Στις χτεσινές εφημερίδες δημοσιεύτηκαν τα αποτελέσματα της έρευνας για τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς των ελληνικών νοικοκυριών. Οι κυβερνώντες και από κοντά οι άθλιοι προπαγανδιστές του έργου τους έσπευσαν να πανηγυρίσουν, υποστηρίζοντας πως ζούμε σε συνθήκες ευδαιμονίας. Τώρα, λέει, έχουμε περισσότερες τηλεοράσεις, κινητά τηλέφωνα, κάποιοι, μάλιστα, απέκτησαν και εξοχικό σπίτι. Το πώς τα κυβερνητικά επιτελεία θα αξιοποιήσουν παραπέρα την έρευνα αυτή μένει να το δούμε. Εκείνο, πάντως, που έχει μια σημασία είναι να μη διαφεύγει της προσοχής ότι η στατιστική από τη φύση της είναι δυνατόν - μέσα από την εξομοίωση που επιβάλλουν οι αριθμητικοί μέσοι όροι - να καταλήγει σε γενικά αποτελέσματα, που να αλλοιώνουν εντελώς την πραγματικότητα.

Βέβαια, για τον μισθοσυντήρητο της χώρας μας, τον συνταξιούχο, τους άλλους εργαζόμενους, τις οικογένειες, που με την εργασία των μελών τους προσπαθούν να τα φέρουν όπως - όπως βόλτα, οι στατιστικές έρευνες, πριν καν δημοσιευτούν, έχουν ξεπεραστεί από τη ζωή. Οι ψυχροί αριθμοί, που λένε ότι το 14% των Ελλήνων διαθέτουν εξοχική κατοικία, είναι παντελώς αδιάφοροι για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, που καθημερινά ανεβαίνει το Γολγοθά της επιβίωσης. Τα στοιχεία που υποστηρίζουν ότι σχεδόν όλες οι οικογένειες έχουν πλέον τηλεόραση ή ότι το 33% κυκλοφορεί με κινητό τηλέφωνο, ουδείς τα συνδέει στις μέρες μας με τη βελτίωση του επιπέδου ζωής, όταν στους πάντες είναι γνωστό πως τα περισσότερα καταναλωτικά είδη αποκτώνται κυρίως μέσω της ομηρίας που επιβάλλεται με τα τραπεζικά δάνεια και τις πιστωτικές κάρτες.

Οπως και να σερβίρουν οι προπαγανδιστές της κυβερνητικής πολιτικής την έρευνα των οικογενειακών προϋπολογισμών και να επιδιώκουν να πείσουν για την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης των εργαζομένων, οι προσπάθειές τους θα πέφτουν στο κενό. Τις ακυρώνει η ίδια η πραγματικότητα. Δε χρειάζεται να πάει κανείς μακριά. Οι τιμές στην αγορά των καυσίμων και μόνο, αποδεικνύουν ποιες είναι οι συνέπειες και οι επιπτώσεις από τον αντιλαϊκό μονόδρομο που ακολουθεί η κυβερνητική πολιτική. Και εδώ δε χρειάζονται στατιστικές έρευνες. Τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού δεν την αφορά καμιά φιλολογία περί των συνθηκών ζωής της, όταν, για να αγοράσει πετρέλαιο θέρμανσης για τις ανάγκες του χειμώνα, πρέπει να πληρώσει διπλάσια τιμή από πέρσι. Εκεί που έδινε 77 χιλιάδες για τον τόνο, τώρα υποχρεούται να καταβάλει 165.000 και έχει ο καιρός...

Οι εξελίξεις με τις τιμές στο πετρέλαιο είναι άκρως διδακτικές για την πορεία που ακολουθεί η κυβέρνηση. Περισσότερο από το 50% της τιμής των καυσίμων είναι φόροι. Κι όμως, παρά το γεγονός ότι από τη φορολογική μας επιβάρυνση και τις πληρωμές μας στον κρατικό προϋπολογισμό έχουν ήδη διαμορφωθεί πλεονάσματα, που είναι πάνω από μισό τρισεκατομμύριο δραχμές, η κυβέρνηση αρνείται κατηγορηματικά να μειώσει τους ειδικούς φόρους στα καύσιμα, ένα μέτρο που θα αποτελούσε έστω μια ανάσα για τα λαϊκά στρώματα. Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Κεντρικό πυρήνα της ακολουθούμενης πολιτικής, λόγω της αποδεδειγμένα τυφλής υποταγής και εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου, αποτελεί η πλήρης περιφρόνηση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα λαϊκά στρώματα.