«Εχουμε πει πολλές φορές ότι υπάρχουν δύο δρόμοι για την αντιμετώπιση της κρίσης: Ο ένας είναι με την κοινωνία ισοπεδωμένη, το ζητάει το ΔΝΤ, το ζήτησε χτες ο κ. Προβόπουλος. Ο άλλος δρόμος είναι με την κοινωνία όρθια. Το ζητάει η Αριστερά και θα το κατακτήσει μέσα από κοινωνικούς αγώνες». Αυτά είπε χτες ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρας μετά την ανάδειξή του στη θέση του προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Τον έναν το δρόμο τον κατανοούμε, έστω και αν το «ισοπεδωμένη κοινωνία» επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Το «κοινωνία όρθια», όμως, στόχος για τον οποίο μάλιστα θα παλέψει ο ΣΥΡΙΖΑ, τι ακριβώς σημαίνει; Μήπως σημαίνει να μην απολύονται οι εργαζόμενοι στις κερδοφόρες επιχειρήσεις, όπως προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στις «μη κερδοφόρες» να πάει και το παλιάμπελο; Μήπως σημαίνει να διαδηλώνουν οι εργάτες μαζί με τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, όπως τους καλεί να κάνουν ο ΣΥΡΙΖΑ; `Η μήπως σημαίνει να συζητάει «η κοινωνία» τις αναλύσεις του ΣΥΡΙΖΑ περί «καζινοκαπιταλισμού» και «χρηματοπιστωτικής κρίσης», ερμηνείες που συμβάλλουν στη συγκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα και των αιτιών της κρίσης; Τα ωραία λόγια δεν είναι κατ' ανάγκη και αληθινά. Γιατί καλό είναι να προσπαθείς να κρύψεις τη στρατηγική σου πίσω από λογοτεχνικές περικοκλάδες περί «ισοπεδωμένης» ή «όρθιας κοινωνίας», το δίλημμα ωστόσο στο οποίο καλείται σήμερα να πάρει θέση το κίνημα και τα κόμματα που δρουν σ' αυτό - ιδιαίτερα εν μέσω οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης - είναι ένα: Με τα μονοπώλια ή με το λαό. Και σ' αυτό το στρατηγικό δίλημμα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει απαντήσει.