Η εσωκομματική κρίση που ξέσπασε μετεκλογικά στη ΝΔ, αναπόφευκτη συνέπεια της βαριάς ήττας, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στην ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία και στρατηγική της ΝΔ, όποιος και όποια αναδειχθεί στην ηγεσία της. Η ΝΔ ήταν και θα είναι το «παραδοσιακό» κόμμα της αστικής τάξης και βασικός πυλώνας του συστήματος. Ακριβώς γι' αυτό καταβάλλονται προσπάθειες, κυρίως από εξωκομματικούς και επιχειρηματικούς παράγοντες, να ξεπεραστεί όσο το δυνατόν ταχύτερα η κρίση, προκειμένου να ανταποκριθεί στο θεσμικό της ρόλο ως «υπεύθυνης» και «αξιόπιστης αντιπολίτευσης» στο επίπεδο της καπιταλιστικής διαχείρισης.

Η ταχεία προώθηση και ολοκλήρωση του προγράμματος των διαρθρωτικών αλλαγών και η «δημοσιονομική εξυγίανση», που αποτελεί το βασικό στόχο της πλουτοκρατίας για τα επόμενα χρόνια, απαιτούν την ενεργό συνεισφορά του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ηγεσία της ΝΔ θα κάνει ό,τι μπορεί για να ανταποκριθεί σε αυτήν την αποστολή. Η κριτική που θα ασκεί στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι αυτή που ήθελε ο Κ. Καραμανλής να ασκούν στη δική του κυβέρνηση: «Προχωρήστε πιο γρήγορα». Και όταν το ΠΑΣΟΚ δεν ανταποκρίνεται θα κατηγορείται για ανικανότητα και ακυβερνησία, όπως ακριβώς έκανε και το ίδιο στο παρελθόν...

Η λαϊκή αγανάκτηση και κατακραυγή για την πολιτική της ΝΔ δεν εκφράστηκε ολοκληρωμένα και με πολιτικά ώριμο τρόπο στην κάλπη από τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Η εκλογική ήττα της ΝΔ ήταν αποτέλεσμα της σκληρής ταξικής πολιτικής που εφάρμοσε επί πεντέμισι χρόνια, χωρίς όμως αυτή η δυσαρέσκεια να εκφραστεί συνολικά ενάντια στο δικομματισμό και την ενιαία στρατηγική του, στο μεγαλύτερο δυνατό και αναγκαίο βαθμό. Σε σχέση με τις εκλογές του 2004, η ΝΔ έχασε σχεδόν το ένα τρίτο της δύναμής της. Περίπου 1.100.000 ψηφοφόροι της ΝΔ του 2004 της γύρισαν τις πλάτες, δίχως βέβαια να φτάσουν να καταδικάσουν και να χειραφετηθούν από την κυρίαρχη πολιτική και κόμματα διαχειριστές της. Η αστική τάξη επέλεξε το ΠΑΣΟΚ για να ασκήσει το κυβερνητικό γκουβέρνο, κρατώντας όμως σταθερά τη ΝΔ στην εφεδρεία της δικομματικής εναλλαγής.

Αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει όσο οι εργαζόμενοι δεν απεγκλωβίζονται από την παγίδα του δικομματισμού, όσο δεν καταδικάζουν την κυρίαρχη πολιτική, όσο δεν πιστεύουν στις δικές τους δυνάμεις και δε ρίχνουν το βάρος τους στην οργάνωση των δικών τους αγώνων. Αυτός είναι ο δικό τους μονόδρομος κόντρα στον ευρωμονόδρομο.

Με δεδομένα τα παραπάνω, η αντιλαϊκή στρατηγική της ΝΔ δεν μπορεί παρά να είναι αδιαμφισβήτητη και να μένει στο εσωκομματικό απυρόβλητο. Γι' αυτό τα αναθέματα και οι ευθύνες για την ήττα κατευθύνθηκαν από την πρώτη ώρα σε προσωπικό επίπεδο, σε επιμέρους τακτικές και επιδιώξεις. Στοχοποιήθηκαν οι «συνυπεύθυνοι» υπουργοί και συνεργάτες του πρώην πρωθυπουργού για την απόφαση για πρόωρες εκλογές, οι επικοινωνιακοί μυστικοσύμβουλοι, οι υπάλληλοι του γραφείου του, οι «συμπεριφορές» ορισμένων υπουργών που πλήγωσαν την παράταξη, κ.ο.κ.

Τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής που εφάρμοσε παραδέχθηκε εν μέρει ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής που υποχρεώθηκε να ανακοινώσει την παραίτησή του από την ηγεσία της ΝΔ μετά την ήττα - σοκ της περασμένης Κυριακής. «Οι πολίτες δεν ενέκριναν το σχέδιο που κατέθεσα, δεν ενέκριναν την πολιτική αυτή», τόνισε το βράδυ της Κυριακής στο Ζάππειο, ανακοινώνοντας ταυτόχρονα ότι δε θα διεκδικήσει την ηγεσία της ΝΔ. Ομως το ίδιο σχέδιο και την ίδια πολιτική εφάρμοζε η κυβέρνηση της ΝΔ και πριν από την κρίση, ενώ δεν έκρυβε ότι επεδίωκε να χρησιμοποιήσει την κρίση ως ευκαιρία για να επιταχύνει την αντιλαϊκή επίθεση.

Η ραγδαία φθορά της γαλάζιας διακυβέρνησης φάνηκε καθαρά στις ευρωεκλογές του περασμένου Ιούνη, όπου καταγράφηκε με σαφήνεια το μέγεθος της λαϊκής δυσαρέσκειας, υποχρεώνοντας και την άρχουσα τάξη να επισπεύσει τα σχέδιά της για αλλαγή βάρδιας στο τιμόνι της εξουσίας. Η ηγεσία της ΝΔ όμως ήταν - και είναι - καταδικασμένη να κάνει επίδειξη ταξικής στοχοπροσήλωσης και υπευθυνότητας βάζοντας πάνω απ' όλα το συνολικότερο συμφέρον της αστικής τάξης και της σταθερότητας και μακροημέρευσης του πολιτικού συστήματος.

Υπηρετώντας με συνέπεια το συμφέρον της αστικής τάξης και παρά την ήττα των ευρωεκλογών, η ΝΔ πέρασε μέσα στο καλοκαίρι πλήθος αντιλαϊκά και αντιδραστικά μέτρα. Ταυτόχρονα, όταν έγινε αντιληπτό ότι ο κύβος είχε ριφθεί και η επιλογή του κατεστημένου ήταν η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και μάλιστα αυτοδύναμα, ο Κ. Καραμανλής «υποτάχθηκε» στο μοιραίο και προκήρυξε πρόωρες εκλογές, αν και γνώριζε από πριν το αποτέλεσμα. Μάλιστα, στην προεκλογική εκστρατεία έκανε σημαία το σχέδιο εξόδου από την κρίση, που με εξόφθαλμο τρόπο και συγκεκριμένα μέτρα έριχνε όλα τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων και υποσχόταν μαύρες μέρες τουλάχιστον για τα δύο επόμενα χρόνια.

Αυτή η επίδειξη πυγμής σε βάρος των σύγχρονων λαϊκών αναγκών δεν ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα της προεκλογικής περιόδου αλλά συνολικά της γαλάζιας διακυβέρνησης. Στο διάστημα της κυβερνητικής θητείας της ΝΔ, αλλά όχι μόνο εξαιτίας της - η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων έφτασε σε ιστορικά ύψη, ενώ την ίδια στιγμή χειροτέρευε αισθητά το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Οι κοινωνικές - ταξικές ανισότητες μεγάλωναν, όπως και το χάσμα μεταξύ πλούτου και φτώχειας. «Μπούκωσαν» τις μεγάλες επιχειρήσεις με άφθονο κρατικό χρήμα δεκάδων δισεκατομμυρίων, με φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές, με «κίνητρα», με επιδοτήσεις, με εκχώρηση δημόσιας περιουσίας, με την μετατροπή της Παιδείας και της Υγείας σε προνομιακά πεδία για την κερδοφορία του κεφαλαίου, κ.ο.κ. Την ίδια στιγμή, ολοένα και μικρότερο κομμάτι από την πίτα του παραγόμενου πλούτου έπαιρναν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς, το φιλελεύθερο δόγμα, που επαγγελλόταν τα πρώτα χρόνια της γαλάζιας διακυβέρνησης ο Κ. Καραμανλής και συνοψίζεται στη φράση «πρώτα να αυξήσουμε την πίτα και μετά να τη μοιράσουμε δίκαια», κατέρρευσε με πάταγο. Η πίτα αυξήθηκε και μάλιστα σημαντικά (με ρυθμούς 4% - 5% του ΑΕΠ κάθε χρόνο) αλλά αντί για το περιβόητο «έρισμα ανάπτυξης» οι εργαζόμενοι εισέπρατταν πάγωμα και μείωση μισθών, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, ανασφάλιστη και «μαύρη» εργασία, ανεργία, σημαντική αύξηση των έμμεσων φόρων, ακρίβεια, πανάκριβη Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση, κ.ά.

Αυτή τη στρατηγική της αντιλαϊκής επίθεσης η κυβέρνηση της ΝΔ την υλοποίησε με τις πλάτες του ΠΑΣΟΚ και των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Το ΠΑΣΟΚ ποτέ, πέρα από κάποιους φραστικούς λεονταρισμούς για τα μάτια του κόσμου, δεν όρθωσε εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική. Αυτή η δοκιμασμένη συνέπεια του άλλου εταίρου του δικομματισμού επιβραβεύτηκε από την αστική τάξη, που εμπιστεύτηκε στο ΠΑΣΟΚ τη συνέχιση και ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής, κυρίως εξαιτίας της ικανότητας της σοσιαλδημοκρατίας να εγκλωβίζει με ελιγμούς τις λαϊκές συνειδήσεις, να εμποδίζει τη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος και να επιβάλλει τα αναγκαία για το κεφάλαιο μέτρα.