Το ταξικό κίνημα των εργαζομένων απαιτεί κατώτατο μισθό 1.400 ευρώ το μήνα και κατώτερη σύνταξη 1.120 ευρώ. Το ΠΑΣΟΚ και ο Παπανδρέου πετoύν στα μούτρα των εργαζομένων «βασική σύνταξη 500 ευρώ για όλους»...

Το συνταξιοδοτικό σύστημα, της πολυδιαφημισμένης Δανίας, όπως προκύπτει από σχετικό κείμενο της Γενικής Γραμματείας Κοινωνικών Ασφαλίσεων του υπουργείου Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας, είναι ένα σύστημα από το οποίο απουσιάζει εντελώς η έννοια της σύνταξης, όπως την έχουμε γνωρίσει μέχρι τώρα. Ουσιαστικά στηρίζεται στον αγώνα δρόμου που πρέπει να κάνουν, σ' ολόκληρο τον εργάσιμο βίο τους, οι εργαζόμενοι πληρώνοντας εισφορές σε διαφόρων τύπων «Ταμεία» και ιδιωτικές εταιρείες, προκειμένου να αποκτήσουν το δικαίωμα μετά τα 65 τους χρόνια να προσβλέπουν σε μια σειρά προνοιακού χαρακτήρα επιδόματα. Για να κατανοηθούν καλύτερα τα δεδομένα που έχουν ήδη δημιουργηθεί στην περίπτωση της Δανίας, όπου ισχύει το σύστημα των... πυλώνων, να πούμε ότι σύμφωνα με τη Γιούροστατ, το 2004 οι μέσες μηνιαίες αποδοχές των Δανών εργαζομένων, υπολογίζονταν στα 4.101 ευρώ. Το σύστημα Δανίας λοιπόν, που λανσάρει ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, προβλέπει:

Πρώτο: Τη δημόσια σύνταξη γήρατος. Αρχικά χορηγούνταν, σε όλους τους πολίτες μόλις έκλειναν το 65οέτος της ηλικία τους, ωστόσο το όριο αυτό ήδη αυξάνεται σταδιακά στα 67 έτη. Η δημόσια σύνταξη χωρίζεται σε δύο μέρη: Το βασικό (το δικαιούνται όλοι οι συνταξιούχοι) και το συμπληρωματικό (δίνεται ανάλογα με το αν υπάρχουν και άλλα οικογενειακά εισοδήματα).

Αν προσπαθήσει κάποιος να υπολογίσει με αριθμούς τα ποσά αυτής της δημόσιας σύνταξης γήρατος διαπιστώνει ότι: Η βασική δημόσια σύνταξη είναι όλο κι όλο 5.195 ευρώ το χρόνο, δηλαδή, με βάση τα δεδομένα του δικού μας εργατικού δικαίου των 14 μισθών, είναι 371 ευρώ το μήνα (!!!), για παντρεμένους ή για άτομα που συζούν. Το ποσό αυτό γίνεται 7.095 ευρώ το χρόνο (507 ευρώ το μήνα), για κάθε συνταξιούχο που ζει μόνος του.

Οσοι συνταξιούχοι δεν έχουν απολύτως κανένα άλλο εισόδημα, το συμπληρωματικό ποσό της δημόσιας σύνταξης γήρατος μπορεί να είναι άλλο τόσο. Αν υπάρχουν άλλα εισοδήματα, το συμπληρωματικό ποσό μειώνεται σταδιακά, μέχρι τον πλήρη μηδενισμό του. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, συμπληρωματικό ποσό δεν εισπράττει καθόλου το 37% των συνταξιούχων!

Δεύτερο: Τη δημόσια υποχρεωτική επικουρική σύνταξη. Καλύπτει όλους τους μισθωτούς, τους ανέργους και πολλές κατηγορίες αυτοαπασχολούμενων (προαιρετικά). Ανεξάρτητα και σε αντίθεση με το ρόλο που είχε τις προηγούμενες δεκαετίες, όταν πράγματι λειτουργούσε ως ταμείο επικουρικής σύνταξης, σήμερα λειτουργεί σε ανταποδοτική βάση με στοιχεία αναδιανομής, ενώ από το 2002 άλλαξε και ο τρόπος υπολογισμού της σύνταξης στην κατεύθυνση της πλήρους ανταπόδοσης.

Ολοι οι εργαζόμενοι 16-64 ετών που εργάζονται πάνω από 9 ώρες τη βδομάδα ασφαλίζονται υποχρεωτικά για τη σύνταξη αυτή, καταβάλλοντας εισφορές. Η μέση ετήσια εισφορά ανέρχεται σε 400 ευρώ, ενώ η μέση σύνταξη σε 1.200 το χρόνο ή 86 ευρώ το μήνα. Η μεγαλύτερη, πλήρης σύνταξη (προφανώς για τους ασφαλισμένους που ασφαλίστηκαν - εργάστηκαν όλα τα 48 χρόνια), μπορεί να φτάσει τα 3.000 ευρώ το χρόνο ή τα 215 ευρώ το μήνα.

Τρίτο: Την ειδική επικουρική σύνταξη, που καθιερώθηκε το 1999 με στόχο, όπως επίσημα αναφέρεται, «την αύξηση των κρατικών αποταμιεύσεων». Ολοι οι μισθωτοί συνεισφέρουν υποχρεωτικά στο Ταμείο το 1% του εισοδήματός τους. Το Ταμείο έχει σήμερα 3,3 εκατομμύρια ασφαλισμένους, δημιουργημένο κεφάλαιο 3,8 δισ. ευρώ, αλλά ελάχιστους συνταξιούχους. Κι αυτό επειδή από το 2002 λειτουργεί σε καθαρά κεφαλαιοποιητική βάση, με αποτέλεσμα να μη συμφέρει κανέναν να πάρει τα ψίχουλα που δίνει ως - υποτίθεται - συμπληρωματική σύνταξη.

Τέταρτο: Τις συντάξεις των επαγγελματικών Ταμείων. Πρόκειται για κατ' όνομα επαγγελματικά Ταμεία, αφού στην ουσία πρόκειται για οργανισμούς που λειτουργούν και δίνουν συντάξεις, με βάση τις εισφορές των ασφαλισμένων και τις αποδόσεις των αποθεματικών. Ετσι, παρά το γεγονός ότι στη Δανία παρόμοια Ταμεία υπάρχουν από το 19ο ακόμα αιώνα, μέχρι και το 1980 μόλις το 30% των εργαζομένων προσέφευγε σ' αυτά. Ωστόσο, η συνεχής υπονόμευση του συνταξιοδοτικού συστήματος και η σταδιακή μείωση των συντάξεων είχε σαν αποτέλεσμα, σήμερα να συγκεντρώνουν το 90% των εργαζομένων. Η σύνταξη που δίνουν μπορεί - στην καλύτερη περίπτωση, και λόγος γίνεται για ασφαλισμένους αρκετών δεκαετιών - να φτάσει το 20% του μισθού.

Πέμπτο: Ατομικές συντάξεις από ιδιωτική ασφάλιση. Πρόκειται για συνταξιοδοτικά σχήματα που πωλούν τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες, με όλες τις επιφυλάξεις και τους ενδοιασμούς που προκαλούν αυτού του είδους τα προγράμματα των πολυεθνικών, προγράμματα τα οποία, άλλωστε, σχεδόν στο σύνολό τους έχουν καταρρεύσει υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης. Στη Δανία περίπου 1.000.000 άτομα είναι ασφαλισμένα σε ιδιωτικά ασφαλιστικά σχήματα, χωρίς κανείς, έστω και μέσω της στατιστικής, να είναι σε θέση να πει τι πόσα καταβάλλουν οι πελάτες στις εταιρείες τραπεζασφαλειών, ούτε το πόσα εισπράττουν από αυτές.

Με δυο λόγια, πέρα από ένα μέρος της δημόσιας σύνταξης γήρατος, της βασικής σύνταξης που λέει και ο Γ. Παπανδρέου, όλα τα υπόλοιπα ποσά ...παίζονται. Πέρα, δηλαδή, από αυτή τη βασική σύνταξη, δεν υπάρχει τίποτα που να είναι δεδομένο και κατοχυρωμένο. Με βάση όλα αυτά προκύπτει ότι:

• Σε περίπτωση που ο 67χρονος πολίτης - δικαιούχος της δημόσιας σύνταξης γήρατος, δεν έχει απολύτως κανένα άλλο εισόδημα, η καλύτερη περίπτωση δηλαδή, θα πάρει σύνταξη 1.014 ευρώ το μήνα αν ζει μόνος του και 743 ευρώ το μήνα αν είναι παντρεμένος ή συζεί με κάποιον άλλον.
• Αν δικαιούται πλήρη δημόσια υποχρεωτική επικουρική σύνταξη, το παραπάνω ποσό μπορεί να αυξηθεί κατά 86 ευρώ το μήνα και να φτάσει τα 1.100 ευρώ.

Συμπέρασμα: Στην απόλυτα καλύτερη περίπτωση κάποιος που βγαίνει κοντά στα 70 δικαιούται σύνταξη 1.100 ευρώ το μήνα, ενώ με βάση τους μισθούς της Δανίας το ποσοστό αναπλήρωσης είναι μόλις 26,8%!!!

Ανεξάρτητα από την εκχυδαϊσμένη προπαγάνδα που γίνεται στη χώρα μας για το εύρος των κατακτήσεων των σύγχρονων Δανών εργαζομένων, είναι ολοφάνερο ότι δεν μπορεί να γίνει λόγος για ανθρώπινη ζωή, όταν η σύνταξη καλύπτει μόλις το 26,8% του μισθού. Η απάντηση, όμως που δίνουν σε αυτές τις αιτιάσεις, το ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου προσωπικά, είναι εντελώς κυνική. Σε περίπτωση που κάποιος κρίνει ότι η σύνταξη είναι μικρή, λένε, δίνονται κίνητρα για να εξακολουθήσει να εργάζεται και μετά τα 67, ώστε κάποια χρόνια αργότερα να πάρει μεγαλύτερη σύνταξη. Η άλλη απάντηση που δίνουν, συνδέεται με το περιορισμένο εύρος της κατανάλωσης που έχουν οι 70άρηδες και άρα το 26,8% αναπλήρωση του μισθού κινείται σε λογικά επίπεδα κάλυψης των αναγκών των συνταξιούχων.

Η πρόκληση είναι οφθαλμοφανής. Σε μια εποχή που το ταξικό κίνημα των εργαζομένων προβάλλει ως στοιχειώδη προϋπόθεση για την άμεση οικονομική ανακούφιση της λαϊκής οικογένειας κατώτατο μισθό 1.400 ευρώ το μήνα και κατώτερη σύνταξη ίση με το 80% του μισθού, δηλαδή 1.120 ευρώ, το ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου προσπαθούν να ξελασπώσουν το μεγάλο κεφάλαιο, πετώντας στα μούτρα των εργαζομένων «βασική σύνταξη των 500 ευρώ για όλους».

Το κύριο βέβαια δεν είναι ο Γ. Παπανδρέου και το κόμμα του. Αυτοί είκοσι χρόνια το κεφάλαιο υπηρετούσαν, το ίδιο θα κάνουν και τώρα, αν βρεθούν ξανά στην εξουσία. Το ζήτημα είναι πώς απαντάμε εμείς σ' αυτούς - και στους άλλους της ΝΔ που ίδια σχέδια έχουν στα συρτάρια τους - που απεργάζονται τη νέα επίθεση ενάντια στα λαϊκά στρώματα. Ζητούμενο είναι πώς θα τιμωρήσουμε όσο γίνεται περισσότερο αυτούς που για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και τα κέρδη των δισεκατομμυρίων, σχεδιάζουν συντάξεις των 500 ευρώ για τους εργαζόμενους. Η μαζική καταδίκη και των δύο πόλων του δικομματισμού, η μείωση της δύναμης και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι ένα το κρατούμενο. Και μαζί μ' αυτό, μη διαφεύγει της προσοχής ότι η χειρότερη τιμωρία για την οικονομική ολιγαρχία, αυτό που της προκαλεί πραγματική ταραχή και φρίκη, είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ενίσχυση του ΚΚΕ και στην κάλπη.

Κόκκινη ψήφο λοιπόν την επόμενη Κυριακή, για να χάσουν εκείνοι τον ύπνο τους και εμείς να καταφέρουμε να σώσουμε - και γιατί όχι - να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής για τους εργαζόμενους και τις συντάξεις για τους απόμαχους της δουλειάς.