Ανθρωποι στους υπονόμους να δηλώνουν καλύτερα εκεί, παρά στον πάνω κόσμο (Αμερική). Ανθρωποι που δεν ξέρουν από πού να φυλαχτούν, με τη μια ομάδα επιστημόνων να δηλώνει ότι το φάρμακο για τη γρίπη προκαλεί παραλύσεις και την άλλη να παραγγέλλει περισσότερα από αυτά τα φάρμακα (Αγγλία). Εργάτες πελάτες σε σύγκρουση με εργάτες της αναγκαστικής δουλειάς την Κυριακή (Γαλλία).

Και στις τρεις περιπτώσεις διαπιστώνουμε έναν κάποιο θρίαμβο της «ελευθερίας». Της ελευθερίας των καπιταλιστών να κερδίζουν καταστρέφοντας εργατική δύναμη.

Οι άστεγοι στις ΗΠΑ έχουν κάνει κερδοφόρες τις τράπεζες πριν βρεθούν οι ίδιοι στο δρόμο. Και οι πελάτες που έσπευσαν στα μαγαζιά που άνοιξαν την Κυριακή στη Γαλλία είναι παιδιά και εγγόνια εργατών που πάλεψαν για να κατοχυρωθεί ως αργία η Κυριακή. Εργάτες που θα χρειαστεί να παλέψουν απ' την αρχή για την αλφαβήτα των εργατικών κατακτήσεων.

Δεν ξεμπερδεύουμε εύκολα, ούτε διαπιστώνοντας τη φρίκη στην πίσω αυλή του καπιταλισμού, ούτε αναγνωρίζοντας στις εξελίξεις ιδεολογική κυριαρχία του κεφαλαίου σε συνειδήσεις εργατών.

Επιβάλλεται - π.χ. - να δούμε ακόμα πιο συστηματικά το ρόλο του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης. Το μεταξύ τους ανταγωνισμό στο ποιος θα πείσει περισσότερους ότι καθυστερούν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις γι' αυτό δεν πάνε καλά τα πράγματα (Σουφλιάς και Παπαδόπουλος του ίδιου νομίσματος όψεις). Δεν πρόκειται για διαστρέβλωση της αλήθειας. Την αλήθεια της τάξης που υπηρετούν προβάλλουν. Κι εδώ είναι ένα πρόβλημα. Το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης έχει πολλή δουλειά να κάνει και δείχνει ότι δεν κάνει διακοπές σ' αυτή του τη δουλειά. Γιατί μόνο έτσι, με αδιάλειπτη πολιτική παρέμβαση, μπορεί να μένει αδιατάρακτο το πολιτικό σύστημα όταν κλονίζεται η οικονομική βάση.

Κρατάμε από τις πολιτικές εξελίξεις, δημόσιες ή «σπιτικές», αυτό που λείπει στο βαθμό που είναι αναγκαίο: Μια λαϊκή παρέμβαση ικανή να φέρει τα πάνω κάτω. Κι επειδή αυτά δε συμβαίνουν μόνα τους, το διά ταύτα οδηγεί πάντα στο ΚΚΕ, στο κάθε κομμουνιστικό κόμμα όπου Γης, από την ισχυροποίηση του οποίου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η ανάπτυξη της εργατικής λαϊκής πάλης, τέτοιας πάλης που να βάζει στην άκρη την κούφια αντιπαράθεση των διαχειριστών για το ποιος μπορεί καλύτερα να εκτονώσει τη λαϊκή οργή - και να βάζει πλώρη για τη διεκδίκηση άλλης οικονομίας με άλλη εξουσία.

Αλλιώς, θα συζητάμε τη μια μέρα για την κερδοσκοπία στους παιδικούς σταθμούς και την άλλη στις ντομάτες ενώ όλα αυτά είναι θεσμοθετημένη λειτουργία της αγοράς ακριβώς για να αυξάνει το κέρδος.

Ασχετο: Οι «ιστορίες συνωμοσίας» πλέον δημοσιεύονται από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Δεν τους έπιασε ο πόνος. Θέλουν τώρα που δεν υπάρχει ακόμα κίνδυνος, να τα ισιώσουν όλα. Γράφουν για την αντεπανάσταση σαν λαϊκό ιστορικό ανάγνωσμα για να μην προχωρά η συζήτηση για το περιεχόμενο. Για το γεγονός, δηλαδή, ότι ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε δεν έπεσε γενικώς αλλά ανατράπηκε. Να μη γίνεται συζήτηση - παράδειγμα - για παραβιάσεις βασικών νόμων της σοσιαλιστικής οικονομίας αλλά και για την εγκατάλειψη της δικτατορίας του προλεταριάτου σε μια κρίσιμη για το ίδιο το σύστημα περίοδο. Για το πλαίσιο, δηλαδή, μέσα στο οποίο άνθησαν και οι Γκορμπατσόφ. Μια τέτοια συζήτηση, που σε βάθος προσπαθούν να κάνουν οι κομμουνιστές, είναι μια συζήτηση επικίνδυνη για τους καπιταλιστές.

Η πολιτική εξουσία στον καπιταλισμό πράγματι θα μένει αδιατάρακτη όσο δεν απειλείται από μια συνειδητή στη διεκδίκηση της ίδιας της εξουσίας εργατική τάξη. Η πολιτική εξουσία στο σοσιαλισμό δεν μπορεί να διατηρηθεί όσο η ταξική πάλη διεξάγεται με όρους που δεν απαγορεύουν στους καπιταλιστές να σηκώσουν κεφάλι. Και στις δυο περιπτώσεις ο ρόλος του κομμουνιστικού κόμματος αναδεικνύεται κυρίαρχος.

Οι αστοί πολιτικοί, λοιπόν, κάνουν τη δουλειά τους. Κι εμείς τη δική μας. Εδώ και η πάλη με τον οπορτουνισμό, ακριβώς ως δύναμη που γεννιέται και αναπτύσσεται ως υπονομευτής μέσα στο εργατικό κίνημα.