Ωστόσο, δε λείπει και η ελληνική εμπειρία των ΣΔΙΤ. Πρόκειται για τα μεγάλα έργα (Αεροδρόμιο Σπάτων, Ρίο - Αντίρριο και Αττική Οδός) που ανατέθηκαν με τις περιβόητες «συμβάσεις παραχώρησης» επί ΠΑΣΟΚ και την παραχώρηση των μεγάλων οδικών αξόνων που έγινε πρόσφατα επί ΝΔ.

Τα τρία πρώτα έργα - όπως λέει και η προαναφερόμενη μελέτη του ΤΕΕ - δύσκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «αυτοχρηματοδοτούμενα», δεδομένου του υψηλού ποσοστού συμμετοχής του ελληνικού δημοσίου στο κόστος κατασκευής (το ελληνικό δημόσιο κατέβαλε το 33% έως 41% του κόστους, ενώ τα ίδια κεφάλαια των ιδιωτικών ομίλων κυμαίνονταν από 6% έως 13%). Επίσης, το κόστος του ελληνικού δημοσίου δεν περιορίζεται μόνο στο ποσοστό συμμετοχής στην κατασκευή των έργων, αλλά και στις δεσμεύσεις που αναλαμβάνει μέσω εγγυήσεων, καταβολής επιπλέον επιδοτήσεων κλπ.

Τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν και με τις συμβάσεις που υπέγραψε η ΝΔ, όπου μάλιστα δόθηκαν οι εισπράξεις των διοδίων στους ιδιωτικούς ομίλους πριν καν ξεκινήσουν τα έργα!

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ο ελληνικός λαός να πληρώνει και για την κατασκευή και για τις εγγυήσεις ή τις προκαταβολές, αλλά και για τη χρήση των έργων και το μεγάλο κεφάλαιο να θησαυρίζει. Θυμίζουμε ότι ένα πέρασμα στο Ρίο - Αντίρριο στοιχίζει 11,20 ευρώ, μια διαδρομή στην Αττική Οδό 2,80 ευρώ, ενώ στα διόδια της Εθνικής οδού, είχαμε - ως πρώτη μάλιστα δόση - αυξήσεις έως και 179%!