«Δικαστικό πραξικόπημα» τιτλοφορείται στην Τουρκία η νέα έκρηξη που προκάλεσαν οι αντιθέσεις στο πολιτικό κατεστημένο της χώρας, με την προσφυγή του «κεμαλικού» κατεστημένου εναντίον του νεοφιλελεύθερου και εξίσου επικίνδυνου για τα λαϊκά συμφέροντα, κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), με την κατηγορία ότι υπονομεύει τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους και οδηγεί τη χώρα στην πολιτική του ριζοσπαστικού ισλάμ, ζητώντας το κλείσιμό του και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων 71 στελεχών του, στους οποίους περιλαμβάνονται και ο πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ο πρόεδρος της χώρας. Το ωστικό κύμα της προσφυγής μεταφέρθηκε και στην ΕΕ, που επιθυμεί «πρόοδο των μεταρρυθμίσεων» και όχι «πολιτική κρίση»...

Θέση υπέρ της κυβέρνησης Ερντογάν πήρε η ΕΕ, με πρόσχημα τις ενταξιακές μεταρρυθμίσεις. Χαρακτηριστική είναι άλλωστε και η επίσκεψη - στήριξη στο ΑΚΡ - του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Χοσέ Μανουέλ Ντουράο Μπαρόζο και του Επιτρόπου αρμοδίου σε θέματα διεύρυνσης, Ολι Ρεν, στην Τουρκία, τις επόμενες μέρες και οι δηλώσεις τους ότι «η υπόθεση αποκάλυψε ένα λάθος του τουρκικού συνταγματικού πλαισίου»...

Κατόπιν αυτού ο Τούρκος ΥΠΕΞ, Αλί Μπαμπατσάν, προανήγειλε στο όνομα της «δημοκρατίας», επικείμενες, αποφασιστικές αλλαγές στο δικαστικό σύστημα...

Το ΑΚΡ, και το προηγούμενο πολιτικό κατεστημένο της Τουρκίας, έχουν τους ίδιους στόχους και επιδιώξεις προσαρμοσμένες στα συμφέροντα και στις ανάγκες του κεφαλαίου. Προωθούν τις ιδιωτικοποιήσεις, την ανάπτυξη της οικονομίας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, τη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος και της κοινωνικής πρόνοιας, προωθώντας τους δεσμούς με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της ΕΕ και των ΗΠΑ, ενώ υπονομεύουν τα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα.

Το ΚΚ Τουρκίας (ΤΚΡ) κατήγγειλε το ΑΚΡ, ως εχθρό των εργαζομένων, πιστό σύμμαχο των ΗΠΑ και αντιδραστικό. Υπογραμμίζει ότι «η μόνη δύναμη που μπορεί να σταματήσει το ΑΚΡ, κάθε δημόσιο εχθρό ή συνεργαζόμενους κύκλους, είναι η εργατική τάξη», ξεκαθαρίζοντας ότι το Κόμμα δε θα μείνει απλός παρατηρητής στη διαδικασία που μετατρέπει το λαό σε θεατή μιας διαμάχης που εκτυλίσσεται μεταξύ διαφορετικών τάσεων της ίδιας πολιτικής. Καλεί τα λαϊκά στρώματα να μην παρασύρονται από «σειρήνες», και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους για τα δικά τους συμφέροντα.