Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης βρήκε το χαρακτήρα του... Στην πρόσοψή του κυριαρχεί το ουίσκι. Στους χώρους υποδοχής αυτοκινητοβιομηχανίες. Στο εσωτερικό του εταιρείες μπίρας, τράπεζες, πλυντήρια κλπ! Στις αίθουσες προβολής, απελπισία! Ο ήχος ή χάνεται ή ξεκουφαίνει. Η προβολή τρέμει. Προβολές αναβάλλονται, ανειδοποίητα. Προβολές δεν τελειώνουν, καθώς όλο και κάτι ανάποδο συμβαίνει! Εισιτήρια δεν αντιστοιχούν σε θέσεις. Στριμωξίδι και φασαρία. Οι διοργανωτές παριστάνουν το Χόλιγουντ, ενώ δεν έχουν κατακτήσει ούτε μια τριτοκοσμική οργάνωση. Κολακεύονται με υψηλούς προσκεκλημένους. Στους χώρους του Τύπου γίνεται χαμός για ένα κομπιούτερ. Ξοδεύονται αμύθητα ποσά, αλλά δε βρίσκεις χώρο να γράψεις για το φεστιβάλ. Να σε αποζημίωνε η επιλογή των ταινιών, τουλάχιστον...

Είδα τις τέσσερις πρώτες ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος, από τις δεκατέσσερις που θα προβληθούν, και δε βρήκα το λόγο γιατί ξοδεύεται τόσο χρήμα για προϊόντα μέτρια και μερικά κάτω του μετρίου. Αν υπήρχαν σοβαροί άνθρωποι στην επιλογή και αν δεν «αγόραζαν» έτοιμα πακέτα, θα έβρισκαν ολοκληρωμένες ταινίες, που να δικαιολογούν την παρουσία τους σε κάποιο φεστιβάλ.

Το Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα άρχισε στις 16/11 (3 μ.μ.) με την ημιαυτοβιογραφική ταινία του Ισραηλινού Μουσόν Σαλμονά «Βάσερμιλ». Μέτρια, κινηματογραφικά, προσπάθεια. Τρεις έφηβοι στην ίδια γειτονιά, στο ίδιο κοινωνικό περιβάλλον. Ολα ίδια, εκτός από τις εσωτερικές και εξωτερικές διαφορές! Τις επίκτητες! Μια επιδερμική προσπάθεια περί «ομαδικότητας» και «προκαταλήψεων», με φόντο το εφηβικό ποδόσφαιρο, την ανίχνευση ταλέντων και την επιτυχία που τους περιμένει! Η ταινία διαθέτει κάποιες καλές (ποιητικές) κινηματογραφικές στιγμές. Στις 18/11, το απόγευμα, παίχτηκε η πολωνέζικη ταινία «Τετάρτη, Πέμπτη πρωί», του Γκζέγκος Πάτσεκ. Εδώ τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Δυο έφηβοι, κάνοντας διάφορες «αταξίες», θεωρούνται (από τον σκηνοθέτη) σύγχρονοι αντάρτες! Για να τονιστεί αυτή τους η ιδιότητα, ο Πάτσεκ κάνει αναφορές, τυπικές και γραφικές, στους αντάρτες της εξέγερσης της Βαρσοβίας. Για να γίνουν πιο «πειστικοί» οι συσχετισμοί του, τοποθετεί τη δράση της ταινίας την 1η Σεπτέμβρη, επέτειο της εξέγερσης της πολωνικής πρωτεύουσας! Οι αναφορές και η κριτική του στους «γερμαναράδες» πέφτουν στο κενό, καθώς οι σύγχρονοι «αντάρτες» (του), δεν έχουν καμιά σχέση με τους παλιούς αντάρτες. Η αγωνία του ζευγαριού της ταινίας είναι η προσωπική τους ευτυχία. Κυρίως, ο έρωτας! Ομως, και ο έρωτας, μπορεί να είναι επαναστατική πράξη, αν διαθέτει άλλα κριτήρια και ποιότητα. Στην επανάσταση δε χωράει το μελό! (Η νεαρή πάσχει από λευχαιμία. Τετριμμένη ιστορία). Με τη δεύτερη ταινία της Κυριακής (η τρίτη του διαγωνιστικού), γερμανικής παραγωγής, που γύρισε Ελληνας, ο Αθανάσιος Καρανικόλας, θα ασχοληθούμε στο αυριανό σημείωμα.