Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι εργαζόμενοι συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, δίνοντας ώθηση στον επίμονο ταξικό αγώνα που ολοκληρώθηκε με επιτυχία

Υστερα από μια σκληρή ταξική αναμέτρηση, που κράτησε πάνω από 2 μήνες, ακύρωσαν τα αντεργατικά σχέδια της εργοδοσίας και πέτυχαν: Ανάκληση 13 απολύσεων. Μετατροπή των 3ήμερων σε πλήρη απασχόληση, βάζοντας φρένο στην γενίκευσή τους. Υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας για το 2009, που προβλέπει αυξήσεις 5,5% από 1/9 σε όλους τους βασικούς μισθούς και 9,5% σε τρεις ειδικότητες με το χαμηλότερο βασικό μισθό (1.000 - 1.500 ευρώ).

Η αδιαλλαξία της εργοδοσίας να υπογράψει ΣΣΕ για το 2009 με αυξήσεις ύψους 1,5% από Μάη, η κατάργηση τμημάτων και αντικατάστασή τους από εργολάβους, οι απολύσεις και η προσπάθεια εφαρμογής τής εκ περιτροπής απασχόλησης, ήταν οι λόγοι που οι εργαζόμενοι, μέσα από Γενική Συνέλευση αποφάσισαν κινητοποιήσεις. Για πάνω από δύο μήνες δώσαμε έναν παλικαρίσιο ταξικό αγώνα με απεργίες, στάσεις εργασίας, συγκεντρώσεις, πορείες στα αρμόδια υπουργεία και στο τελεφερίκ με συμμετοχή που έφτανε στο 90% - 95% στα τμήματα του καζίνο - «σλοτς», κ.λπ.

Με τις πλάτες της κυβέρνησης, πατώντας σταθερά στους αντεργατικούς νόμους των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για ελαστικές μορφές απασχόλησης, εργολάβους, εκ περιτροπής απασχόληση, απολύσεις, κ.λπ., με τη βοήθεια που παρέχει η εργοδοσία, η λογική του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού και συναίνεση και υποχώρηση από τις διεκδικήσεις μας, την εξασφάλιση της σιωπής από τα ΜΜΕ, πλην του «Ριζοσπάστη» και του «902» και την αξιοποίηση της Δικαιοσύνης, πίστεψε πως θα τα κατάφερνε. Λογάριασαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο, γιατί υποτίμησαν την αντοχή των εργαζομένων στις πιέσεις, στις απειλές, στα καψόνια με τις βάρδιες, στην εξαγορά με «βολικά προγράμματα ή πόστα», στην αποδοχή της συκοφάντησης του σωματείου και συγκεκριμένα των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, των κομμουνιστών, αν και το είχαν δοκιμάσει και στο παρελθόν και έχασαν.

Υπερεκτίμησαν το ρόλο του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, που με τη λογική του συμβιβασμού, της μοιρολατρίας σπέρνει την απογοήτευση και προωθεί τη λύση των προβλημάτων σε προσωπικό και όχι συλλογική επίπεδο. Υπερεκτίμησαν ακόμη τη δυνατότητα των «προθύμων» να διασπάσουν τους εργαζόμενους με βάση τα πολιτικά τους πιστεύω με αντι-ΚΚΕ και αντι-ΠΑΜΕ επιθέσεις (χρησιμοποιώντας τις ίδιες ακριβώς εκφράσεις με τους εκπροσώπους της εταιρείας), αφού η μεγάλη πλειοψηφία τούς γύρισε την πλάτη και συμμετείχε ενεργά στις κινητοποιήσεις για τα προβλήματα που δεν έχουν χρώμα αλλά αιτίες που τα δημιουργούν.

Οταν η διοίκηση της εταιρείας διαπίστωσε μέσα από αυτόν τον αγώνα, όλα τα παραπάνω και πως οι απειλές, οι διώξεις συνδικαλιστών με εξώδικα, αγωγές, κ.λπ., η παρεμπόδιση της συνδικαλιστικής δράσης με τραμπουκισμούς και εξώδικα και η προσπάθεια ποινικοποίησης των αγώνων αντί να τρομοκρατήσουν, πεισμώνουν και συσπειρώνουν τους εργαζόμενους, αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Ο συγκεκριμένος αγώνας και τα όποια αποτελέσματα είχε αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, αν πάρουμε υπόψιν τις συγκεκριμένες συνθήκες, την προσπάθεια που γίνεται ενάντια στους οργανωμένους συλλογικούς αγώνες σε ταξική κατεύθυνση και την κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα με ευθύνη των συμβιβασμένων πλειοψηφιών (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΑΠ) στην ηγεσία του.

Απέδειξε - όπως και ο αγώνας των εργαζομένων στον «Παπουτσάνη», στη «Ζώνη» και αλλού - πως και σε αυτές τις συνθήκες μπορούν οι εργαζόμενοι με ταξικά προσανατολισμένους αγώνες, καλά οργανωμένους και με την αλληλεγγύη μεταξύ τους, να εμποδίσουν τα χειρότερα και να έχουν ακόμη και κατακτήσεις. Απέναντι στη γενικευμένη, σφοδρή επίθεση που έρχεται, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν έχουν άλλο δρόμο από την άμεση, οργανωμένη, συντονισμένη απάντηση, ενάντια στις στρατηγικές που υπηρετούν την πλουτοκρατία και την καταδίκη όσων τις υπηρετούν σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο.