Ωστόσο, το ζήτημα της FYROM είναι αρκετά σοβαρότερο από τις κάθε λογής δηλώσεις ικανοποίησης. Το ζήτημα εξακολουθεί να υπάρχει και άπτεται τόσο των αντικειμενικών συνθηκών στη Βαλκανική, όσο και των θέσεων και του χαρακτήρα της ελληνικής αστικής τάξης. Εγινε φανερό ότι η αστική τάξη χρησιμοποίησε το πρόβλημα με τη FYROM για να απαιτήσει ισότιμη συμμετοχή εταίρου στη συμμαχία και μάλιστα κόντρα στις ΗΠΑ. Η πρώτη ερώτηση που τίθεται είναι πόσο θα μπορέσει να αντέξει στις πιέσεις ισχυρών εταίρων, ακόμη κι εκείνων που φάνηκε στη σύνοδο να στέκονται δίπλα της, άμεσα ή έμμεσα.

Μ' άλλα λόγια, οι κάθε λογής επενδύσεις, όπως στη FYROM, την Αλβανία, τη Βουλγαρία κ.α., δύνανται κάθε στιγμή να κινδυνεύσουν από ισχυρά συμμαχικά κελεύσματα. Αυτό υποχρεώνει την Ελλάδα να επιζητά επιμέρους συμμαχίες κυρίως στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που είναι κατά βάση το οικονομικό σκέλος της συμμαχίας. Αυτός είναι κι ένας επιπρόσθετος λόγος παράδοσης δημόσιων επιχειρήσεων σε ισχυρούς εταίρους. Είναι ένα παιχνίδι όπου εμπλέκεται επικίνδυνα η εσωτερική με την εξωτερική πολιτική. Εδώ οφείλεται και η αποκλειστική εμμονή στην ονοματολογία της FYROM, χωρίς να συζητιέται στην ίδια τουλάχιστον ένταση το πρόβλημα των συνταγματικών αλυτρωτικών βλέψεων της κυβερνώσας εθνικιστικής ομάδας της FYROM εις βάρος της Ελλάδας. Το κύριο - φαίνεται - για την ελληνική αστική τάξη είναι το όνομα του κυρίαρχου και όχι πού βρίσκεται ο χώρος όπου θα ασκήσει οικονομική δραστηριότητα προς εκμετάλλευση.