Πριν από δέκα μέρες, στις 11 Ιούνη, ήταν η Παγκόσμια Μέρα κατά της Παιδικής Εργασίας. Σύμφωνα με στοιχεία που παραθέτει η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας, περίπου 218 εκατομμύρια παιδιά στον πλανήτη εξαναγκάζονται να δουλεύουν, ενώ ένα στα έξι, περίπου 37 εκατομμύρια, εργάζεται σε περιβάλλον που βλάπτει τη σωματική και ψυχική του υγεία. Την ίδια μέρα, το υπουργείο Απασχόλησης, με μια ανακοίνωσή του, επιδίδεται, δήθεν, σε μια προσπάθεια «ευαισθητοποίησης» της ελληνικής κοινωνίας για το πρόβλημα της παιδικής εργασίας και καταγράφει με ένταση ότι στη χώρα μας «το φαινόμενο της παιδικής εργασίας έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις». Αναφέρει, μάλιστα, ότι τουλάχιστον 80.000 παιδιά, ηλικίας 14 έως και 19 ετών, εργάζονται καθημερινά στα εργοστάσια, στις βιοτεχνίες, στα χωράφια και στους δρόμους, ενώ αναγνωρίζει ότι για τις ηλικίες κάτω των 14 ετών δεν υπάρχουν στοιχεία!

Και όμως, αντί η πολιτεία, η κυβέρνηση και το υπουργείο Απασχόλησης να ανοίξουν μέτωπο με αυτήν τη μάστιγα, αντί να φροντίσουν όσο γίνεται περισσότερα παιδιά και έφηβοι να οδηγούνται στα μαθητικά θρανία, αντί, δηλαδή, για το στοιχειώδες καθήκον που έχει απέναντι στη νέα γενιά - την εξασφάλιση της μόρφωσης - φτιάχνει Προγράμματα που σπρώχνουν άρον - άρον δεκαεξάρηδες και δεκαεφτάρηδες στην εργασία. Μάλιστα, διαφημίζει αυτά τα προγράμματα, ως συνεισφορά στη νεολαία, για να μη νιώθουν ότι είναι «στην απέξω»!

Οχι, τέτοιου είδους Προγράμματα δεν είναι ούτε μια «αρχή», ούτε «μια ευκαιρία» για τους νέους, όπως διαφημίζει το υπουργείο. Το αντίθετο, είναι μια «αρχή και μια ευκαιρία» για φτηνή παιδική εργασία για τους εργοδότες. Είναι πρόγραμμα γιγάντωσης της παιδικής εργασίας. Είναι το κλείσιμο της πόρτας στη μόρφωση των παιδιών. Και οι ευθύνες της κυβέρνησης και της ΕΕ, που συγχρηματοδοτεί τέτοια προγράμματα, είναι μεγάλες.