Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»

Κάτι ερωτήματα όπως: Πόσο αυτονόητο είναι να βρίσκει ένα πλοίο μέρα μεσημέρι σε χαρτογραφημένη ξέρα ή από τσιγαρόχαρτο είναι οι λαμαρίνες του, ελέγχονται ως προβοκατόρικες, που έχουν στόχο να βλάψουν την «τουριστική βιομηχανία» του τόπου.

Κατά τ' άλλα:

- Ασκήσεις για το μέλλον στα γήπεδα. Θολό τοπίο με «ανακαλύψεις» ενόχων, που την επομένη ώρα κυκλοφορούν ελεύθεροι καθώς διαθέτουν ακλόνητο άλλοθι. Ομερτά; Μπα, το ποδόσφαιρο δεν έχει σχέση με τη μαφία. Οι επιχειρήσεις ναι...

- Ευημερεί η επικράτεια: Κάθε μέρα 2.500 δάνεια για τα τρέχοντα.

- Πασαλείμματα στην Ιστορία λόγω πολιτικού κόστους: Βάλε, καλέ κυρία, μερικές σελίδες να σώσουμε το πακέτο. Το «πακέτο» είναι όλα μαζί τα περίφημα νέα βιβλία, που όλα μαζί είναι για τα σκουπίδια καθώς υπηρετούν ακριβώς αυτό: Τη μισή μόρφωση.

Ευτυχώς που έρχονται οι δημοκρατικοί: Ο ένας με διαπιστεύσεις ως και από Νέα Υόρκη, μόλις προχτές αγιογράφησε τους δικτάτορες (σαράντα χρόνια πέρασαν, σου λέει, ποιος θυμάται...) και τώρα αναλαμβάνει τη διεύθυνση της έντυπης ναυαρχίδας του ντόπιου κατεστημένου και του συμμαχικού του παράγοντα, που οσονούπω θα εμφανιστεί με το δημοκρατικό πρόσωπό του.

Με την «τρομοκρατία» τελειώνουν με ούριο άνεμο, καθώς διαγράφεται και εκεί δημοκρατική νίκη (ψάξε εσύ να βρεις ποιος χαφιές καρφώνει ποιον).

Αυτοί που φαίνεται να μην αισθάνονται καλά είναι οι αστυνομικοί, που πρέπει να έχουν κολλημένα στα αυτιά τα κινητά. Μικρή η ζημιά για το σύστημα, που πάντα κλούβιους τους ήθελε.

Η ανησυχία είναι στο ιδεολογικό επιτελείο, που αφού έχει συμβάλει στο γκρέμισμα ιδανικών και αξιών, τώρα νιαουρίζει για την απαξίωση της πολιτικής, για το γεγονός δηλαδή ότι τα θύματα δεν πιστεύουν κανέναν. Χρήσιμη η απαξίωση τότε που τα θύματα έπρεπε να ξεχάσουν ό,τι γνώρισαν ως καλύτερο κόσμο, το σοσιαλισμό. Πρόβλημα όταν αρνούνται να συναινέσουν στη συνέχεια της σφαγής. Κι ως γνωστόν, δημοκρατικός καπιταλισμός χωρίς τη μέγιστη συναίνεση δε γίνεται.