Τέρμα στα ψευτοδιλήμματα. Δεν έχεις απολύτως κανένα συμφέρον να στριμωχτείς ανάμεσα στους μεν, που με την πολιτική τους έκαψαν τον Πάρνωνα, τον Ταΰγετο ή την Πάρνηθα, και στους δε, που μαύρισαν το Μαίναλο κι έχτισαν την Πεντέλη. Στους μεν, που χρεώθηκαν το ναυάγιο του «Σαμίνα», και στους δε, με το «Σι Ντάιαμοντ», αβαντάροντας και οι δυο τους όλα τα σαπάκια που βαριαναστενάζουν στις ελληνικές θάλασσες. Στους μεν, που παρακολουθούσαν την πτώση του «Ηλιος», του «Σινούκ» ή του «Καναντέρ», και στους δε, που είδαν να γκρεμίζονται το «Γιάκοβλεφ» και το «Φάλκον». Στους μεν, που ξάφρισαν μέσω του Χρηματιστηρίου, και στους δε, που άδειασαν τα Ταμεία με τα ομόλογα. Στους μεν με τους «νταβατζήδες», και στους δε με τους «κουμπάρους». Στους μεν, που βοήθησαν ΕΕ και ΗΠΑ για να βομβαρδίσουν το λαό της Γιουγκοσλαβίας, και στους δε, που έδωσαν τη Σούδα, προκειμένου οι ιμπεριαλιστές να βομβαρδίσουν το λαό του Ιράκ.

Δεν έχεις απολύτως κανένα συμφέρον να υποταχθείς στις «ισχυρές» και «αυτοδύναμες» κυβερνήσεις, που στάθηκαν ανίσχυρες, ανίκανες, ανήμπορες να προστατέψουν το πολυτιμότερο των αγαθών, την ανθρώπινη ζωή, σε όποια κρίση προέκυψε. Ακριβώς επειδή ο βασικός προσανατολισμός τους είναι η υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου και έγνοια τους τελευταία η υπεράσπιση της λαϊκής οικογένειας, του σκληρά εργαζόμενου ανθρώπου. Δεν έχεις απολύτως κανένα συμφέρον να προβληματιστείς ανάμεσα στους μεν, που πήγανε τη σύνταξη στα 67, και στους δε, που τάχα δεν την ανεβάζουν άλλο, μα «απλώς» καταργούν τις πρόωρες συντάξεις, που πλήττουν δηλαδή την εργαζόμενη μάνα, τη μάνα του μόχθου, τη γυναίκα του 18ωρου, με τις διπλές υποχρεώσεις, τις αμέτρητες στη δουλιά και τις άλλες τόσες στο σπίτι.

Δεν έχεις απολύτως κανένα συμφέρον να εγκλωβιστείς στα αποπροσανατολιστικά «πειράματα» των «ανανεωτικών» και «σύγχρονων», που από το 1968 και για σαράντα ολόκληρα χρόνια η μόνη τους έννοια ήταν «η αλλαγή των συσχετισμών στο πεδίο της Αριστεράς». Δεν έχεις απολύτως κανένα συμφέρον από μια αφερέγγυα «Αριστερά», που ψηφοθηρώντας έτρεχε στα «συλλαλητήρια» για το «Μακεδονικό». Που κάμπτουσα (πάντα «προοδευτικά» και «σύγχρονα») την οσφύ, έλεγε «ναι» στο αμερικανόπνευστο «σχέδιο Ανάν». Που έδινε «και στο ληστή ψωμί και στο χωροφύλακα χαμπέρι», με στελέχη της να τα φορτώνουν αδιάντροπα στον «σφαγέα Μιλόσεβιτς», στον «κακό Σαντάμ», στους «ανερμάτιστους Κυπραίους». Που αποδέχεται τις βασικές γραμμές του ευρωμονόδρομου, όπως τον ιμπεριαλιστικό «ευρωστρατό» ή την καταστροφική για τη μικρομεσαία αγροτιά ΚΑΠ. Και μετά πηγαίνει να ξεπλυθεί σε καμιά πορεία, αναζητώντας άλλοθι μπας και υφαρπάξει τη λαϊκή ψήφο.

Τέρμα στα ψευτοδιλήμματα. Η ευθύνη είναι σαν τον ίσκιο και σε ακολουθεί παντού και πάντα. Ξέρεις την κατάσταση. Τη ζεις καθημερινά, στο πετσί σου. Ξέρεις και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Ξέρεις πού στέκεται, τι προτείνει, ποιος είναι ο προσανατολισμός του. Ξέρεις γιατί διεκδικεί την ψήφο σου και πώς θα την αξιοποιήσει. Εντιμα κι αντρίκεια. Με ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη, προς όφελός σου, σε σκληρή και αδιάκοπη πάλη ενάντια στα μονοπώλια. Το ΚΚΕ είναι η δική μας επιλογή.