Στην ζωγράφο Εύα Μπουλγουρά («έφυγε» το 2000) αφιερώνεται η έκδοση που κυκλοφόρησε από την «Κ. Αδάμ εκδοτική». Μία σημαντική προσπάθεια καταμέτρησης και ανάδειξης της σαρανταπεντάχρονης ζωγραφικής της πορείας, ελάχιστος φόρος τιμής στην προσφορά της, από την κόρη της Ιωάννα και την εγγονή της Χριστίνα. Σεμνή και αθόρυβη, η Εύα Μπουλγουρά υπηρέτησε ακούραστα την τέχνη με ήθος και αξιοπρέπεια.

Ζωγράφος του χρώματος, ενδιαφέρθηκε για όλες τις θεματικές: Ηθογραφία, γυμνό, ανθογραφία, τοπιογραφία, νεκρή φύση... Ομως, η ανθρώπινη μορφή και, ειδικά η γυναικεία, κυριάρχησε στην εικαστική της περιπλάνηση. Περιπλάνηση που ξεκίνησε εκθεσιακά το 1957, με τη συμμετοχή της στην Ε΄ Πανελλήνια Εκθεση στην Αθήνα και με την πρώτη ατομική της έκθεση και συνεχίστηκε έως το θάνατό της μέσα από 13 ατομικές εκθέσεις και συμμετοχή σε πολλές ομαδικές.

Το λεύκωμα περιλαμβάνει κείμενα του Χρύσανθου Χρήστου, των Τάκη Σιδέρη και Αγάπης Καρακατσάνη. Στις σελίδες του φιλοξενούνται 200 περίπου φωτογραφίες έργων της, τα οποία ξεκινούν από τις πρώιμες εικαστικές της αναζητήσεις (σχέδια για το περιοδικό «Παρασκήνια» κ.ά.), συνεχίζουν με ζωγραφικές συνθέσεις που κινούνται στον ιμπρεσιονισμό και το φοβισμό, για να φτάσουν (τέλη δεκαετίας του '70), στην «ποιητική ατμόσφαιρα που εκπέμπουν οι νωχελικές γυναικείες φιγούρες μέσα σε δωμάτια ερωτικά, με ένα κρυφό άρωμα νοσταλγικής μελαγχολίας...».

Η Εύα Μπουλγουρά γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη (1917). Η οικογένειά της καταγόταν από την Αμάσεια του Πόντου. Μετά το 1922 κατέφυγε στο Γαλάτσι της Ρουμανίας. Αρχές της δεκαετίας του '30 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Ζωγράφιζε από μικρή, αλλά οι γονείς της της απαγόρευσαν να φοιτήσει στην ΑΣΚΤ, γεγονός που, όπως εξομολογήθηκε σε συνέντευξή της στην Ελένη Κυπραίου, «ήταν και θα είναι ο μεγάλος καημός της ζωής μου». Ετσι έκανε ελεύθερες σπουδές ζωγραφικής κοντά στους Β. Γερμενή, Α. Βασιλικιώτη και γλυπτικής με τον Θ. Απάρτη.

«Μέσα στις μνήμες των παιδικών προσφυγικών αποσκευών, η Μπουλγουρά», σημειώνει ο Τάκης Σιδέρης, «κομίζει τις αιτίες και τα βοηθήματα για τα θέματα της ζωγραφικής της: Βαζάκια, κασετίνες, μπιζουτιέρες, γυαλιά γαλάζια με άνθη, κομπολόγια, τσίγκινες φρουτιέρες γεμάτες καρπούς και χρώματα... Χρώματα μιας ανατολίτικα σιγοψιθυριστής μελωδικότητας. Το ύφος της ελληνικότητας η Μπουλγουρά το είχε με μεγάλη επιμέλεια φυλαγμένο μέσα της και δε χρειάστηκε ποτέ να το ανακοινώσει».

Η ζωγραφική της χαρακτηρίζεται από την ασφάλεια του σχεδίου και την ποιότητα του χρώματος. Συνδυάζει τη σχηματοποίηση των μορφών - περισσότερο φανερή στα εσωτερικά της και στα κεφάλια των γυναικείων μορφών - με ιδιαίτερη έμφαση στις σχεδιαστικές αξίες και στον ιμπρεσιονιστικό χαρακτήρα του φωτός. Σε μερικές χαρακτηριστικές της προσπάθειες (εσωτερικά με γυναικείες μορφές) δημιουργεί σύνολα που διακρίνονται για την ποιητική φωνή τους.

Οπως σημειώνει η Αγάπη Καρακατσάνη, «αυτές οι γυναικείες μορφές έρχονται από τα βάθη του χρόνου, την προϊστορία, όταν η γυναίκα λατρεύτηκε ως η πηγή της ζωής και φτιάχτηκαν τα πρώτα ειδώλιά της».

«Από το 1981», γράφει στο λεύκωμα ο Χρ. Χρήστου, «όλο και περισσότερο η καλλιτεχνική δημιουργία της Μπουλγουρά στρέφεται στη γυναικεία μορφή, αλλά και στα εσωτερικά, συχνά σε συνδυασμούς των δύο αυτών θεματικών, για να δώσει έργα που αναμφίβολα διακρίνονται για την έκταση των συνδυασμών και τον πλούτο της ζωγραφικής γλώσσας».

«Η ζωγραφική της, στα πλαίσια των παραστατικών τάσεων», καταλήγει ο Χρ. Χρήστου, «διακρίνεται για την εσωτερικότητα και την πληρότητα της φωνής της. Στις προεκτάσεις του φοβισμού, με στοιχεία και ενός μεσογειακού εξπρεσιονισμού, διακρίνεται για τις καθαρά προσωπικές της διατυπώσεις. Πρόκειται για ζωγραφική με βιωμένες αφετηρίες, μουσική διάθεση, ρυθμική συγκρότηση και ποιητική φωνή».