Ο Γκαρσία αρχικά προσπάθησε να πείσει ότι η εξέγερση των ιθαγενών δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία εξέγερση «πολιτών δεύτερης κατηγορίας», υποκινούμενη μάλιστα από «ένα δίκτυο κομμουνιστών»... Προσπάθησε να παρουσιάσει τους εξεγερμένους ως δολοφόνους που «σφαγίασαν» 24 μέλη των αρχών ασφαλείας. Η οργή από τη σφαγή στην Μπάγκουα ξεπέρασε τα σύνορα του Περού. Δεκαέξι μέρες μετά, επιβεβαιωμένος αριθμός νεκρών δεν υπάρχει, ίσως ξεπερνούν και τους 40 ενώ αγνούνται 60.
Ο Αλαν Γκαρσία βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα κύμα αντίδρασης πρωτοφανές. Στις 11 του Ιούνη το Περού σείστηκε από τις διαδηλώσεις όχι πλέον μόνο των ιθαγενών αλλά δεκάδων λαϊκών και συνδικαλιστικών οργανώσεων που κάλεσε το «Μέτωπο για τη Ζωή και την Κυριαρχία». Απομονώθηκε και διεθνώς. Εξαναγκάστηκε, λοιπόν, σε ένα ακόμη ελιγμό: την απόσυρση των δύο επίμαχων νομοσχεδίων... Η μάχη όμως του λαϊκού κινήματος συνεχίζεται.