Παπαγεωργίου Βασίλης

Γεννήθηκε κατά λάθος, έλεγε η μάνα του και εξηγούσε πως είχε μείνει έγκυος κατά λάθος, όταν την πάντρεψαν κατά λάθος με τον συγκεκριμένο άντρα ενώ άλλον της είχε φέρει η προξενήτρα, που της άρεσε και με χαρά περίμενε να προχωρήσει το πράμα. Ο πατέρας της, όμως, είχε δώσει λόγο στον συμπολεμιστή του από τον πόλεμο του 1897 που του έσωσε τη ζωή κόβοντας το χέρι του Τούρκου τη στιγμή που το κατέβαζε στο κεφάλι του κρατώντας γιαταγάνι πως θα πάντρευαν τα παιδιά τους και δεν μπορούσε να τον πάρει πίσω.

Ετσι, αυτοί οι δυο ξένοι άνθρωποι έγιναν γονείς κατά λάθος.

Συνεχίζοντας την παράδοση ο Γιάννος, γεννήθηκε αγόρι «κατά λάθος» αφού η μάνα του μέχρι και την τελευταία στιγμή που η μαμή τραβούσε το κεφάλι του μωρού, ζαλισμένη από τις διηγήσεις του άντρα της για τα τούρκικα κεφάλια που έπεσαν από την ξιφολόγχη του, παρακαλούσε το Θεό να είναι κορίτσι. Αλλά κι εκείνος της έκανε λίγο το χατίρι. Το δέρμα του Γιάννου ήταν ροδαλό και απαλό και άτριχο, τόσο που τα κορίτσια τον ζήλευαν που αυτές έπρεπε να ξυρίζουν τα πόδια τους.

Από μικρός έδειξε μια κλίση προς τα γυναικεία και η ιδιοσυγκρασία του κάθε άλλο παρά αρσενική έμοιαζε. Κανείς δεν είναι σε θέση να πει με βεβαιότητα αν είχε και ανάλογες σεξουαλικές προτιμήσεις, πάντως κάτι τέτοιο δεν έδειχνε.

Το μόνο σίγουρο είναι πως πήγαινε γάντι στις γυναικείες συντροφιές που οι κουβέντες τους ταίριαζαν με τα ενδιαφέροντά του.

Γυναίκα ποτέ δεν τον είχε πλησιάσει με άλλο σκοπό. Μέχρι και η Πολυξένη, η Φρύνη της γειτονιάς που άντρας ας ήταν και ό,τι να ήταν, έλεγε πως το μόνο που της προξενούσε ο Γιάννος ήταν μια ανατριχίλα αποστροφής.

Ο ίδιος με τους άντρες ήταν σαν να είχε προηγούμενα, δύσκολα συνταυτιζόταν μαζί τους, ειδικά με τους άντρες που μύριζαν γυναίκα.

Η ζωή του ήταν γεμάτη λάθη που κι αυτά είχαν γίνει «κατά λάθος».

Ο ίδιος ο Γιάννος δεν είχε πρόθεση να κάνει λάθη, στην πραγματικότητα δεν είχε πρόθεση να κάνει τίποτε. Ολα γίνονταν τυχαία.

Η ζωή του Γιάννου ήταν ήρεμη σαν το νερό της στέρνας, με εξαίρεση τις φουσκάλες που προκαλεί στην επιφάνεια το χοροπηδητό των βατράχων.

Κανείς δεν έπαιρνε όρκο πως το νερό ήταν καθαρό, ακούγονταν ψίθυροι πως είχε πάρει κάνα-δυο ανθρωπάκια στο λαιμό του, αλλά ο ίδιος έλεγε πως δεν ήταν δικό του το φταίξιμο, όλα είχαν γίνει «κατά λάθος».

Η αλήθεια είναι, όχι ακριβώς πως δεν είχε καμιά πρόθεση να κάνει οτιδήποτε αλλά πως είχε μία. Του άρεσε να μαθαίνει τα οικογενειακά των άλλων και να τα σχολιάζει δώθε-κείθε, δήθεν από ενδιαφέρον.

Οπως τότε που δήθεν από ενδιαφέρον ανέφερε στο γείτονα τρεις αυλές πιο κάτω πως όσο έλειπε εκείνος για το μεροκάματο, φρόντιζε την κυρα-Φρόσω, τη γυναίκα του, ο νεαρός που τον είχε στο ψαροκάικο ο καπετάν Αντώνης.

Του είπε κατά λέξη: «Βρε γείτονα, ξέρεις πως είναι ανθυγιεινό να τρώτε κάθε μέρα το ίδιο φαΐ; Ελαττώστε λίγο τα ψάρια, φάτε και κανένα όσπριο».

Ο γείτονας ξαφνιάστηκε, με τι λεφτά να φάνε κάθε μέρα ψάρια, αλλά δεν ήξερε τι ν' απαντήσει. Ισως η γυναίκα του κοκορεύτηκε πως αυτοί είναι πλούσιοι. Ο ψαράς συνέχιζε τις επισκέψεις στην κυρα-Φρόσω και ο Γιάννος έτριβε τα χέρια του από χαρά και την είχε στημένη στη γωνία να πετύχει τον γείτονα στο γυρισμό από τη δουλιά.

Τον πέτυχε ένα Σάββατο που γύρισε νωρίς. Σάββατο ήταν, να έβγαζε το Φροσάκι του έξω να ξεσκάσει. «Τι καλό παιδί αυτός ο ανεψιός σου, της αδερφής ή του αδερφού σου είναι;» ρώτησε ο αθεόφοβος. «Ποιος ανεψιός, ρε Γιάννο, όνειρα βλέπεις, εγώ δεν έχω ανεψιό», γέλασε ο γείτονας. «Δεν είναι ανεψιός σου ο νεαρός του καπετάν Αντώνη;» άνοιξε όλο απορία τις τρύπες που είχε για μάτια ο Γιάννος. «Οχι ρε, πώς σου ήρθε αυτό;». «Α, συγνώμη, τον βλέπω που έρχεται κάθε πρωί στο σπίτι σου και νόμιζα...».

Το βράδυ αργά ακούστηκαν φωνές στη γειτονιά, κόσμος μαζεύτηκε έξω από το σπίτι τρεις αυλές πιο κάτω, βγήκε κι ο Γιάννος να δει, την κυρα-Φρόσω την πυροβόλησε ο άντρας της με την καραμπίνα, του είπαν και αυτοκτόνησε κι εκείνος. «Μπα συμφορά στη γειτονιά μας», σταυροκοπήθηκε ο Γιάννος και πήγε για ύπνο.

«Κατά λάθος» επίσης ο Γιάννος άφησε τον αδερφό της μάνας του να πεθάνει σαν το κακό σκυλί στο Γηροκομείο, γιατί πήγε στο Δικαστήριο και ψευδομαρτύρησε πως χρωστούσε στον κουνιάδο τόσα λεφτά, όσα άξιζαν τα κτήματα και το σπίτι που είχε πάρει προίκα από τη γυναίκα του. Ετσι ο κουνιάδος πήρε πίσω όχι μόνο την προίκα της αδελφής του, αλλά και τα κτήματα που ο θείος είχε κληρονομιά από τον πατέρα του. «Κατά λάθος» έφαγε και ο Χρήστος ο φίλος του πέντε χρόνια φυλακή, γιατί ο Γιάννος «κατά λάθος» τάχα άνοιξε το στόμα του στον ξάδερφό του, τον χαφιέ της Ασφάλειας, πως ο Χρήστος το βράδυ μετά τη δουλιά μάζευε δυο-τρεις φίλους στο σπίτι κι έκαναν «τσιγαριλίκι». Χρυσή ψυχούλα ο Χρηστάκος, πονεμένος άνθρωπος. Οι δικοί του είχαν χαθεί άλλοι σκοτωμένοι στον πόλεμο κι άλλοι στα ξερονήσια και κείνος παρά τρίχα γλίτωσε, μεγάλη καρδιά, ήθελε να ξεφεύγει πότε πότε, ήταν και γλεντζές, ήταν και της μόδας, χαρά στο πράμα πια.

Ο Γιάννος και στην παρέα κατά λάθος είχε έρθει.

Τον έφερε αυτή τη φορά ο Χρήστος κατά λάθος, όταν συναντήθηκαν μετά από χρόνια και διαπίστωσε ότι είχε μείνει χωρίς φίλους, χωρίς λεφτά, χωρίς τίποτα, μόνος κι έρημος. Τον λυπήθηκε και τον πήρε μαζί του ένα βράδυ. Ετσι έγινε κι εκείνος κολλητός μας.

Πάντως, εκτός από κάτι φαρμακερές μπηχτές που έριχνε πότε πότε, δε δημιουργούσε πρόβλημα. Το είχε ρίξει και στη μελέτη για τη σωτηρία της ψυχής του, μας άφηνε ήσυχους τις περισσότερες φορές.

«Κατά λάθος» σας είπα κι εγώ την ιστορία του Γιάννου.

Μου ήρθε στο μυαλό σήμερα που τον ξεπροβοδίσαμε όλη μαζί η παρέα για το μεγάλο ταξίδι.

Αντε στο καλό και πού ξέρεις, ο νεκρός δεδικαίωται...

Από τη Συλλογή «Τράβα το Δέκα το Καρώ». Εκδόσεις ΠΑΙΔΕΙΑ - Λάρισα