Ας ξεκινήσουμε με τη φωτογραφία του δικού μας, διεθνή πια, Γιώργου Αρβανίτη. Οι εικόνες του, ιδιαίτερα αυτές στη θάλασσα, είναι μοναδικές! Αλλά και οι υπόλοιπες, τόσο οι εσωτερικές όσο και οι εξωτερικές, είναι ατμοσφαιρικές και βοήθησαν πολύ στο κλειστοφοβικό κλίμα της ταινίας.

Και περνάμε στο σενάριο. Αν δεχτείς το αυθαίρετο της υπόθεσης και πεις ότι αυτά που συμβαίνουν στην οθόνη μπορούν, έστω και ένα στα εκατό εκατομμύρια, να συμβούν και στη ζωή, τότε έχουμε μια σφιχτοδεμένη και πολυεπίπεδη ιστορία. Μια γυναίκα δολοφονείται. Ο άντρας της ορκίζεται εκδίκηση. Εκδίκηση που αν δεν πάρει δε θα ησυχάσει. Μια άλλη νέα γυναίκα που τον αγαπάει βλέπει πως ποτέ δε θα της αφοσιωθεί, αν πρώτα δεν ολοκληρώσει την εκδίκησή του. Ο δολοφόνος, ωστόσο, δε βρίσκεται. Η νέα γυναίκα «φτιάχνει» έναν δολοφόνο, ο οποίος μοιάζει στον πραγματικό (είναι και αυτός ταξιτζής και είναι και αυτός βίαιος). Τον «φτιάχνει» και τον ρίχνει στα πόδια του εραστή της...

Τα υπόλοιπα στην οθόνη! Σημασία έχει πως και εδώ οι στόχοι, δυστυχώς, είναι το ταμείο. Με αποτέλεσμα οι χαρακτήρες - και η συμπεριφορά τους - να είναι τελείως επιφανειακοί. Ετσι, δε συμπάσχεις. Απλώς, παρακολουθείς, και σε αρκετά κομμάτια της ταινίας παρακολουθείς αδιάφορα, τα διαδραματιζόμενα.

Θα επαναλάβουμε μονότονα και εδώ πως ενώ υπάρχει η μαγιά, τα πράγματα, δυστυχώς, δεν προχώρησαν! Η σχέση της νέας γυναίκας με το «θύμα», για παράδειγμα, παρουσιάζει πολύ μεγάλο δραματουργικό ενδιαφέρον. Μόνον αυτή η σχέση θα μπορούσε να αποτελέσει θαυμάσιο υλικό για μια ψυχολογική ταινία! Επίσης, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούνται οι ήρωες (λούμπεν στοιχεία και περιθώριο της Νέας Υόρκης). Τα οποία υπάρχουν εκεί, τα βλέπουμε, αλλά ασχολίαστα! Ολα αυτά όμως, όπως και κάθε άλλο καλό στοιχείο, έμειναν αναξιοποίητα, με αποτέλεσμα, ενώ υπάρχει ανθρώπινος κόπος στην κατασκευή η ταινία δε δικαιώνεται καλλιτεχνικά. Ο θεατής παρακολουθεί μιαν ακόμα ρηχή περιπέτεια!

Παίζουν: Χάρβεϊ Καϊτέλ, Εμανουέλ Μπεάρ, Νόρμαν Ρίντους.