Οσο υπήρχε ο σοσιαλισμός, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, η Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου, οι διάφορες επιτροπές αντιντόπινγκ ελέγχων ήταν - και είναι - όργανα των πολυεθνικών που διοργανώνουν τους αγώνες με κριτήριο το κέρδος. Τις διαφέντευαν οι καπιταλιστικές χώρες και όχι οι σοσιαλιστικές, η ΕΣΣΔ, η ΓΛΔ, κλπ. Τους ρωτάμε λοιπόν: Αφού τα είχαν όλα στα χέρια τους οι «Δυτικοί», όταν οι αθλητές από τις σοσιαλιστικές χώρες έσπαγαν τα ρεκόρ και έπαιρναν τα μετάλλια στις Ολυμπιάδες, γιατί δεν έπιασαν κανέναν ντοπαρισμένο; Γιατί τώρα που ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός και στον αθλητισμό έφτασε στο απόγειό του και κανείς δεν ξέρει ως πού θα φτάσει, βγάζουν ο ένας τ' αλλουνού τ' άπλυτα στη φόρα στο ντόπινγκ αλλά ενοχοποιούν το σοσιαλισμό; Γιατί μη μας κάνουν τους αθώους... Ολοι οι «αρμόδιοι» στον αθλητισμό που διαπλέκονται ταυτόχρονα και με τα μονοπώλια είναι μπλεγμένοι ως τα μπούνια. Και όλοι θέλουν να «φάνε». Οταν όμως δεν τα βρίσκουν στη μοιρασιά, τότε πέφτουν και μερικές καρφωτές. Και έτσι βγαίνει η μπόχα στον αέρα λειτουργώντας σαν εκτονωτική βαλβίδα, για να συνεχίζει το σύστημα μετά τους κραδασμούς, δηλαδή να συνεχίζεται ο ντοπαρισμένος αθλητισμός σαν να μην τρέχει τίποτα. Το ζήσαμε και στην Ολυμπιάδα του 2004.

Αυτή όμως η ταχτική των δήθεν «πέφτουμε από τα σύννεφα» ανθρώπων των αστικών ΜΜΕ, που πασχίζει να κατασκευάσει σωσίβιο για τη σαπίλα του καπιταλισμού ρίχνοντας το ανάθεμα για την κατάντια του στο σοσιαλισμό, προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες στο σύστημα, αφού του δίνει τα άλλοθι που χρειάζεται, για να γίνεται ανεκτό από το λαό και τη νεολαία ως τέτοιο, σάπιο και εκμεταλλευτικό, επειδή ακριβώς είναι ιστορικά ξεπερασμένο. Να καθυστερήσει τον ερχομό του νεκροθάφτη του επιχειρεί. Εμποδίζοντας να αναπτυχθεί και να δυναμώσει η έχθρα ενάντια στην εξουσία και τους καπιταλιστές, μέσα και από την αποστροφή την οποία προκαλεί η ντόπα στον πρωταθλητισμό. `Η πιο σωστά, όσο αποκαλύπτεται η σαπίλα του, επομένως και μεγαλώνει η αποστροφή των μαζών απέναντι σ' αυτό, τόσο να ορθώνουν εμπόδια στην πάλη τους για τη δική τους εναλλακτική κοινωνικοπολιτική διέξοδο στη δική τους σοσιαλιστική κοινωνία, προπαγανδίζοντας ότι ο σοσιαλισμός ήταν μια από τα ίδια, ίδιος με τον καπιταλισμό! `Η και χειρότερος. Είναι όλοι αυτοί που δε χάνουν ευκαιρία να δώσουν διαπιστευτήρια στο σύστημα ότι, ο καθένας με τον τρόπο του και από τη θέση του, το υπηρετούν πιστά, βγάζοντας το αντισοσιαλιστικό τους μένος. Και ο καθένας παίζει καλά το ρόλο του.

Αίφνης ο Αλ. Αλαβάνος, σε τηλεοπτική εκπομπή, ανακάλυψε πως στο σοσιαλισμό οι αθλητές ντοπάρονταν. Πασχίζει και αυτός να δώσει ως πρώην φίλος του σοσιαλισμού που είδε το φως του με την αντεπανάσταση και συμπληρώνει (ή μήπως είναι το καλύτερο άλλοθι του συστήματος;) ως «αριστερός» τους εχθρούς του σοσιαλισμού. Πάντα ένας πρώην γίνεται πιο μ-πειστικός.

Το επανέλαβε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, πρώην αθλητής στίβου στους δρόμους ταχύτητας, Β. Παπαγεωργόπουλος. «Το ντόπινγκ το εφάρμοσαν οι χώρες του ανατολικού μπλοκ και στη συνέχεια το αποδέχτηκαν οι Αμερικανοί που χρησιμοποίησαν ουσίες σε υπερβολικές δόσεις». Αυτός πάλι, ως πολιτικό στέλεχος της ΝΔ και της πλουτοκρατίας, χρησιμοποιεί την πρώην πρωταθλητική του ιδιότητα για να ρίξει λάσπη. Ισως και να 'χει απωθημένα, αφού ποτέ δεν κατάφερε να κερδίσει σε κούρσα τον Σοβιετικό Μπορζόφ και, αίφνης, αυτά που δεν μπορούσε να πει όσο ήταν στους αθλητικούς στίβους, τα ανακάλυψε τώρα που αθλείται στον πολιτικό στίβο της κερδοφορίας της πλουτοκρατίας.

Αλλά κάθε φαινόμενο, και το ντόπινγκ, πρέπει να εξετάζεται μέσα στις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που αναπτύσσεται, προκειμένου να μπορεί να κριθεί αντικειμενικά και μάλιστα να βγαίνουν συμπεράσματα σε όφελος του λαού και της νεολαίας.

Ολοι όμως αυτοί που βρήκαν την ευκαιρία να ρίξουν χολή στο σοσιαλισμό μιλούν λες και ο σοσιαλισμός είχε «το πάνω χέρι» στις παγκόσμιες διαδικασίες. Λες και δεν ήταν, και είναι πολύ περισσότερο σήμερα, ο καπιταλισμός που διαφέντευε τα παγκόσμια αθλητικά δρώμενα, όπως και σήμερα, αλλά ο σοσιαλισμός.

Δεν το κάνουν ως καλοπροαίρετη κριτική σε υπαρκτά λάθη του σοσιαλισμού. Πρώτ' απ' όλα η επιμονή στην προπαγάνδα για ντοπάρισμα αθλητών από τις σοσιαλιστικές χώρες, πέρα από την ένταξή της στη γενικότερη υπόθεση - άλλοθι στην καπιταλιστική κοινωνία και την πολιτική της εξουσία (εδώ, έφτασαν να πουν ότι το ντόπινγκ αναπτύχθηκε στον καπιταλισμό ως εξαγόμενο του σοσιαλισμού), επιδιώκει να συγκαλύψει το αντικειμενικό γεγονός της ανάπτυξης του μαζικού λαϊκού αθλητισμού σ' αυτές τις χώρες, με καθολική μέριμνα της κοινωνίας σε υποδομές και ειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό. Κανείς απ' αυτούς δε μιλά γι' αυτό, δε λέει κουβέντα, για την οργάνωση του αθλητισμού στο σοσιαλισμό. Που ήταν σ' όλη την κλίμακα της κοινωνίας οργανωμένος, ως συστατικό μέρος της δωρεάν καθολικής κοινωνικής παροχής υπηρεσιών Υγείας στο λαό. Επομένως, ο αθλητισμός ήταν άρρηκτα δεμένος με την ολόπλευρη σωματική και πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου, προσφέροντάς του πρώτ' απ' όλα υγεία, ως ένα από τα θεμέλια της ζωής του. Ο αθλητισμός ήταν μέρος της ζωής των παιδιών, από τους παιδικούς σταθμούς ακόμη και τα νηπιαγωγεία, συνδεδεμένος εδώ και με το παιχνίδι. Ηταν καλά οργανωμένος στα σχολειά, στα εργοστάσια, όπου καθένα είχε τουλάχιστον το δικό του γήπεδο, ενώ υπήρχαν σε επίπεδο γειτονιάς οργανωμένες αθλητικές εγκαταστάσεις, από πισίνες για κολύμπι έως εγκαταστάσεις για γυμναστική, για χειμερινά σπορ, γήπεδα για όλα τα ομαδικά αθλήματα, κλπ.

Αλλά ας δούμε ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία της εποχής της παράλληλης εξέλιξης των δύο συστημάτων, στα πλαίσια της ανειρήνευτης αντιπαράθεσης μεταξύ τους σ' όλους τους τομείς της κοινωνικοοικονομικής και πολιτικής ζωής που δεν άφησαν απ' έξω τον αθλητισμό.

Η ΕΣΣΔ ήταν αποκλεισμένη από τους Ολυμπιακούς Αγώνες από το τέλος ακόμη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, παρά το γεγονός ότι η τσαρική Ρωσία ήταν μέλος της ΔΟΕ. Η ΔΟΕ των καπιταλιστών δεν μπορούσε να ανεχτεί ούτε στα διεθνή αθλητικά δρώμενα τη συμμετοχή ενός σοσιαλιστικού κράτους. Επομένως, ο ίδιος ο καπιταλισμός έχει ήδη χρησιμοποιήσει ως έναν από τους μοχλούς επίθεσης στο σοσιαλισμό τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στα πλαίσια της συνολικής διεθνούς απομόνωσης της ΕΣΣΔ. Βεβαίως, η ΕΣΣΔ σήκωσε το κύριο βάρος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου (ουσιαστικά αυτή ως κράτος ήταν ο βασικός παράγοντας της ήττας της Γερμανίας και των συμμάχων της). Αυτό την εδραίωσε στις λαϊκές συνειδήσεις και στα καπιταλιστικά κράτη. Η νίκη του σοσιαλισμού, επίσης, σε μια σειρά χώρες μετά τον πόλεμο και η δημιουργία του σοσιαλιστικού στρατοπέδου δυνάμωσαν το αντίπαλο στον καπιταλισμό δέος, διεθνώς, αλλά ο ιμπεριαλισμός παρέμενε ακόμη σημαντικά ισχυρός, ώστε να διαφεντεύει, όχι όπως πριν, αλλά σίγουρα να διαφεντεύει στις διεθνείς εξελίξεις, ως επιθετικό σύστημα.

Επίσης, μετά τον πόλεμο, και στα πλαίσια του «ψυχρού πολέμου», η ταχτική τής από τα μέσα υπονόμευσης των σοσιαλιστικών χωρών και της οργάνωσης αντεπαναστάσεων χρησιμοποιεί και τον αθλητισμό, κάνοντας ταυτόχρονα τα αναγκαία και επιβεβλημένα ανοίγματα, κάτω και από το νέο συσχετισμό, προς τις σοσιαλιστικές χώρες. Ετσι, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1952 συμμετέχει για πρώτη φορά και η ΕΣΣΔ. Από τότε και έπειτα, αντικειμενικά, οι Ολυμπιάδες και οι άλλες διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις παίρνουν το χαρακτήρα αντιπαράθεσης ανάμεσα στα δύο αντίπαλα συστήματα, πρωτοστατούντος του ιμπεριαλισμού. Αντιπαράθεσης με τον καπιταλισμό ισχυρότερο και μάλιστα με τις υπονομευτικές του ενέργειες να εντείνονται και στο πεδίο του αθλητισμού. Πάμπολλες είναι οι απόπειρες εξαγοράς πρωταθλητών από σοσιαλιστικές χώρες και την ΕΣΣΔ στη διάρκεια Ολυμπιακών Αγώνων.

Η συγκεκριμένη ιστορική περίοδος στην οποία αναφερόμαστε είναι η αυτή μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ. Η ΕΣΣΔ εφαρμόζει στις διεθνείς σχέσεις την πολιτική της ειρηνικής συνύπαρξης κρατών με διαφορετικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα. «Η γραμμή της ειρηνικής συνύπαρξης... επέτρεψε την καλλιέργεια ουτοπικών αντιλήψεων ότι είναι δυνατόν ο ιμπεριαλισμός... να δεχτεί μια νέα παγκόσμια τάξη που θα στηρίζεται στις αρχές του αμοιβαίου οφέλους και της ισότιμης συνεργασίας»^1.

Γίνεται στροφή στις εξωτερικές σχέσεις των σοσιαλιστικών χωρών, σε μια προσπάθεια να ενισχυθεί η διεθνής παρουσία τους, να μεγαλώσουν τη χαραμάδα της απομόνωσης, στην οποία τις είχε καταδικάσει ο ιμπεριαλισμός, ως ένα μέσο υπονόμευσής τους. Ετσι, «ορισμένες λαθεμένες ή ουτοπικές απόψεις που αφορούσαν στα προβλήματα της διεθνούς ζωής και της αντιπαράθεσης των δύο κοινωνικών συστημάτων εκφράζουν τάση υποχώρησης στην ιδεολογική πίεση της αστικής ιδεολογίας»^2.

Βεβαίως, εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ποιες δυνάμεις, ποια κράτη έχουν το πάνω χέρι στη ΔΟΕ. Ούτε, βεβαίως, το γεγονός ότι η άμεση διαπλοκή των πολυεθνικών με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τις άλλες διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις καθορίζει τα πάντα, μοιράζει παιχνίδι, με σκοπό πάντα τη διεύρυνση της αγοράς των εμπορευμάτων τους και ότι όλη η καλοστημένη παράσταση θα ανοίγει δρόμους γι' αυτό.

Ετσι, κάτω από το βάρος του άνισου συσχετισμού, και της άκρατης από τον ιμπεριαλισμό χρησιμοποίησης του αθλητισμού στην αντιπαράθεση των δύο συστημάτων, και στο επίπεδο της οικονομίας και της πολιτικής, οξύνεται παραπέρα ο ανταγωνισμός. Ο εμπορευματοποιημένος πρωταθλητισμός των πολυεθνικών σ' αυτά τα πλαίσια χρησιμοποιεί το ντόπινγκ. Βεβαίως, σ' αυτό τον ανταγωνισμό κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει να υπήρξαν και ορισμένα κρούσματα ντόπινγκ σε πρωταθλητές από σοσιαλιστικές χώρες. Αλλά πάει πολύ να μιλούν για καθολικό φαινόμενο, στις σοσιαλιστικές χώρες.

Αλλά «δρυός πεσούσης...». Και το λέμε αυτό, γιατί οι τελευταίοι αγώνες όπου πήραν μέρος αθλητές από σοσιαλιστικές χώρες ήταν αυτοί της Σεούλ στα 1988, δηλαδή πριν 20 ολόκληρα χρόνια. Χρόνια στα οποία ήρθε στο προσκήνιο μια νέα γενιά αθλητών σ' όλο τον κόσμο, με τη διαφορά ότι τώρα δεν υπάρχει σοσιαλισμός. Και στη Σεούλ ο θόρυβος του ντόπινγκ ξέσπασε με τον Μπεν Τζόνσον.

Βεβαίως, από τότε, και ιδιαίτερα μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, το φαινόμενο πήρε ασύλληπτα μαζικές διαστάσεις για δύο κυρίως λόγους. Ο ένας είναι αυτός που ήδη έχουμε αναφέρει. Πρωταθλητισμός θεάματος, χορηγών, διαφήμισης, κέρδους, μέσω της συμβολής του στο άνοιγμα μεγαλύτερων αγορών για τις πολυεθνικές. Που ιδιαίτερα στις ΗΠΑ σπονσοράρουν απευθείας τους αθλητές, έχοντας αναλάβει αυτές άμεσα την προετοιμασία, την ανάπτυξη και ανάδειξή τους, χωρίς καμιά απολύτως ανάμειξη άλλου φορέα, κρατικού ή αθλητικού. Αυτός είναι ο «αποκρατικοποιημένος αθλητισμός», που πρόβαλε κυριακάτικη πρωινή εφημερίδα ως το φάρμακο και για το ντόπινγκ. Αλλά το ντόπινγκ στις ΗΠΑ κάνει θραύση. Ο δεύτερος λόγος είναι οι φαρμακοβιομηχανίες παραγωγής των ουσιών που επιδιώκουν την εξασφάλιση ολοένα μεγαλύτερου μεριδίου στην αγορά, η οποία επίσης πρέπει συνεχώς να μεγαλώνει σ' αυτόν τον τομέα. Και στην εμπορευματική παραγωγή αυτή μεγαλώνει όταν οι ουσίες εξαπλώνονται από τους πρωταθλητές σ' όλη την κλίμακα της αθλητικής δραστηριότητας. Και όσο ο αθλητισμός ως ανάγκη εντάσσεται σε ολοένα και πιο διευρυμένες διαστάσεις στην καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας, τόσο μεγαλώνουν τα ιδιωτικά γυμναστήρια, οι ερασιτεχνικοί σύλλογοι με επικεφαλής επιχειρηματίες που τους συντηρούν, διαπλέκονται και με το μηδαμινό σχολικό αθλητισμό, κυνηγώντας ταλέντα, τόσο μεγαλώνει η αγορά ουσιών ακόμη και σ' αυτούς τους χώρους.

Το ότι ο σοσιαλισμός, ακόμη και αν χρησιμοποίησε στον πρωταθλητισμό, σε ορισμένες μεμονωμένες περιπτώσεις, αναβολικά (για την ώρα τα φερέφωνα του καπιταλισμού μόνο μία σφαιροβόλο της ΓΛΔ, λένε πως έχουν «ανακαλύψει» στα πλαίσια του ανταγωνισμού με τον καπιταλισμό, και κάτω από την κυριαρχία των πολυεθνικών στον παγκόσμιο αθλητικό στίβο, καθόλου δεν αναιρεί ότι σ' αυτό το φαινόμενο η πρωταρχική αιτία βρίσκεται στην εμπορευματοποίηση, στο κέρδος και τον αδυσώπητο ανταγωνισμό.

Πάντως, ο Κουβανός Στίβενσον έμεινε στην ιστορία όχι μόνο ως ο ακατανίκητος παγκόσμιος πρωτοπυγμάχος, αλλά ως ο άνθρωπος - αθλητής που δεν αντάλλαξε τα εκατομμύρια αμερικανικά δολάρια με τη σοσιαλιστική του ιδεολογία, τη σοσιαλιστική του πατρίδα, το σοσιαλιστικό σύστημα στην Κούβα και το λαό της που τα υπηρετεί αταλάντευτα, αποδεικνύοντάς το και μ' αυτή την ανεκτίμητης αξίας πράξη. Γι' αυτό δε λένε κουβέντα οι διάφοροι απολογητές του συστήματος γιατί δεν τους παίρνει. Μπορούν όμως να χτυπούν ένα σύστημα που το ίδιο σήμερα δεν μπορεί να πει τίποτα για τα λάθη του, αφού δεν υπάρχει, προκειμένου να το καταδικάσουν στη συνείδηση των λαών για όλα όσα πρόσφερε. Αλλά όσο και αν ψάχνουν απεγνωσμένα στο σοσιαλισμό το άλλοθι για τη σαπίλα τους, είναι τέτοια η μπόχα της που αργά ή γρήγορα οι λαοί με την πάλη τους θα την εξαλείψουν. Εξαλείφοντας την πηγή της. Την καπιταλιστική ιδιοκτησία και τους κατόχους της.

1, 2. Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ με θέμα: «Προβληματισμοί για τους παράγοντες που καθόρισαν την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, η επικαιρότητα και η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού», ένθετο στον «Ρ» 24/3/1995