Του Γιάννη Ιωάννου, από το ΕΘΝΟΣ

Γιατί ξέρουν πως δε σημαίνει τίποτα για την πραγματική ζωή των ανθρώπων και τις ανάγκες τους, η εξαγγελία για «εθνική σύνταξη», ειδικά η φράση «πάνω από το όριο της φτώχειας».

Οι άνθρωποι θέλουν μόνιμη - σταθερή δουλιά με πλήρη δικαιώματα στη διάρκεια του εργάσιμου βίου, αλλά και πλήρη ζωή μετά από τον εργάσιμο βίο. Ο καυγάς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για το επίπεδο που θα κινείται το όποιο επίδομα φτωχοκομείου, αναδεικνύει πως και οι δυο γνωρίζουν ότι έρχονται μαύρες μέρες, εντός των οποίων και για τις οποίες θα κινηθεί ακόμα πιο αυστηρά η πολιτική τους. Κι ακριβώς επειδή ούτε στα λόγια δεν μπορούν να μιλήσουν για καλύτερες μέρες, μιλούν για ελαφρύτερο επίπεδο φτώχειας.

Ταυτόχρονα, ποντάρουν στην παράδοση της συνείδησης του εξαθλιωμένου για να τσιμπολογήσουν ψήφους και από τα θύματα της πολιτικής τους. Ολη τους η προσοχή είναι στραμμένη στο πώς θα κερδίζουν κάθε φορά - καθένας με το μέρος του - την κρίσιμη μάζα. Σήμερα τους συνταξιούχους του ΟΓΑ, αύριο τους άνεργους, μεθαύριο τους ΕΒΕ.

Κατά τ' άλλα: παρατήρησε λίγο τις μέσα σελίδες, τα ψιλά γράμματα. Ενα επιτελείο καταστρώνει όλη τη δουλιά...

Κραυγές, δήθεν, για τη Δεξιά, ώστε να κρύβεται η ταύτιση στην πολιτική, δηλώσεις «σεβασμού» στο ΚΚΕ, ώστε να χαϊδεύουν αυτιά και καπάκι ένας ποταμός «αυθορμήτων». Με κοινό χαρακτηριστικό τον αβυσσαλέο αντικομμουνισμό τους: Από τον εκλεκτό πρώην υπουργό Δημόσιας Τάξης ως τον «επιμελέστερο» (έτσι λένε στο ΠΑΣΟΚ όσους πέρασαν από το ΚΚΕ και προσπαθούν να εμφανιστούν καλύτεροι ΠΑΣΟΚοι από τους παραδοσιακούς).

Οτι έχουν κοινό δάσκαλο είναι γνωστό. Τώρα πια δεν ντρέπονται να λένε και το όνομά του. Αυτό που δεν ομολογούν, αλλά πρέπει να αρχίσει να απασχολεί όσους ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ, είναι το γιατί; Και η απάντηση είναι μόνο μία: Ως πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ, στις ιδέες που πυρπολούν συνειδήσεις, στο Κόμμα που υπάρχει από και για τους εργάτες, τον αντίπαλο που λέει στους εργάτες ότι τους ανήκει όλος ο πλούτος που παράγουν.