Η σκηνοθέτις της ταινίας, Ζιλί Ντελπί, η οποία πρωταγωνιστεί και στην ταινία, ήρθε σε επαφή με τον κινηματογράφο σε ηλικία μόλις 14 ετών, παίζοντας στην ταινία του Γκοντάρ, «Detective». Από τότε έπαιξε σε περισσότερες από πενήντα ταινίες συνεργαζόμενη με σπάνιους σκηνοθέτες (Κισλόφσκι, Ταβερνιέ, Τζάρμους, Λινκλέιτερ, Καουρισμάκι, κ.ά.). Στο μεταξύ, σπούδασε κινηματογράφο στην Αμερική. Επίσης, έγραψε σενάρια (υποψήφια για όσκαρ «Πριν το Ηλιοβασίλεμα) και γύρισε σαν σκηνοθέτις επτά μεγάλου μήκους ταινίες! Καθώς καταλαβαίνετε, έχουμε να κάνουμε με μια γυναίκα «θαύμα» (πώς λέμε παιδί θαύμα)!

Ας αφήσουμε τα αστεία. Η κυρία Ντελπί έχει κοινωνική παρατηρητικότητα! Στην ταινία της «2 Μέρες στο Παρίσι», βλέπουμε μια τοιχογραφία της μικροαστικής Γαλλίας. Κυρίως της καλλιτεχνικής μικροαστικής Γαλλίας. Για την ακρίβεια, βλέπουμε όλον αυτόν το συρφετό που, με το πρόσχημα την καλλιτεχνική του ιδιότητα, σκορπιέται και καταναλώνεται σε εφήμερους και κενούς έρωτες, σε βαρετά πάρτι και σε άδεια βράδια! Το καλλιτεχνικό έργο που παράγει είναι, φυσικά, για τα σκουπίδια!

Η παρατηρητικότητα της Ζιλί Ντελπί, δυστυχώς, δεν ντύνεται και με εξηγήσεις. Η ταινία της περιορίζεται στην καταγραφή. Αυτή και ο Αμερικανός φίλος της φτάνουν από την Αμερική στην πατρίδα της το Παρίσι. Εκεί ο μπρούτος και «αθώος» Αμερικανός έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με αυτό που αγωνίζεται να γίνει η Αμερική. Αυτό που ο Γούντι Αλεν χτυπάει στις ταινίες του. Ερχεται πρόσωπο με πρόσωπο με το μικροαστισμό. Με το γαλλικό μικροαστισμό. Σαν να λέμε με τα Ιμαλάια του μικροαστισμού!

Παρότι η ταινία κυλάει, γενικά, αργά, το ένα επεισόδιο διαδέχεται το άλλο. Ο θεατής γελάει, κυρίως, με τους διαλόγους. Αλλά και με τις καταστάσεις. Οι μικροαστοί είναι, σίγουρα, για γέλια. Και, ενίοτε, βέβαια, για κλάματα! Καθώς δεν μπορούν να διαχειριστούν την άνοστη ζωή τους. Ιδιαίτερα όταν μπερδεύεται άσχημα από τις ανοησίες τους.

Η κυρία Ντελπί, διανοούμενη μικροαστή, όπως δείχνει και η ίδια, νιώθει υποχρεωμένη να ρίξει και μερικές αντιαμερικανικές, μερικές αντιπολεμικές και μερικές αντιρατσιστικές πιστολιές στον αέρα. Επίσης, πώς θα γινόταν αλλιώς, κάνει και μερικά φεμινιστικά σχόλια. Με άλλα λόγια, η ταινία της έχει όλες τις αρετές - και όλα τα ελαττώματα - της μικροαστικής τέχνης. Εκεί που λες πως θα γίνει αποκαλυπτική, ξανακλείνεται στο καβούκι της.

Παρ' όλα αυτά είναι (μικροαστικά) πνευματώδης. Δεν απογοητεύει, χωρίς όμως και να χορταίνει τον θεατή. Δεν την αποκλείεις, χωρίς όμως και να πάθεις αν δεν τη δεις. Αν δεν είχαμε εκλογές, ίσως!.. Από την άλλη, ποτέ δεν κάνει κακό να βλέπουμε πράγματα που, οπωσδήποτε, πρέπει να αποφύγουμε!

Παίζουν: Ζιλί Ντελπί, Ανταμ Γκόλντμπεργκ, Ντάνιελ Μπρουλ, Αλμπερτ Ντελπί, Μαρί Πιλέτ, κ.ά.