Η οικονομικά υγιέστατη ενωμένη Γερμανία, η δασκάλα της ΕΕ, το κράτος αρχηγός της Ενωμένης Ευρώπης, ενώ φαντάζει ευτυχισμένη, είναι χωμένη μέχρι τα γόνατα στην απελπισία. Η ταινία του Σεμπάστιαν Σίπερ «Ο Δικός μου Φίλος» πρέπει να εκληφθεί σαν μια κραυγή απόγνωσης. Οι άνθρωποι, ζώντας για να θρέψουν την τεχνολογία, έχουν αποξενωθεί από τις ανθρώπινες αξίες. Η μόνη σωτηρία, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, είναι η επιστροφή στις «ρίζες». Στη φιλία!..

Δυο νεαρά άτομα, τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες, τους ανταμώνει τυχαία η ζωή. Ο ένας, παιδί της τεχνολογίας, γιάπης του κερατά, πιάνει δουλιά σε ένα γκαράζ, που παραλαμβάνει και παραδίδει σε πελάτες ακριβά αυτοκίνητα. Εκεί θα συναντήσει τον αυθεντικό Γερμανό. Τον προλετάριο. Οι δυο τους, κυρίως χάρη στη γνησιότητα του προλετάριου, και αφού η σχέση τους θα περάσει διά πυρός και σιδήρου, φτάνουν στην τέλεια σχέση. Στη φιλία.

Δεν πρόκειται, βέβαια, για μεγάλη ταινία. Ομως, ακριβώς για το ανθρώπινο μήνυμά της, είναι φιλική προς τον άνθρωπο! Επιπλέον έχει δυο θαυμάσιους νέους ηθοποιούς. Καλή φωτογραφία και ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα. Συγκρινόμενη, δε, με τα διάφορα νεογερμανικά κινηματογραφικά έργα, τα περισσότερα από τα οποία είναι πνιγμένα στις ενοχές και στις ανασφάλειες, «Ο Δικός Μου Φίλος» μοιάζει και είναι όαση!

Παίζουν: Ντάνιελ Μπρουλ, Γιούργκεν Βόγκελ (έπαιζαν μαζί στο «Good By Lenin»), Πίτερ Κουρθ, Αλεξάντερ Σπεκ, κ.ά.