Ο τελευταίος κυβερνητικός ανασχηματισμός και η αντικατάσταση Αλογοσκούφη, του «αρχιτέκτονα» της οικονομικής πολιτικής των τελευταίων πέντε χρόνων, έφεραν στο προσκήνιο το θέμα του προσανατολισμού της οικονομικής πολιτικής. Το ερώτημα, που υποτίθεται πως τίθεται, είναι αν η αλλαγή του υπουργού σηματοδοτεί και αλλαγή της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης. Επιτελείς κομμάτων, θεωρούν, ότι με τον κυβερνητικό ανασχηματισμό η πολιτική ζωή της χώρας εισέρχεται σε προεκλογική περίοδο, ενώ η κυβέρνηση επιδιώκει να τον συνδέσει με ένα γενικότερο κλίμα αλλαγών, ειδικά στην οικονομική πολιτική. Ετσι ακούσαμε το νέο υπουργό Οικονομίας να δηλώνει ότι δε θα υπάρξει καμιά επιβάρυνση για χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους, αγρότες και μικρομεσαίους, ενώ έκανε λόγο και για «αναγκαίες προσαρμογές» στην ασκούμενη οικονομική πολιτική.

Ακόμα και αν δεχτούμε, ότι διανύουμε προεκλογική περίοδο, ή ότι η κυβέρνηση, υπό το βάρος των δυσμενών δημοσκοπήσεων, προτίθεται να κάνει ορισμένες «διορθωτικές» κινήσεις, το ερώτημα παραμένει: Σηματοδοτεί ο ανασχηματισμός στροφή στην οικονομική πολιτική; Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ - αλλά και της όποιας άλλης κυβέρνησης από κόμματα του ευρωμονόδρομου προκύψει στο μέλλον - δεν πρόκειται να αλλάξει την πολιτική της επί το φιλολαϊκότερο ούτε κατά ένα γιώτα. Αντίθετα, αναμένεται να γίνει επιθετικότερη, περισσότερο βάρβαρη και επαχθής και γι' αυτό τα λαϊκά στρώματα ας ετοιμάζονται για τα χειρότερα.

Κατ' αρχάς η όποια πολιτική και πολύ περισσότερο η οικονομική πολιτική, δε χαράσσεται από τις προσωπικές επιθυμίες του κάθε πολιτικού ή και του ίδιου του πρωθυπουργού της χώρας και ό,τι μπορεί να λέγεται πέραν αυτού αποβλέπει στη δημιουργία αυταπατών και ψευδαισθήσεων στους εργαζόμενους, που σηκώνουν το άχθος των διαχρονικών αντιλαϊκών πολιτικών. Οποιος υποστηρίζει το αντίθετο «παραβλέπει» ότι η οικονομική πολιτική καθορίζεται και αποφασίζεται με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης, που σε αυτή τη φάση έχει θέσει ως πρώτο της στόχο την ολοκλήρωση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων. Φαίνεται ότι «ξεχνούν» ότι στα πλαίσια της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΟΝΕ, η εισοδηματική, η δημοσιονομική, η συναλλαγματική ή η επιτοκιακή πολιτική δεν είναι υπόθεση διαφόρων... αποχρώσεων, που αλλάζει με βάση τους υπουργούς ή ακόμα και τις κυβερνήσεις, αλλά αποτελεί ευρωενωσιακή συμφωνία, που την υπηρετούν όσοι πορεύονται τον ευρωμονόδρομο. «Ξεχνούν», ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στη Σύνοδο Κορυφής της Λισαβόνας, συμφώνησαν στη χάραξη κοινής στρατηγικής, η οποία επιδιώκει να καταστήσει ως το 2010 το ευρωπαϊκό κεφαλαίο το ανταγωνιστικότερο του πλανήτη... «Ξεχνούν», ότι με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, τον Αύγουστο του 2007, η ελληνική κυβέρνηση έχει συνταχθεί μαζί με τις άλλες κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και έχει συμφωνήσει στην εφαρμογή πολιτικών μεταφοράς των συνεπειών της οικονομικής κρίσης στους λαούς της Ευρώπης. Και πρέπει να λάβουμε επίσης υπόψη, ότι η οικονομική κρίση, δεν έχει κτυπήσει ακόμα την πόρτα μας...

Το θέμα για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν είναι η ανίχνευση των κυβερνητικών προσανατολισμών. Αυτοί είναι δεδομένοι. Ετσι, καμία επανάπαυση, καμία αυταπάτη. Καμία ψευδαίσθηση. Η απάντηση στο μονόδρομο του κεφαλαίου, είναι η αγωνιστική, ταξική, συσπείρωση, η ενδυνάμωση και ακόμα μεγαλύτερη ανάπτυξη του κινήματος αντίστασης. Η ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών με την αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ, που στις μέρες μας αποκτά το χαρακτήρα του αναγκαίου και του επείγοντος.