Πρέπει κατ' αρχήν να διευκρινιστεί το εξής ζήτημα που αποτρέπει τη σύγχυση. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δημιουργήθηκε από την εποχή της ίδρυσης του ΟΗΕ με σκοπό την επίλυση συνοριακών διαφορών προς αποφυγή πολέμων. Το 1998 συστάθηκε και ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2002 το ιμπεριαλιστικό φερέφωνο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χαγής με τον άθλιο σκοπό να δικάσει τους Γιουγκοσλάβους ηγέτες, όπως τον Σλ. Μιλόσεβιτς, που αντιστάθηκαν στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, στην πολεμική επιδρομή του ΝΑΤΟ στη Σερβία το 1999 και στην υποταγή και το διαμελισμό της στο Κοσσυφοπέδιο.

Οι άθλιοι του Ποινικού Δικαστηρίου ονόμασαν την πατριωτική αντιιμπεριαλιστική αντίσταση ως εγκληματική πράξη και τους ηγέτες της ως εγκληματίες πολέμου. Αυτό για να θυμόμαστε και τον άθλιο ρόλο της τότε ελληνικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, στην πολεμική επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία το 1999. Το άρθρο αυτό αφορά αποκλειστικά το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Είναι γνωστά τα γεγονότα προβοκατόρικης τουρκικής επέμβασης στα Ιμια το 1996, η ψοφοδεής αμερικανόπνευστη στάση της ελληνικής κυβέρνησης και η αμερικανικής έμπνευσης τουρκική επιβολή «γκρίζας» ζώνης στην περιοχή. Στην αμέσως επόμενη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη, ο τότε Ελληνας πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης υπέγραψε συμφωνία αναγνώρισης των «ενδιαφερόντων και συμφερόντων» της Τουρκίας στο Αιγαίο με τον Τούρκο ομόλογό του Σ. Ντεμιρέλ και υπό την εποπτεία της τότε ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Μ. Ολμπράιτ. Η σύμπλεξη Ιμίων και τουρκικών «συμφερόντων και ενδιαφερόντων» στο Αιγαίο έφερε τη σφραγίδα μιας ελληνικής υποχώρησης που άγγιζε τα όρια του ενδοτισμού και της πάλαι ποτέ αμερικανοδουλείας. Το αρνητικό αυτό γεγονός που υφίσταται μέχρι τώρα ως κατεστημένο τούρκικο δικαίωμα φέρνει στη μνήμη η περίεργη θέση που ακούγεται από τον Γ. Παπανδρέου περί προσφυγής στο ΔΔ της Χάγης για κάθε τουρκική προβοκατόρικη απαίτηση σε βάρος των ελληνικών συνόρων.

Πίσω από ένα διάφανο πέπλο μιας δήθεν προσαρμογής προς το Διεθνές Δίκαιο για ειρηνική επίλυση συνοριακών διαφορών ανοίγεται μια κερκόπορτα αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας και προβάλλει μια πισώπλατη ατραπός ενός Εφιάλτη. Από τη στιγμή που η Ελλάδα θα αποδέχεται την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κάθε αυθαίρετου τουρκικού επεκτατισμού ως δήθεν υπαρκτών ελληνο-τουρκικών συνοριακών διαφορών, θα σημαίνει ότι αποδέχεται ως νόμιμη την αμφισβήτηση της αποκλειστικής ελληνικής επικράτειας. Τότε θα εμπλακεί σ' ένα λαβύρινθο ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων με πιθανές προεκτάσεις σ' όλο το εύρος και προς κάθε πλευρά των συνόρων. Μπροστά σε αυτή την εθνικά περίεργη πολιτική θέση που φαντάζει σαν συνέχεια της αρνητικής ιστορίας των Ιμίων και των γκρίζων ζωνών το κίνημα ειρήνης απαντά: