Οπωσδήποτε ο προγραμματισμός σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα είναι απαραίτητος, όπως είναι απαραίτητος ο προγραμματισμός συνολικά στην ανώτατη εκπαίδευση, με βάση όμως τις λαϊκές ανάγκες και με στόχο την ανάπτυξη της επιστήμης προς όφελος του λαού. Αλλά τα «τετραετή ακαδημαϊκά - αναπτυξιακά προγράμματα» που επιβάλλονται στα ιδρύματα μέσω του νόμου - πλαισίου κάθε άλλο παρά αυτό το σκοπό υπηρετούν. Οταν δεν υπάρχει στην κοινωνία κεντρικός σχεδιασμός, τότε αυτός ο προγραμματισμός του κάθε ιδρύματος χωριστά, θα υπηρετεί τους επιμέρους στόχους του ιδρύματος. Επιπλέον, τα ιδιαίτερα σημεία του νόμου που περιγράφουν τα τετραετή αναπτυξιακά προγράμματα είναι αποκαλυπτικά για το πού θα κινούνται αυτοί οι στόχοι, τι θα εξυπηρετούν από ποιους θα υπαγορεύονται.

Ο τετραετής αυτός προγραμματισμός θα είναι κάτι σαν επιχειρηματικό σχέδιο (business plan) που θα ελέγχεται και θα εγκρίνεται από το υπουργείο Παιδείας. Θα γίνει ασφυκτικότερος ο κυβερνητικός έλεγχος προς τα ιδρύματα και μάλιστα η εκάστοτε κυβέρνηση θα έχει δυνατότητα να εκβιάσει τα ιδρύματα, προκειμένου να υποταχθούν σ' αυτού του τύπου τον επιχειρηματικό σχεδιασμό, κόβοντάς τους την κρατική χρηματοδότηση αν δεν υποβάλλουν επιχειρηματικό σχέδιο. Επίσης, σύμφωνα με τα αναγραφόμενα στο νόμο - πλαίσιο, για την έγκριση των επιχειρηματικών σχεδίων θα λαμβάνεται υπόψη «η συμμόρφωση προς τα αποτελέσματα της διαδικασίας αξιολόγησης», δηλαδή η υποταγή του ιδρύματος στους κανόνες της αγοράς.

Στο νόμο - πλαίσιο, στο άρθρο που περιγράφει το περιεχόμενο που θα έχουν τα τετραετή προγράμματα, αναφέρεται ρητά ότι τα ιδρύματα θα είναι αναγκασμένα πια, να αναζητούν χρηματοδότηση και από άλλες πηγές πέραν του κρατικού προϋπολογισμού. Οι «άλλες πηγές» είναι η χρηματοδότηση από επιχειρήσεις και τα δίδακτρα που το πιο πιθανό είναι να επιβληθούν στους φοιτητές (μετατρέποντάς τους σταδιακά σε φοιτητές - πελάτες). Φαίνεται, λοιπόν, ότι και η κρατική υποχρηματοδότηση θα συνεχιστεί και περισσότερα βάρη θα πέσουν στις πλάτες του λαού από τα... κατά τα άλλα... δημόσια ιδρύματα που τάχα ενισχύονται με αυτό το νομοσχέδιο.

Για να μπορεί ένα ίδρυμα, όμως, να χρηματοδοτείται και από επιχειρήσεις θα πρέπει να έχει ήδη διασυνδεθεί μαζί τους στους τομείς της διδασκαλίας και της έρευνας. Γιατί ποια επιχείρηση θα επιλέξει σήμερα να χρηματοδοτήσει ένα πανεπιστήμιο που διδάσκει, για παράδειγμα, μαρξιστική πολιτική οικονομία αντί για τις οικονομικές θεωρίες του καπιταλισμού; Τα ιδρύματα, προκειμένου να εξασφαλίσουν την εύνοια των επιχειρήσεων θα αυτολογοκρίνονται και θα τους προσφέρουν εκδουλεύσεις (ασκούμενους φοιτητές για απλήρωτη εργασία, μελέτες και πατέντες για άμεση εφαρμογή στην παραγωγή και άμεσα κέρδη κ.ά.)... Εξάλλου, ακόμα και μέχρι σήμερα πριν καν έρθει στη Βουλή ο νόμος - πλαίσιο, μέσα από διάφορα «παραθυράκια» οι εταιρείες και τα ιδρύματα έβρισκαν τρόπους να διασυνδέονται. Τώρα πια θα κλείσουν τα «παραθυράκια» και θα ανοίξουν διάπλατα οι πόρτες.