Του Γιάννη Ιωάννου από το ΕΘΝΟΣ

Ε, δεν έχουν το θεό τους!

Αν αυτοί και μόνο αυτοί, όλοι αυτοί και είναι πολλοί, που γράφουνε όλα αυτά τα σεντόνια για τον αρχιεπίσκοπο, πήγαιναν στην εκκλησία, δε θα χρειαζόταν ο Χριστόδουλος όσο ζούσε να παριστάνει τον «είμαι με όλους και με όλα» για να τραβήξει ανθρώπους στο ταμείο της εκκλησίας. Ο άνθρωπος πέθανε, όπως πεθαίνουν τόσοι κάθε μέρα. Και απ' αυτόν θα απομείνει μόνο το χώμα. Ολα τ' άλλα είναι για τους ζωντανούς. Που καλά θα κάνουν την ώρα έστω του θανάτου να συμπεριφέρονται με μέτρο. Εμ, έλα που το μέτρο είναι κάτι άγνωστο όταν προέχει το κέρδος.

Κατανοητό ότι το Μαξίμου θέλει τον τάδε για νέο αρχιεπίσκοπο, ο Μητσοτάκης κάποιον άλλο και οι Αμερικάνοι τον παράλλο. Γιατί, όμως, πρέπει να τρελαθεί και το «ποίμνιο»;

Οτι η αστική τάξη σαν έτοιμη από καιρό αντιμετωπίζει και το θάνατο - αυτού που προβάλλει ως πνευματικό εκπρόσωπο της ιδεολογίας της - ως εμπόριο αποδεικνύει μόνο και ξανά ότι ο εργάτης δεν μπορεί να προσκυνά όπου δείχνουν ότι προσκυνάνε οι αστοί. Γιατί, πολύ απλά, για τους αστούς η εκκλησία δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που πράγματι είναι: Ενας οίκος εμπορίου που πλασάρει - με επιτυχία είναι γεγονός - το «γύρνα και το άλλο μάγουλο», το «πίστευε και μη ερεύνα», το «δεν πειράζει που πάσχεις σήμερα, έχει για σένα αύριο ο Θεός».

Πάμε γι' άλλα: Δύσκολοι καιροί για «επιστήμονες», που πρέπει να κρατήσουν «και την πίτα γερή και τον σκύλο χορτάτο». Σε λίγες γραμμές διαβάζουμε ότι συνεχίζεται η μείωση του ποσοστού συνδικαλισμένων, αλλά και ότι αυξάνονται οι συνδικαλισμένοι. Το μαγικό «επιστημονικό» κλειδί για την αντίφαση ονομάζεται «συνδικαλιστική πυκνότητα», ένας αυθαίρετος όρος, περίπου σαν το «μέσο κατά κεφαλήν ΑΕΠ», όπου πλούσιοι και φτωχοί βγάζουν μέσο όρο. Το κύριο πρόβλημα - που είναι και δικαίως πως εργοδοτικά και κυβερνητικά συνδικάτα δεν μπορούν να τραβήξουν εργάτες - περνάει στο απυρόβλητο κι αρχίζουν οι «επιστημονικές» κωλοτούμπες που αφορούν μόνο τα τρωκτικά του συνδικαλιστικού κινήματος, σαν κι αυτά που σιτίζονται είτε στο ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, είτε στο ΚΑΝΕΠ της ΓΣΕΕ.

Αν σωστά ερμηνεύουμε τα δημοσιεύματα, οι του ΣΥΝ στο ΙΝΕ δηλώνουν διαμαρτυρόμενοι γιατί κάτι άλλοι, πάλι του ΣΥΝ (ο Μουζέλης δικός τους δεν είναι;), τους τρώνε το ψωμί. Ετσι, ως αντίπραξη στο ΚΑΝΕΠ που παρουσίασε παλιά στοιχεία για τη φτώχεια, το ΙΝΕ έδωσε στοιχεία για τη συνδικαλιστική πυκνότητα.

Ενδιαφέρουν όλα αυτά τους εργάτες; Θα έπρεπε. Γιατί όλα μαζί αυτά τα τρωκτικά είναι ένα από τα σημαντικότερα εμπόδια για να βρει η ταξική σύγκρουση - που συνεχίζεται εντεινόμενη στους χώρους δουλιάς - και έκφραση στο δημόσιο χώρο.

Γιατί γύρω τα κέρδη έχουν στήσει χορό. Γιατί όλο αυτό που ονομάζουν «βόθρο» στην πολιτική δεν είναι άλλο από ξεκοκάλισμα κλεμμένου πλούτου που έχουν παραγάγει εργάτες και γιατί εντέλει πρέπει να πάρει στην πράξη ένα τέλος το παραμύθι, κάθε παραμύθι, περί κάθαρσης εντός του συστήματος.

Η μόνη κάθαρση μπορεί να έρθει, όταν οι εργάτες αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως το ταξικό πρόβλημα θα λυθεί με πολιτικό τρόπο. Που σημαίνει: Συσπείρωση στο δικό τους κόμμα, με τη δική τους στρατηγική, για τη δική τους εξουσία. Τόσο γήινα, τέτοιες απογειωμένες μέρες που ζούμε.