«"Το ράπισμα στην αγορά εργασίας είναι πιο ηχηρό από το χτύπημα του γκλομπ". Η παρατήρηση ανήκει σε νεαρό γιατρό. Ο οποίος δουλεύει σε... κέντρο αδυνατίσματος. Είναι εκπρόσωπος μιας νέας γενιάς εργαζομένων. Η οποία προσφάτως απέκτησε και όνομα. Είναι η γενιά των 700 ευρώ. Τόσο είναι το μηνιάτικο των νέων επιστημόνων. Οταν έμπαιναν στα πανεπιστήμια τους αποκαλούσαν η γενιά της γνώσης. Ποια γνώση; Και ποια πανεπιστήμια; Οσοι δεν είναι άνεργοι φυτοζωούν. Πώς μπορείς να χαρείς τη ζωή με 700 ευρώ το μήνα; Για γάμο και οικογένεια ούτε λόγος. Τα πράγματα μοιάζουν χειρότερα για τους σημερινούς φοιτητές» (ο Αργύρης Ντινόπουλος στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

«Από το 1980, το εισόδημα της μεσαίας τάξης αυξήθηκε μόλις 17% ενώ το αντίστοιχο του πλουσιότερου 0,1% του πληθυσμού τετραπλασιάστηκε. Το χάσμα μεταξύ των πλουσίων και της μεσαίας τάξης είναι σήμερα όσο ευρύ ήταν και τη δεκαετία του '20, όταν γεννήθηκε η πολιτική συμμαχία που έφερε τελικά στο προσκήνιο τις πρωτοβουλίες κοινωνικής πολιτικής του προέδρου Ρούσβελτ. Παράλληλα οι ψηφοφόροι δείχνουν να αντιλαμβάνονται ότι η αμερικάνικη κοινωνία δεν είναι πια η ίδια (...) για λίγο ο αντιπερισπασμός της διεθνούς τρομοκρατίας και η απομάκρυνση από την κάλπη των προερχόμενων από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα αποτέλεσε "λύση" (...) φαίνεται ότι οι εκλογές του 2008 θα εξελιχθούν σε ακόμα πιο δύσκολη υπόθεση για τους Ρεπουμπλικανούς κι αυτό διότι οι Δημοκρατικοί οι οποίοι "ξόδεψαν" τα χρόνια του Κλίντον προσπαθώντας να πείσουν τους πλούσιους ότι δεν είναι λαϊκιστές, δείχνουν να έχουν κατανοήσει ότι οι καιροί άλλαξαν (...) συναντήθηκαν προκειμένου να δεσμευτούν ότι θα προωθήσουν ένα νέο σύστημα υγείας στο οποίο όλοι θα έχουν πρόσβαση» (ο Paul Krugman σε International Herald Tribune /ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).