ΔΙΑΒΑΛΚΑΝΙΚΗ. Από το 1993 όταν ανέλαβαν την ευθύνη της διακυβέρνησης της Ελλάδας οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ υιοθέτησαν, διακήρυξαν και εφάρμοσαν την πολιτική του δόγματος της «διείσδυσης» στη Βαλκανική. Είδαν τις ανατροπές στις πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες ως τη χρυσή ευκαιρία να τις μεταβάλλουν σε ζωτικό χώρο του ελληνικού καπιταλισμού. Ο δρόμος ήταν ήδη στρωμένος επιπλέον με τις κατάπτυστες ενέργειες της προηγούμενης κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη της Νέας Δημοκρατίας εις βάρος της Αλβανίας. Η πολιτική αυτή διευκολύνθηκε από το γενικό ενδιαφέρον των ΗΠΑ στην περιοχή. Κυρίως, όμως, από το ιερατείο της Ευρωπαϊκής Ενωσης με το δόγμα της «ανασυγκρότησης των Βαλκανίων» που έδειχνε το ευρωενωσίτικο ιμπεριαλιστικό ενδιαφέρον. Αυτό κατέστησε την ελληνική μεγαλοαστική τάξη ως τον υποτακτικό εργολάβο των ισχυρών και της έδωσε τη δυνατότητα να κολλήσει στην ουρά των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και τα ιδιαίτερα δικά της συμφέροντα. Είναι γνωστή η επαναλαμβανόμενη φράση της εποχής κυβερνητικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ περί του ότι «η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα των Βαλκανίων μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ». Σήμερα υπάρχουν κι άλλοι Βαλκάνιοι εταίροι στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Ομως, η πρωτοκαθεδρία στο ρόλο του ατζέντη παραμένει στον ελληνικό καπιταλισμό. Η πολιτική αυτή στοίχισε και την τελευταία ικμάδα στις λαϊκές αποταμιεύσεις και βύθισε τους Ελληνες σε πρωτοφανή υλική και ηθική ανεπάρκεια.

Ιδιαίτερα για το κίνημα ειρήνης σήμανε τη μετατροπή της χώρας σε επεμβασία μισθοφορικών στρατιωτικών σωμάτων, και ενεργητικό εταίρο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Κατέστησε την Ελλάδα και τα παιδιά της εχθρούς γειτονικών λαών που τα αισθήματά τους πρόκειται στο μέλλον να εκραγούν με άδηλες συνέπειες.

ΕΛΛΗΝΟ-ΤΟΥΡΚΙΚΑ. Η ιδιαίτερη συνάντηση Γ. Παπανδρέου - Ταγίπ Ερντογάν επ' ευκαιρία της Διαβαλκανικής δεν έδειξε κάτι καινούριο τουλάχιστον στο προσκήνιο. Η τουρκική πλευρά έδειξε και δείχνει προς κάθε κατεύθυνση την ενιαία παρουσία και σύμπλευση της «μαντίλας» και της «αντι-μαντίλας» όταν πρόκειται να υπερασπιστεί τα τουρκικά συμφέροντα. Είναι γνωστή η ελαστική πολιτική της κυβέρνησης Κ. Σημίτη για τα «τουρκικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα στο Αιγαίο», όπως και οι ευχαριστίες προς τις ΗΠΑ τη βραδιά των Ιμίων. Είναι γνωστή η ικανοποίηση της απαίτησης των ΗΠΑ να δοθεί ο Οτσαλάν από τα ελληνικά χέρια στην Τουρκία. Εάν μπορεί να ειπωθεί ως καινούριο είναι η χρόνια προσέγγιση του ελληνικού με το τουρκικό καπιταλισμό που οδηγεί σε κοινή μεταφορά τους στα Βαλκάνια για να επιβεβαιωθεί η από ετών πρόβλεψη της στήλης ότι η αστική Ελλάδα θα γίνει το όχημα της μεταφοράς του τουρκικού μίγματος δυτικού ιμπεριαλισμού κι ανατολίτικης πολεμοκάπηλης βαρβαρότητας. Ιδιαίτερα για το κίνημα ειρήνης αποτελεί κίνδυνο επιβολής μιλιταριστικών πράξεων ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα στην περιοχή. Η συνέχιση της ίδιας πολιτικής στα Βαλκάνια κι έναντι του τουρκικού επεκτατισμού είναι αντίθετη με τα συμφέροντα του λαού. Είναι αντίθετη με το γενικό πλαίσιο αρχών του κινήματος ειρήνης.