Το θέατρο της ονοματολογίας των Σκοπίων συνεχίζεται. Μαζί συνεχίζεται και η μετά δεκαεπτά έτη ετεροχρονισμένη κυβερνητική πολιτική της κωλοτούμπας. Ολο το πολιτικό σινάφι της αδιάλλακτης μακεδονοαρχίας του αλήστου μνήμης 1992 διαγκωνίζεται για το ποιος εφηύρε πρώτος τη σύνθετη ονομασία. Μεγάλη η ανακάλυψη κι ο ευρών αμειφθήσετε με ...παγωτό ξυλάκι. Ακόμη και μια σωστή πολιτική θέση εκφυλίζεται όταν αυτή προβάλλεται μετά δεκαεπτά χρόνια αφυδατωμένη από το πολιτικό της νόημα.

Το πρόβλημα των σχέσεων της Ελλάδας με τη FYROM ίσως και τώρα να λυνόταν, εάν υπήρχε ουσιώδης κατανόηση της ανεδαφικής πολιτικής του παρελθόντος κι αν εντασσόταν σε μια ευρύτερη πολιτική αντιμετώπιση των βαλκανικών προβλημάτων. Αντ' αυτού, στη βιτρίνα της αποκλειστικής ονοματολογίας εμφανίστηκε η σύνθετη ονομασία, αφυδατωμένη από το πολιτικό περιεχόμενο μιας αντιιμπεριαλιστικής βαλκανικής ταυτότητας. Απλά στην προμετωπίδα της κεφαλαιοκρατικής διείσδυσης της μεγαλοαστικής βαλκαναρχίας μπήκε σαν κερασάκι η σύνθετη ονομασία. Ο Ελληνας πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής εμφανίζεται ως ο από καθέδρας αδιάλλακτος, υπαγορεύοντας όπως και πριν ονομασίες προς λαϊκή κατανάλωση. Η ΥΠΕΞ Ντόρα Μπακογιάννη, εμφανιζόμενη ως το διαλλακτικό λογικό σκέλος της κυβερνητικής πολιτικής, αποκρύπτει το γεγονός πως στη λεγόμενη ενδιάμεση συμφωνία του 1995 αναφέρεται ότι η αναζήτηση μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσης δε θα αποτελέσει εμπόδιο στην εισδοχή της FYROM στους διεθνείς οργανισμούς. Επιπλέον, η ένταξη της σύνθετης ονομασίας στο πλαίσιο αποδοχής της αμερικανικής κι ευρωενωσίτικης επιδιαιτησίας γίνεται το φύλλο συκής για να σκεπάσει την ιμπεριαλιστική πολιτική της διείσδυσης του ελληνικού κεφαλαίου. Ενα πρόβλημα των σχέσεων Ελλάδας - FYROM, που θα μπορούσε να είχε λυθεί πριν δεκαεπτά χρόνια, μπαίνει μαζί με το Κοσσυφοπέδιο στην ιμπεριαλιστική ευρω-αμερικάνικη κρεατομηχανή των Βαλκανίων.

Αυτή τη στιγμή η FYROM προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Η ανιστόρητη ανεδαφική πολιτική της ηγεσία, αντί να αρπάξει την ευκαιρία της σύνθετης ονομασίας και να μπει μπροστά σ' έναν αντιιμπεριαλιστικό φιλειρηνικό χορό καλής γειτονίας, μπλέκει τη χώρα σ' ένα λεόντειο παιχνίδι που την οδηγεί στο λάκκο. Οσο βρίσκεται εγκλωβισμένη στην ανιστόρητη πολιτική καθ' υπόδειξη των Ευρωατλαντιστών είτε θα συρρικνωθεί και διαλυθεί, είτε θα μείνει δέσμια στις ορέξεις μακρινών ισχυρών και αδηφάγων γειτόνων. Η ελληνική μεγαλοαστική τάξη θα βρει τον τρόπο να καταπιεί τα γειτονικά μικροκουνήματα και να ηγεμονεύσει ως ο αποκλειστικός αλαζόνας σύμμαχος «διεισδυτής» στα καθημαγμένα Βαλκάνια.