να σχεδιάζεται έτσι ώστε να υποτάσσεται στις ανθρώπινες και κοινωνικές ανάγκες. Και, μάλιστα, να καλύπτει τις όλο και διευρυνόμενες ανάγκες. Το μοναδικό εμπόδιο που μπαίνει σε αυτήν την εξέλιξη είναι η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Οι καπιταλιστές επενδύουν για να βγάλουν κέρδη και όχι για να καλύψουν τις ανάγκες, γι' αυτό και η ποιότητα των προϊόντων και τα δικαιώματα των εργαζομένων «θυσιάζονται» σ' αυτόν το βωμό της κερδοφορίας. Αυτό είναι καταστροφικό, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για φάρμακα.

Οι εργαζόμενοι στον κλάδο του φαρμάκου δεν μπορεί να βλέπουν ξεκομμένα το ζήτημα της ιδιοκτησίας, της παραγωγής και διανομής φαρμάκων από την προσπάθεια των φαρμακοβιομηχάνων να μειώσουν την τιμή της εργατικής τους δύναμης. Οι απολύσεις, οι περικοπές, οι ασφαλιστικές ανατροπές, η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, οι προσπάθειες να παραβιαστούν ακόμα και τα ελάχιστα δικαιώματα που προβλέπονται από τη νομοθεσία και τις Συλλογικές Συμβάσεις δεν έχουν να κάνουν με τίποτε άλλο παρά με το γεγονός ότι οι φαρμακοβιομήχανοι επιδιώκουν την αύξηση των κερδών τους για να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί. Ξεζουμίζουν τους εργαζομένους τους, πρωτοστατούν στο ψαλίδισμα των ΒΑΕ, αν και οι εργαζόμενοι έρχονται σε επαφή με επικίνδυνες πρώτες ύλες κι έπειτα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πληρώνουν πανάκριβα το προϊόν που οι ίδιοι παράγουν. Αντίστοιχα, οι οικοδόμοι χτίζουν κτίρια για όλη τους τη ζωή και μπορεί να μην καταφέρουν ποτέ να αποκτήσουν ένα δικό τους σπίτι, τα παιδιά τους να πηγαίνουν σε ετοιμόρροπα σχολεία κλπ., κλπ.

Μερικές πολυεθνικές σε όλο τον κόσμο κρατούν στα χέρια τους την πηγή των πρώτων υλών, την παραγωγή, τις τιμές και τη διάθεση των φαρμάκων, κερδίζουν από τα φάρμακα. Αυτές καθορίζουν τι φάρμακα θα κυκλοφορήσουν και ούτε τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν λόγο σε αυτό, ούτε οι γιατροί, ούτε κανένα λαϊκό σύστημα υγείας. Την ίδια στιγμή, η πολιτική των κυβερνήσεων μέχρι σήμερα στον τομέα του φαρμάκου δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να προστατεύει και να αυξάνει τα κέρδη των φαρμακοβιομηχάνων με χαρακτηριστική την υπόθεση με τη «νέα γρίπη» και τα εμβόλια μετά από απαίτηση των πολυεθνικών φαρμάκου, αλλά και τις λίστες που επιβάλλονται στα ασφαλιστικά ταμεία.

Πρώτοι από όλους τους εργαζόμενους οι εργαζόμενοι στον κλάδο του φαρμάκου πρέπει να συστρατευθούν με τις ταξικές δυνάμεις και να διεκδικήσουν το φάρμακο να είναι κοινωνικό αγαθό, να διανέμεται δωρεάν σε όλους όσοι το έχουν ανάγκη, να μην υπάρχει επιχειρηματική δραστηριότητα στο φάρμακο και την Υγεία. Να διεκδικήσουν Ενιαίο Κρατικό Φορέα Φαρμάκου, που θα περιλαμβάνει την έρευνα, παραγωγή, εισαγωγή, διανομή των φαρμάκων. Μόνο μέσα από μια τέτοια διαδικασία μπορεί να διασφαλιστεί και η σταθερή και μόνιμη εργασία με πλήρη δικαιώματα, χωρίς ανασφάλεια, αλλά και ποιοτικό και φθηνό φάρμακο για όλο το λαό.