Αυτό το τμήμα του λαού οφείλει στη δική του ύπαρξη και στο μέλλον των παιδιών του να δείξει τόλμη, περηφάνια, ανάταση αποφασιστικότητα, δύναμη ταξική:

Να ψηφίσει ΚΚΕ, κόντρα σε κάθε δίλημμα και παγίδα, ιδιαίτερα αυτά που κατασκευάζονται για λογαριασμό του σημερινού αναγκαίου για τα μονοπώλια και το κεφάλαιο περάσματος της κυβερνητικής σκυτάλης από τη ΝΔ στο ΠΑΣΟΚ, του πρωθυπουργικού θώκου από τον Κ. Καραμανλή στον Γ. Παπανδρέου.

Η ίδια η εργατική και λαϊκή εμπειρία πρέπει να κατασταλάξει σε γνώση για ν' αποφύγει τις στημένες από τον ταξικό αντίπαλο παγίδες: «Δε γίνεται τίποτε άλλο από την επιλογή του μικρότερου κακού», «τι να γίνει, αφού δεν ψηφίζεται μαζικά το ΚΚΕ», «μήπως με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση ανοίξουν οι δουλειές», «μήπως το ΠΑΣΟΚ όντας εκτός κυβέρνησης έβγαλε κάποια συμπεράσματα και ασκήσει πιο ήπια για το λαό πολιτική» κλπ.

Το λέμε με ταξικότητα κι όχι στενή κομματικότητα: Δεν υπάρχει περίπτωση, δεν υπάρχει απειροελάχιστη πιθανότητα για θετική δοκιμασία του ΠΑΣΟΚ. Καμιά αυταπάτη, καμιά ανοχή!

Θα είναι ολέθρια γιατί θα προσθέσει δύναμη στο κόμμα του κεφαλαίου που χάρη σε αυτόν το ρόλο του, να εξαπατά τον εργαζόμενο κόσμο, για δεκαετίες αφόπλισε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, το αγροτικό, των αυτοαπασχολούμενων. Μετέτρεψε τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, καθώς και σειρά από Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες, την ΠΑΣΕΓΕΣ και τη ΓΣΕΒΕΕ σε όργανα της ηττοπάθειας, του συμβιβασμού, κατάργησης της αγωνιστικής πίεσης για το μισθό, το ωράριο, τις τιμές για τον αγρότη, την υπεράσπιση των μικροεπαγγελματιών από τα μονοπώλια. Εκρυβε τις υπηρεσίες του στα μονοπώλια και τη διασπαστική αντεργατική πολιτική του, μιλώντας για ρετιρέ και υπόγεια, για καμένη γη και άδεια ταμεία, για θυσία στον ευρωμονόδρομο, στην αναβαθμισμένη θέση της Ελλάδας στα Βαλκάνια, στο δήθεν «εθνικό» στόχο της ανάπτυξης, της επιχειρηματικότητας και ανταγωνιστικότητας.

Ποιος ή ποια από τους προβληματισμένους δεν έχει αυτήν την εμπειρία και δεν έχει ευθύνη να τη μεταδώσει στους νεότερους;

Μήπως είναι κινδυνολογία, υπερβολή του ΚΚΕ για στενά ίδιον όφελος ο ισχυρισμός ότι το κυβερνητικό αύριο του ΠΑΣΟΚ, λαϊκά ψηφισμένο, θα είναι χειρότερο και από οποιοδήποτε δικό του κυβερνητικό παρελθόν και από της ΝΔ, αν δε βρεθεί αντιμέτωπο με τον τρόμο ενός ισχυροποιημένου ΚΚΕ που θα τροφοδοτήσει ανάταση της λαϊκής αντίστασης και αντεπίθεσης.

Το ΠΑΣΟΚ, όπως και η ΝΔ, άλλοι εκπρόσωποι του κεφαλαίου όπως ο ΛΑ.Ο.Σ αλλά και οι ευρωσυμβιβασμένοι του ΣΥΡΙΖΑ, ειρωνεύονται το ΚΚΕ για τη γραμμή του εναντίωσης, σύγκρουσης και αποδέσμευσης από την ΕΕ για λογαριασμό της παραγωγικής και οικονομικής ανάπτυξης προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας κι όχι του κεφαλαίου.

Ταυτόχρονα, όμως, το ΠΑΣΟΚ ζητά την εργατική και λαϊκή ψήφο για να βάλει δήθεν φρένο στη σπατάλη της δημόσιας διοίκησης, για να «νοικοκυρέψει», όπως λέει, τα δημόσια έσοδα - έξοδα. Υποστηρίζει ότι αυτή είναι η πηγή για την παραγωγική ανάκαμψη και την κοινωνική πολιτική.

Δε μας λέει όμως: Θα συγκρουστεί με τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του ΟΟΣΑ, του ΔΝΤ, των αξόνων μεταρρυθμιστικής πολιτικής που κατέθεσαν τα πέντε Επιμελητήρια (ενώσεις ελληνοβρετανικών, ελληνογερμανικών, ελληνογαλλικών, ελληνο-ιταλικών, ελληνο-αμερικάνικων μονοπωλίων) στην Ελλάδα; Ολοι μαζί, με μια φωνή, υποστηρίζουν ότι το κλειδί της παραγωγικής ανάκαμψης είναι το γρήγορο προχώρημα των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, μόλις πιάσει πάτο η ύφεση. Με άλλα λόγια, μόλις καταλαγιάσει ο όποιος ανακαταμερισμός των κεφαλαίων μεταξύ κλάδων, μονοπωλιακών ομίλων, με συγχωνεύσεις - εξαγορές που γίνονται σε συνθήκες ύφεσης.

Ποιος δε γνωρίζει ότι υπό το γενικό τίτλο «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» περιλαμβάνονται νέες απώλειες των εργαζομένων σε μισθούς και ωράριο εργασίας, σε Κοινωνική Ασφάλιση, σε δημόσιες δαπάνες για Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια;

`Η μήπως το ΠΑΣΟΚ θα αγνοήσει τους όρους με τους οποίους χρηματοδοτούν τα διεθνικά χρηματοπιστωτικά μονοπώλια, τα οποία ήδη συνδέουν τους όρους δανειοδότησης με το προχώρημα των μεταρρυθμίσεων.

Αλλά και η βασική κριτική του ΣΕΒ προς την κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή της ΝΔ πρόσφατα και το 2003 - 2004 προς την κυβέρνηση του Κ. Σημίτη του ΠΑΣΟΚ μήπως δεν αφορούσε το βηματισμό των μεταρρυθμίσεων; `Η θα παραιτηθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από αυτήν την ανάγκη της πλουτοκρατίας, αν δεν απειληθεί από το λαϊκό ποτάμι της αντεπίθεσης;

Αλλωστε, ο κ. Γ. Παπανδρέου μιλώντας ως δυνάμει πρωθυπουργός, προβάλλει τις σχέσεις, τις επαφές του με τις διεθνείς οργανώσεις του κεφαλαίου, ακόμη και την προεκλογική επίσκεψή του στις ΗΠΑ.

Το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι θ' ακολουθήσει ένα «νέο παραγωγικό μοντέλο σε σχέση με το μεταπολεμικό» και αναλύοντας τους άξονές του αναφέρει τη ναυτιλία, την πράσινη ενέργεια, τον ποιοτικό τουρισμό.

Αλλά αυτό δεν είναι παρά οι αναγκαίες προσαρμογές του ίδιου «μεταπολεμικού παραγωγικού μοντέλου», παρά το αδόκιμο του όρου.

Η ναυτιλία, δηλαδή οι θαλάσσιες μεταφορές, είναι ο πλέον ανταγωνιστικός κλάδος της ελληνικής οικονομίας στη διεθνή αγορά που έφερε τεράστια κέρδη - πλούτο στους εφοπλιστές. Με τα νέα δεδομένα στην απελευθέρωση της ακτοπλοΐας και στο συσχετισμό των διεθνών εξαγωγών εμπορευμάτων απαιτούνται και οι ανάλογες κυβερνητικές (κρατικές) κινήσεις - προσαρμογές που προσκρούουν και στις αντιθέσεις των μονοπωλίων και των κέντρων εξουσίας σε διεθνές επίπεδο. Και στην Ελλάδα βρίσκεται σε εξέλιξη αναδιανομή όχι του κοινωνικού πλούτου προς όφελος των εργαζομένων, αλλά ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου στις θαλάσσιες μεταφορές, στις αερομεταφορές, στις τράπεζες, στην ενέργεια. Και βέβαια το πολιτικό - κομματικό προσωπικό εμπλέκεται με διάφορα τμήματα του κεφαλαίου, εγχώρια και διεθνικά. «Διαφάνεια» και τα σχετικά είναι στάχτη στα μάτια του λαού.

Και τα υδροηλεκτρικά της μεταπολεμικής περιόδου ήταν η τότε «πράσινη ενέργεια». Μήπως ο «ποιοτικός τουρισμός» και η απόσυρση του χωροταξικού σχεδίου εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ δε σχετίζεται με το ενδιαφέρον π.χ. του αμερικανικού ομίλου «The Trump Organization» για επενδύσεις σε εμπορικά κέντρα και οργανωμένα τουριστικά συγκροτήματα στην Αθήνα και στην Κρήτη;

Καλοπροαίρετα θα σκεφτεί ίσως κάποιος: Αλλά έτσι θ' ανοίξουν οι δουλειές. Ναι. Είναι δουλειές με πολύ μεγάλο βαθμό εκμετάλλευσης, δηλαδή αναπαραγωγής και διεύρυνσης της ανασφάλειας, της σύγχρονης φτώχειας, στην οποία εναλλάσσεται η ανεργία με την 4ωρη, 3ήμερη, βδομαδιάτικη ή ημερήσια 12ωρη εργασία, όλο και λιγότερο πληρωμένη. Είναι οικονομική δραστηριότητα που περικλείει την ανισομετρία, την κρίση.

Ομως υπάρχει η δυνατότητα ν' ανοίξει ο δρόμος για παραγωγή με πλήρη, σταθερή δουλειά, ικανή να εξασφαλίζει τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες.

Εδώ παίζεται το δίλημμα, εδώ στήνεται η παγίδα, εδώ εξυφαίνεται η παραπλάνηση, εδώ διαμορφώνεται το κλίμα ηττοπάθειας, συμβιβασμού στα «ψίχουλα», ανοχής - πλάτης στήριξης σε ξένα συμφέροντα, όπως είναι να πηγαίνει η εργατική, η λαϊκή ψήφος στο ΠΑΣΟΚ είτε είναι για χρόνια εγκλωβισμένη σε αυτό είτε στη ΝΔ ή να σκορπά σε συγγενικά τους στηρίγματα.

Παραπλάνηση είναι και η τακτική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να καταγγέλλει σήμερα, προεκλογικά, τις συνέπειες των ευρωενωσιακών καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων, αλλά να λοιδορεί τη σύγκρουση με τον ευρωμονόδρομο και στην πολιτική ζύμωση αλλά και στο κίνημα (π.χ. στη ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ).

Παραπλάνηση είναι και κάθε αποσύνδεση των προβλημάτων προστασίας του περιβάλλοντος από την οικονομική κυριαρχία των μονοπωλίων και την πολιτική εξουσία τους. Αυτή είναι η αιτία τόσο της μόλυνσης του Ασωπού όσο και της Μεσογείου όπου λαθραία διοχετεύονται τα τοξικά απόβλητα των μονοπωλίων της ΕΕ.

Για όλα αυτά, για το σήμερα και το αύριο, είναι που πρέπει πιο αποφασιστικά, πιο θαρρετά να σηκώσει κεφάλι μια πιο μαζική εργατική και λαϊκή πρωτοπορία. Εργατοϋπάλληλοι, ταλαιπωρημένοι μικροεπαγγελματίες και αγρότες, νέοι επιστήμονες άνεργοι και κακοπληρωμένοι, εργαζόμενες και γυναίκες της λαϊκής οικογένειας αντί να ψαλιδίζουν τις ανάγκες και το μέλλον τους στηρίζοντας κόμματα του κεφαλαίου, μια τη ΝΔ και μια το ΠΑΣΟΚ, να γίνουν κήρυκες της εργατικής και λαϊκής δύναμης. Αντί να αναπαράγουν τα αστικά διλήμματα που απομακρύνουν από το ΚΚΕ, να γίνουν κήρυκες γιατί με το ΚΚΕ, γιατί στο λαϊκό ποτάμι της αντεπίθεσης. Αντί να μπλέκονται στα δίκτυα του δήθεν απομονωτισμού και μη ρεαλιστικού της λαϊκής οικονομίας και εξουσίας, να γίνουν κήρυκες των βάθρων και των προϋποθέσεών της.

Γιατί είναι ρεαλιστικό να προβληματίζονται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ο πρόεδρός της Τρισέ) και ο εκπρόσωπος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (ο πρόεδρος των ΗΠΑ) πώς θα τονώσουν την εγχώρια παραγωγή για λογαριασμό των δικών τους μονοπωλίων, πώς θα κινδυνεύουν λιγότερο από βαθιές ανισομετρίες λόγω αύξησης των εισαγομένων εμπορευμάτων από την Κίνα και τη Γερμανία.

Και γιατί δεν είναι ρεαλιστικό να μιλά το ΚΚΕ για προστασία της εγχώριας βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής όχι για λογαριασμό του κέρδους των μονοπωλίων, αλλά για λογαριασμό του άμεσου παραγωγού, της λαϊκής ευημερίας.

Γιατί είναι ρεαλιστικό π.χ. να σχεδιάζουν ένα ενιαίο exit-poll τα ΜΜΕ με κίνητρο την «οικονομία και αξιοπιστία» και δεν είναι ρεαλιστικό να σχεδιαστούν κεντρικά οι αποκλειστικά δημόσιες δωρεάν υπηρεσίες Παιδείας και Υγείας.

Γιατί είναι ρεαλιστικό να προβληματίζονται οι αστοί διαχειριστές (π.χ. ο εισαγγελέας και οικονομολόγοι στις ΗΠΑ) για το πώς θα γίνει καλύτερος καταμερισμός των κερδών μεταξύ των τραπεζών και άλλων εμποροβιομηχανικών μονοπωλίων.

Και γιατί δεν είναι ρεαλιστικό να καταργηθεί η δυνατότητα, η οικονομική - κοινωνική σχέση, η νομοθετική - πολιτική κατοχύρωση της αφαίμαξης του παραγόμενου προϊόντος από τους παραγωγούς, της ιδιοποίησης του κοινωνικού πλούτου, γιατί αυτή είναι η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Ο ρεαλισμός του λαϊκού δρόμου ανάπτυξης εξαρτάται μόνο από το συσχετισμό δυνάμεων, είναι ζήτημα πάλης και κατάκτησης. Αν και ο συσχετισμός δεν ανατρέπεται μέσα από τους ίδιους τους θεσμούς της κοινωνίας της εκμετάλλευσης και αδικίας, μεταξύ αυτών και οι εκλογικές διαδικασίες για την ανάδειξη Βουλής και κυβέρνησης, είναι πολιτική μάχη που μπορεί να έχει τη δική της ιδιαίτερη προωθητική συμβολή.

Αυτό που πρέπει να πάρει στροφή, άλλη κατεύθυνση είναι η διάθεση, η στάση, η απόφαση, ακόμη και το ρίσκο σε όσους και όσες δεν υπάρχει η ιδεολογική πεποίθηση αλλά υπάρχει η εμπιστοσύνη στη συνέπεια του ΚΚΕ στην υπεράσπιση του λαϊκού δίκιου. Και μόνο γι' αυτό: Ψήφος στο ΚΚΕ.