Στις παρουσιάσεις των ψηφοδελτίων, όπως κάθε φορά, δεν έλειψαν οι «ωραίες εκφράσεις», οι οποίες, όμως, δε μπόρεσαν να κρύψουν την ομοιότητα των «κριτηρίων», ακόμα και στην επιλογή υποψηφίων. Το παιχνίδι εντυπώσεων και εσωκομματικών ισορροπιών «έβγαζε μάτι». Τα κούφια λόγια για την Ευρώπη της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατίας λίγους έπεισαν. Τα επίθετα για τους καταξιωμένους υποψήφιους που θα ανταποκριθούν στην ευρωπαϊκή «πρόκληση» ήταν τόσο πληκτικά.
Θα αρχίσουν, πάλι, οι «μεγάλες κόντρες» Καραμανλή - Παπανδρέου, οι οποίες καμία σχέση δεν έχουν με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, καθημερινά. Θα πετάξουνε δύο τρεις ατάκες για τους «ασθενέστερους συμπολίτες μας», θα «τσακωθούν» για το ποιος έκανε περισσότερα σκάνδαλα, θα αραδιάσουν κάμποσα νούμερα για την «ανάπτυξη» της χώρας, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης τους και θα μας καλέσουν να τους ψηφίσουμε. Με τα πρώτα αποτελέσματα θα μιλήσουν και οι δύο για «νίκη».
Δυστυχώς, όμως, τους βοηθάει πολύ η απογοήτευση. Δεν τους νοιάζει ο «τρόπος» που τους ψηφίζεις, αλλά το εάν τους ψηφίζεις. Αυτοί ακάθεκτα θα συνεχίσουν το «έργο» τους. Ενα «έργο» που φαίνεται μόνο από ένα στοιχείο. Οι φόροι που πληρώνουν οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν μειωθεί, τις δύο τελευταίες δεκαετίες, από 45% σε 25%. Για τους μισθούς δε θα πούμε κάτι. Ολοι ξέρουμε με πόσα ζούμε κάθε μήνα.
Μαζί κατάφεραν αυτά τα «επίτευγματα», υποστηρίζοντας ότι τα κέρδη των επιχειρήσεων θα φέρουν νέες θέσεις εργασίας και «ανάπτυξη» της χώρας. Μαζί καλλιεργούν απόψεις που λένε «δε βαριέσαι, ό,τι είναι να καταφέρω θα το καταφέρω μόνος μου». Φέρνουν και αυτές το «επιθυμητό» αποτέλεσμα: Ο «καθένας στον κόσμο του» και ο κόσμος στα χέρια αυτών που κατέχουν και κερδίζουν.